Morgunblaðið - 03.09.1999, Blaðsíða 56

56 FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
VALDIMAR
BJARNASON
Valdimar
Bjarnason fædd-
ist á Felli í Skeggja-
staðahreppi 10.
ágúst 1917. Hann
iést á Elliheimilinu
Grund 26. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Bjarni Oddsson, bú-
fræðingur, f. 3. októ-
ber 1889, d. 18. apríl
1938 og Guðrún
Valdimarsdóttir, f.
15. október 1895, d.
22. september 1972.
Systkini Valdimars:
Oddur Vilhem Bjarnason, f. 4.
nóvember 1918, d. 25. maí 1980;
Þorbjörg Bjarnadóttir, f. 23. jan-
úar 1920; Hildur Aðalbjörg
Bjamadóttir, f. 30. apríl 1922;
Theodóra Elísabet Bjarnadóttir,
f. 3. janúar 1924; Gunnþór
Bjarnason, f. 25. ágúst 1925, d.
16. febrúar 1972; Gunnhildur
Hólmfríður Bjamadóttir, f. 26.
mars 1928, d. 15. desember 1992;
Magnea Katrín Bjarnadóttir, f. 5.
I dag kveðjum við góðan heimilis-
vin og frænda Valdimar Bjamason.
Hann Valdi, eins og við kölluðum
hann ávallt í daglegri umgengni, var
vinum sínum og vandamönnum betri
en enginn eins og dæmin sanna.
Hann hélt fullri tryggð við minningu
eiginkonu sinnar Svövu Jóhannes-
dóttur til hinsta dags, en Svövu missti
hann eftir stutta sambúð. Þá tók
Valdi upp heimilishald með aldraðri
móður sinni Guðrúnu Valdimarsdótt-
ur og eyddi hún ævikvöldinu við góð-
ar aðstæður á heimili sonar síns og
andaðist þar 22. september 1972. Upp
úr því hóf Valdimar sambúð með Hr-
efnu Stefánsdóttur, ættaðri úr
Hraunhreppi á Mýrum. Þau bjuggu
fyrst á Þórshöfn en síðar um árabil á
Brávallagötu í Reykjavík, þar til þau
fluttu sig yfir götuna að elli- og hjúkr-
unarheimilinu Grund. Hrefna var góð
kona og gjafmild. Hún andaðist á elli-
heimilinu Grand 2. mars 1992 og það
október 1929; Þór-
hildur Bjarnadóttir,
f. 31. maí 1933;
Rebekka Bjarna-
dóttir, f. 3. ágúst
1936. Valdimar
kvæntist árið 1943
Svövu Jóhannesdótt-
ur, f. 3. mars 1898,
d. 1950. Þau voru
barnlaus en fóstruðu
um tíma systurson
Valdimars, _ Davíð
Axelsson. Árin 1950
til 1972 bjó hann
með móður sinni.
Sambýliskona Valda
var Hrefna Stefánsdóttir, f. 18.
mars 1917 í Hraunhreppi í Mýra-
sýslu, d. 2. mars 1992 á Grund í
Reykjavík.
Vaidimar og Hrefna fluttu frá
Þórshöfn til Reykjavíkur árið
1982 á Brávallagötu 12 í Reykja-
vík. Þaðan fluttu þau á Grund í
Reykjavík.
Utför Valdimars fer fram í
litlu kapellunni í Fossvogi í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
síðasta sem hún mælti í þessum heimi
var til yalda: „Ég held að ég sé að
deyja. Ég þakka þér fyrir hvað þú
hefur alltaf verið góður við mig.“ Fá-
um mun hlotnast einlægari kveðja frá
deyjandi manneskju. Framanskráð
ummæli segja okkur mikið um Hr-
efnu Stefánsdóttir, en þó meira um
Valdimar Bjaraason.
Vertíðir á vetrum sótti Valdi sunn-
anlands um árabil en lengst af starf-
aði hann í frystihúsum á Þórshöfn.
Hann var mjög eftirsóttur tækjamað-
ur við hraðfrystingu, enda óvflinn við
kuldann og vosbúðina í tækjaklefun-
um, hvort sem þeir voru á Þórshöfn, í
Vestmannaeyjum eða í Reykjavík. Að
öðru leyti gekk Valdi til þeirra starfa
sem buðust. Síðasti starfsvettvangur
hans var að dreifa Morgunblaðinu,
DV og pósti meðal vistmanna á elli-
heimilinu Grund. Þar til fyrir
nokkrum mánuðum að heilsa hans
Ieyfði ekki hinum trausta blaðburðar-
SIGRÍÐUR HANSÍNA
SIGFÚSDÓTTIR
+ Sigríður Hans-
ína Sigfúsdóttir
fæddist á Ægissíðu
á Vatnsnesi í Vest-
ur-Húnavatnssýslu
21. ágúst 1915. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
á Hvammstanga 29.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Hans-
ína Björnsdóttir,
húsfreyja, f. 12.
apríl 1880, d. 21.
ágúst 1915, og Sig-
fús Sigurbjörn Guð-
mannsson, bóndi, f.
23. apríl 1881, d. 1. júlí 1934.
Systkini Sigríðar Hansínu voru:
Rósa Sigfúsdóttir, f. 27. maí
1906, d. 28. júní 1998, Ögn Sig-
fúsdóttir, f. 19.12. 1907, Árni
Gestur Þórarinn Sigfússon, f.
25. ágúst 1912, Guðmann Sigur-
jói Sigfússon, f. 27. mars 1914,
d. 7. febr. 1982. Hálfbróðir,
samfeðra, Ragnar Kristinn Sig-
fússon, f. 30. júlí 1930.
Sigríður Hansína fluttist að
Hörgshóli í Vesturhópi árið
1937 og bjó þar með Sigurði
Trausta Sigurjónssyni, f. 1. maí
1912. Börn þeirra eru: 1) Björn
Hún Lilla okkar er nú líklega
hvfldinni fegin eftir að hafa lifað heil-
an áratug sér meira og minna ómeð-
vitandi um það sem gerðist í kringum
hana. Á meðan hún gat tjáð sig eitt-
hvað með orðum skynjuðum við að
henni leið vel þótt hún með köflum
vissi ekki hvar hún var stödd. Hún
sagðist hafa komið í gær og færi
heim á morgun. Stundum fundum við
þó að hún átti sína erfiðu tíma og til-
fmningar sem hún gat ekki tjáð. Lilla
Traustason, f. 29.
maí 1938, verktaki.
2) Þorkell Trausta-
son, f. 10. júlí 1939,
húsasmiður. 3) Agn-
ar Traustason, f. 22.
mars 1941, bóndi og
verkamaður. 4)
Þráinn Traustason,
f. 9. apríl 1942,
húsasmiður. 5) Guð-
björg Stella
Traustadóttir, f. 15.
júni 1943, klæð-
skeri, búsett í New
Orleans. 6) Sigfús
Traustason, f. 29.
maí 1945, vélstjóri. 7) Hörður
Traustason, f. 2. jan. 1955,
verkamaður. 8) Sigurður Rós-
berg Traustason, f. 9. des. 1957.
A Hörgshóli bjó Sigríður
Hansina til ársins 1983, er hún
fluttist á Laugarbakka í Mið-
firði, þar sem hún bjó fyrst á
Ytri-Reykjum og síðan á Gils-
bakka 11. Síðastliðin tíu ár
dvaldi hún á Sjúkrahúsinu á
Hvammstanga.
títför Sigríðar fer fram frá
Breiðabólsstaðarkirkju í Vest-
urhópi í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
var svo sterkbyggð allt frá fæðingu.
Það var vissulega kraftaverk að hún
skyldi halda lífí þegar hún fæddist
aðeins sex merkur að þyngd. Ögn,
móðuramma hennar, og Valgerður
gamla héldu i henni lífinu með því að
liggja hjá henni til skiptis í rúminu í
torfbænum, halda á henni hita og
næra. Sigríður Hansína móðir henn-
ar lést þegar hún fæddist og var hún
nefnd eftir henni. Lilla eins og hún
var alltaf kölluð ólst upp á Ægissíðu
dreng lengur að slá eigin met í sam-
viskusemi, enda var hann kominn á
níræðisaldur. Valdimar var óloppinn
við uppáskriftir á víxia og ábyrgðir
fyrir samborgara sína og vini. Elstu
systurdóttur Valda á Þórshöfn eru
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum
minningar um komu frænda með jóla-
pakka til þeirra systkinanna. Ékki
spillti að gjöfunum fylgdi heimboð í
Valdahús á jóladag til Valda og ömmu
í spil og kræsingar. Sagan endurtek-
ur sig og þessi sama systurdóttir og
Valdi urðu ein eftir af ættmeiðnum á
Þórshöfn og auðvitað hélt Valdi
áfram að vera sami góði frændinn.
Hann birtist undimtuðum og bömum
þeirra með fangið fullt af góðvild og
gjöfum til fjölskyldu sem óx þar til
börnin urðu sjö. Áldrei gleymdu Valdi
og Hrefna aftnælum barnanna, enda
gengið eftir því að safna nöfnum
þeirra í afmælisdagabók. Um árabil
voru sjónvarpsskilyrði léleg hjá okk-
ur á Ytri-Brekkum. Var þá gripið til
þess ráðs að leita á náðir frænda um
að horfa á stundina okkar á sunnu-
dögum og var sú athöfn tilhlökkunar-
efni alla vikuna. Yngstu börain þrjú
urðu nánast miður sín yfir úrbótum
sjónvarpsins, ef það ylli þvi að ekkert
yrði af sunnudagsheimsóknunum.
Góðvild, glettni, rausn og spilaá-
hugi drógu bömin áfram í Valdahús
og samgangur óx fremur með árun-
um. Þegar Valdi og Hrefna fluttu til
Reykjavíkur saknaði fjölskyldan
sinna bestu vina. Hann var hinn góði
drengur. Góður við alla jafnt.
Far þú í friði
friður guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Elsa og Pálmi.
Valdimar Bjarnasyni mági mínum
kynntist ég fyrst á Þórshöfn árið
1948. Hann var þá húsvörður við
bamaskólann þar. Hann var góður í
viðkynningu. Hann var maður hjarta-
hlýr og greiðvikinn og vann störf sín
af kostgæfni. Valdi vann alla algenga
vinnu. Sérstaklega í frystihúsum.
Hann var góður flakari. Hann fór á
vertíð á veturna hér áður fyrr. Hann
var m.a. í Vestmannaeyjum. Eftir að
hann kom að Grund bar hann út póst-
inn þar og blöðin.
Blessuð sé minning hans.
Bjarni Ólafsson.
með ömmu sinni, fóður og systkinum
og lærði þar að sinna búverkum eins
og þau gerðust á þeim tíma. Hestar
voru þá notaðir til burðar, dráttar og
reiðar en hún fór snemma að hafa
yndi af þeim og var talin lagin við
hesta. I heimsóknum okkar á sjúkra-
húsið gátum við alltaf fengið hana til
að brosa ef við minntumst á hestana
frá Ægissíðu, Blakk og Skjóna hans
Jóa.
Á Hörgshóli er bæjarstæði ein-
staklega fagurt. Til norðurs er útsýn
yfir Vesturhópsvatn og Borgarvirki,
til austurs Björgin og Víðidalsfjall, til
vesturs upp í borgirnar og Hörghóls-
dal. I því umhverfi sinnti Lilla bú-
störfum og umönnun barna sinna
með Trausta og móður hans, Guð-
björgu sem tók þátt í uppeldi barn-
anna. Reyndist Lilla henni vel til
hinstu stundar.
Á barnmörgu heimili var mörgu að
sinna auk almennra búverka við
frumstæð skilyrði á okkar mæli-
kvarða. Rafmagni kynntist hún ekki
fyrr en hún var komin á sextugsaldur
og hún ljómaði ekki minna en raf-
magnsljósin sjálf þegar hún kveikti
þau í fýrsta sinn.
Hún var stolt af böraunum sínum
þegar þau fóru að geta hjálpað til við
búskapinn eða færa björg í bú, en
hún hafði líka áhyggjur, ef eitthvað
bjátaði á hjá þeim sérstaklega eftir
að þau voru farin að heiman.
Það má segja að hlutverk Lillu í líf-
inu hafi verið að annast aðra, bæði
menn og skepnur. Það gerði hún af
slíku örlæti að hún gleymdi oft sjálfri
sér. Henni lét betur að gefa en þiggja.
Það varð þó hennar hlutskipti að
vera algerlega upp á aðra komin síð-
ustu tíu árin sem hún lifði. Við viljum
þakka starfsfólki Sjúkrahússins á
Hvammstanga innilega fyrir einstaka
umönnun og hlýhug í hennar garð.
Elsku mamma, tengdamamma og
amma. Við eigum um þig margar góð-
ar minningar sem við munum aldrei
gleyma, hvíl þú í friði.
Þorkell, Halldóra
og Kristinn Már.
JÓN
BJARNASON
+ Jón Bjarnason
jarðýtustjóri
fæddist á Valþjófs-
stað í Fljótsdal 25.
ágúst 1917. Hann
lést á sjúkrahúsinu
í Neskaupstað 22.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Bjarni
Gislason og Guðný
Guðjónsdóttir. Al-
systkini Jóns eru
Kjartan bóndi á
Þuríðarstöðum
(látinn) og Hulda
hárgreiðslukona í
Reykjavík. Hálfbróðir
feðra Svavar
sam-
leigubílstjóri,
lengstum á Seyðis-
firði (látinn).
Sonur Jóns og
Jóríðar Gunnars-
dóttur (látin) frá
Egilsstöðum í
Fljótsdal er Gunn-
ar bóndi og vöru-
bflstjóri á Egils-
stöðum í Fljótsdal
maki Bergljót Þór-
arinsdóttir, þeirra
synir Gunnar og
Egill.
títför Jóns fer
fram frá Valþjófs-
staðarkirkju í
Fljótsdal í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
í dag verður til moldar borinn frá
Valþjófsstaðakirkju í Fljótsdal föð-
urbróðir minn Jón Bjamason en
hann er látinn tæpléga áttatíu og
tveggja ára að aldri. Jón frændi ólst
upp á Skriðuklaustri þar sem for-
eldrar hans voru í húsmennsku til
fjölda ára og þótti snemma liðtækur
til allra starfa. Ungur að aldri gerð-
ist hann vinnumaður á Valþjófsstað
og átti þar heimilisfesti allmörg ár
þó svo að aðalstarf hans væri utan
sveitarinnar. Snemma hafði vaknað
hjá honum áhugi á allskonar tækj-
um og vinnuvélum og fór svo að að-
alatvinna hans var að stjóma jarð-
ýtum hjá Vegagerð ríkisins á Áust-
urlandi. Ibúð eignaðist hann úti á
Egilsstöðum fyrir allnokkmm árum
en Fljótsdalurinn var þó áfram hans
sveit og dvaldi hann langdvölum hjá
syninum, Gunnari, sem býr á Egils-
stöðum, næstinnsta bæ í Fljótsdal.
Fyrstu minningar mínar um Jón
frænda eru innlit hans heim í Þuríð-
arstaði, þá gjarnan á leið inn í
Egilsstaði. Mér er í barnsminni hve
mikil eftirvæntingin var hjá mér
þegar von var á honum. Þessum
hógværa og hlýja manni fylgdi
heimsmannslegt yfirbragð er hann
sagði fréttir úr framandlegum
byggðarlögum og ég vék ekki frá
meðan hann staldraði við. Seinna
þegar ég var orðin eldri og farin að
vinna úti á Egilsstöðum kynntist ég
betur öðrum eiginleikum frænda
míns. Fór ég þá gjarnan með hon-
um inn í Fljótsdal um helgar og til
baka út í Egilsstaði í helgarlok en
Jón frændi átti alltaf góða og
trausta bíla sem hann hugsaði ein-
staklega vel um. Þetta voru
skemmtilegar ferðir og alltaf
komumst við áfallalaust á leiðar-
enda þótt stundum væri ófærð, allt
gert af lagni og engum asa. Stund-
um ef ég þurfti að vinna frameftir á
föstudegi eða jafnvel á laugardegi
var beðið eftir mér eins og ekkert
væri eðlilegra. Þannig ræktaði hann
frændsemina með hjálpsemi og um-
hyggju.
Jón frændi var einstakt snyrti-
menni, myndarlegur á velli og hélt
sér einstaklega vel bæði andlega og
líkamlega og dróg hvergi af sér í
vinnu þótt kominn væri á níræðis
aldur. Hann var maður dagfar-
sprúður en samt ræðinn og
skemmtilegur með hárfínan húmor.
Hann var grandvar og orðheldinn,
léttur í lund og reyndi ávallt að sjá
spaugilegu hliðina á málunum.
Glöggur á menn og málefni og vel
heima í þjóðmálaumræðunni. Það
var mín gæfa að njóta samfylgdar
Jóns frænda.
Guðný Kjartansdóttir.
Þitt er menntað afl og önd,
eigir þú fram að bjóða,
hvassan skilning haga hönd,
hjartað sanna og góða
(St. G. Stefánsson.)
Við minnumst Jóns Bjamasonar,
prúðmennisins og drengskapar-
mannsins með „hjartað sanna og
góða.“ Hann er fallinn og söknuður-
inn kemur ósjálfrátt í brjóstið.
Hann dvaldi á Skriðuklaustri ásamt
foreldrum sínum fram til tvítugs.
Allir á heimilinu munu minnast
hans með hlýju. Foreldrar hans,
Guðný Guðjónsdóttir og Bjarni
Gíslason eru mér eftirminnileg,
Guðný var við eldamennsku en
Bjami við útistörf. Ég hændist
mjög að Guðnýju enda sérstök
mannkostakona sem öllum þótti
vænt um. Mér þótti reyndar vænt
um Bjarna enda hændust böm að
honum. Hann var snyrtimenni svo
að af bar og munu allir bera honum
þá sögu.
Kjartan, bróðir Jóns, var á
Skriðuklaustri til 13 ára aldurs.
Hann var yngri en Jón og vildi að
sögn Guðnýjar prófa að dvelja á
Þuríðarstöðum. En þar flentist
hann til fullorðinsára.
Hulda, systir Jóns, var langyngst
fædd 20. ágúst 1931. Bjami átti son,
Svavar, fyrir hjónaband sitt og Guð-
nýjar. Foreldrar mínir fóm frá
Skriðuklaustri 1940, þá fór Jón í
Víðivallagerði. Hann fór síðan að
vinna á vinnuvélum fyrir Ræktun-
arsamband Austurlands og stund-
aði það starf ámm saman.
Fyrir níu ámm hitti ég Jón á
Austurlandi. Fór hann þá með mig,
konu mína og mágkonu inn fyrir
Snæfell og síðan niður í Hrafnkels-
dal. Á þetta svæði hafði ég aldrei
komið og varð því þetta ferðalag
eftii-minnilegt. Jón keypti sér íbúð í
Egilsstaðakauptúni og dvaldist þar
að nokkm leyti. Hann kynntist
Jóríði Gunnarsdóttur frá Egilsstöð-
um í Fljótsdal og hélst samband
þeirra ámm saman eða allt þar til
Jóríður dó. Hún var ein af Egils-
staðasystkinum sem vora þekkt fyr-
ir myndarskap. Snorri Gunnarsson
var einn af þeim. Hann byggði yfir
marga Austfirðinga og saumaði föt
á þá, gerði við úr og klukkur. Á ann-
að hundruð konur áttu islenskan
búning saumaðan af Snorra.
Jón dvaldist mikið á Egilsstöðum
í Fljótsdal vegna tengslanna við
Jóríði. Þau áttu soninn Gunnar.
Kona Gunnars er Bergljót Þórar-
insdóttir. Þau eiga tvo syni, Egil og
Gunnar.
Jón kenndi fyrir nokkru verkja í
höfði. Hann gekk undir höfuðaðgerð
og var nokkra síðar fluttur á
sjúkrahúsið í Neskaupstað. Hann
dó 22. ágúst skömmu eftir komuna
þangað tæplega 82 ára.
Hans er nú sárt saknað af ætt-
ingjum og ég fer nærri um hvað
þeir hafa misst.
Gott er sjúkum að sofna
þegar sólin er aftanrjóð.
Og mjallhvítir svanir syngja,
sorgdöpur tregaljóð.
(Dav. Stef.)
Veri Jón Bjamason kært kvadd-
ur.
Valgeir Þormar.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.