Morgunblaðið - 03.09.1999, Qupperneq 58

58 FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Kristinn Reyr,
rithöfundur, tón-
skáld og listmálari,
fæddist í
Grindavík 30. des-
ember 1914. Hann
lést 9. ágúst síðast-
liðinn og fór útfór
hans fram frá Foss-
vogskirkju 17. ágúst.
Kæri vinur.
Mig langar til að
kveðja þig með örfáum
orðum og þakka þér
fyrir hin góðu kynni.
Þú varst mikill maður i
mínum augum, strax sem smástelpa
leit ég upp til þín. l>ú varst ekki bara
afar elskulegur maður sem alltaf
hafðir góðan tíma fyrir litla stelpu
sem átti pabba sem sótti sjóinn og
var langtímum að heiman, þú varst
líka félagi sem kynntir mig fyrir
heimi bókmennta og lista, enda
varst þú bóksalinn, listamaðurinn og
skáldið hér í Keflavík og hún
mamma mín sem enn gengur undir
nafninu Lúlla í Bókabúðinni vann
hjá þér öll bernskuárin mín, þannig
að Bókabúðin var mitt annað heim-
ili. Eg fékk að sendast fyrir þig í Al-
þýðubrauðgerðina til hennar Maju
og kaupa hálfa jólaköku með tveim-
ur endum og vínarbrauð sem komu
volg úr Hafnarfirði kl. 14. Þá var ég
bara sex ára, en orðin
ábyrg fyrir því að bók-
salinn okkar fengi
bakkelsið sitt á réttum
tíma. Ég horfði á þig
stórum augum mála
fallegar myndir,
drekka kolsvart kaffi
og reykja eins og
strompur og segja
skemmtilegar sögur.
Minning mín um þessa
gömlu daga er góð og
átt þú stóran þátt í því.
Ég man þegar þú hélst
málverkasýningu í
Fons í Keflavík, það
var árið 1961, þá var ég aðeins 10
ára gömul. Fons var svipað og
Mokkakaffi, þú gast keypt þér kaffí
og með því og skoðað það sem á
veggjunum var. Ég fór með mömmu
og Elsu systur að skoða málverkin
þín, mér fannst allar myndirnar þín-
ar stórkostlegar. Þennan dag settir
þú mig í þann stærsta vanda sem ég
hafði staðið frammi fyrir, ég mátti
velja mér mynd eftir þig og valið var
erfitt. Ég valdi mér mynd sem heitir
Póstbáturinn, þessi mynd var unnin
með vatnslit og tússi og er af stóru
umslagi og litlum báti á kyi-rum sjó.
Þú brostir og sagðir að ég væri róm-
antísk ung kona og að bréfið sem
væri um borð í þessum báti væri
ástarbréf til mín. Ég hef oft horft á
KRISTINN
REYR
TÓMAS
JÓNSSON
+ Tómas Jónsson fæddist á
Gili í Dýrafirði 6. júní 1925.
Hann lést á Fjórðungssjúkra-
húsinu á ísafirði 15. ágúst síð-
astliðinn og fór útför hans fram
frá Þingeyrarkirkju 21. ágúst.
Hallgrímur Sveinsson á Hrafns-
eyri sagði mér snemmsumars gegn-
um símann þær leiðu fréttir, að
Tómas á Þingeyri væri haldinn al-
varlegum sjúkdómi. Hann hefur nú
haft yfirhöndina. Tómas var ekki
orðinn aldraður maður, eftir því sem
nú gerist, eða 74 ára. Ég sé hins
vegar í blöðunum, að margir fara
héðan einmitt á aldursbilinu 70 til 80
ára. Flestir hafa lokið aðaldagsverk-
inu á þessum aldri, en geta, ef heils-
an leyfir, átt ánægjuleg efri ár.
Kynni okkar Tómasar voru ekki
mjög náin, en við vissum áreiðan-
lega hvor af öðrum lengi. Ég sá
hann fyrst og talaði við hann á móti
skólastjóra að Laugum í Reykjadal í
ágúst 1963. Þar söng hann í kvartett
skólastjóra og skemmti mótsgest-
um. Hann var félagslyndur og ólatur
að leggja lið ýmsum málum, er öðr-
um máttu til gagns og gamans
verða. Starfsþrek hafði hann mikið
og viljaþrek eigi síðra.
Þegar Tómas varð fímmtugur,
hinn 6. júní 1975, tók hann sér far
með flugvél til Reykjavíkur og hélt
upp á afmæli sitt með veglegum
hætti á Hótel Sögu. Daginn áður
hittumst við í biðsal Flugfélags ís-
lands á ísafirði. Þar heilsuðumst við
kunnuglega. Hann spurði hvort ég
gæti ort með stuttum fyrirvara. Ég
neitaði því ekki. Hann spurði mig
þá, í tilefni af því að hann átti merk-
isafmæli daginn eftir, hvort ég gæti
ort nokkur erindi til flutnings á
Sögu. Ég lofaði að reyna.
Nú rann afmælisdagurinn hans
Tómasar upp. Ég mætti, ásamt
konu minni, á Sögu og fékk að vita,
hvar Tómas byggi. Hann hafði þá
+
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vináttu við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður og ömmu,
RÓSU BJÖRNSDÓTTUR,
Vesturgötu 7.
Fyrir hönd aðstandenda,
Drífa Kristjánsdóttir,
Fjalar Kristjánsson,
Freyja Kristjánsdóttir,
Harpa Kristjánsdóttir.
Hjartans þakkir til ykkar allra, sem auðsýndu
okkur samúð og vináttu við andlát og útför
ástkærs sonar, bróður, mágs og frænda,
KJARTANS ÓSKARSSONAR,
Hamraborg 26.
Sérstakar þakkir til samstarfsmanna hans í
Prentmet.
Lára L. Loftsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
þessa mynd með bros á vör og hlýj-
ar tilfinningar í hjarta. Þú varst ið-
inn við skriftir og hafði ég gaman af
að lesa ljóðin þín og revíurnar og
mamma útskýrði fyrir mér margt
sem ég ekki skildi, um hvern þú
værir að fjalla og hvers vegna þú
beindir örvum þínum að þessum
góðborgurum. Þegar þú skrifaðir
Æsu Brá sendir þú mér áritað ein-
tak og baðst mig að hringja í þig
þegar ég hafði lesið hana, því þú
vildi heyra mitt álit á henni. Einnig
sendir þú mér snælduna þína þar
sem ég get hlustað á þig lesa ljóðin
þín, kæri vinur, þar til ég verð göm-
ul kona, brosað út í annað og sagt
takk fyrir allt og allt. Eitt af ljóðum
þínum er í meira uppáhaldi en önnur
og heitir það Lýrikk og með því ætla
ég að kveðja þig.
Við leiddumst götuna
glaðvær böm
og gáfum fuglunum
niðri á tjöm
lékum við þá
aflífiogsál
og lærðum utan að
fuglamál.
En tíminn líður
og tjörnin frýs
við tökumst í hendur
á hálum ís
piltur og stúlka
í paradís.
Far þú í friði,
þín vinkona
Sigurfríð.
tekið á leigu svítu eina veglega og
safnað að sér vinum og velunnurum.
Ekki skorti veitingar, bæði í fljót-
andi og föstu formi. Auðséð var, að
Tómas var vinmargur maður og vin-
sæll.
Þegar menn eru fimmtugir standa
þeir venjulega á hátindi lífsins. Það
gerði Tómas einnig. Hann hlýddi á
mig flytja ljóð í tilefni dagsins.
A manndómsins miðjum vegi
nú mænirðu fram á leið.
Þú siglir á sjötta tuginn,
og sérð, hvað tíðin er greið.
Með vinum er vænst að dvelja
þar vestur á Kngeyri.
Þó ferðu sem fljótast í bæinn á
fimmtugsafmæli.
Með kindum og hrossum og krökkum
og konu og heimili
þú unir þér allvel þar vestra,
- og auðvitað Mammoni!
Svo gleðji þig árin sem áður,
minn ágæti starfsbróðir.
Þú siglir á sjötta tuginn,
- og sjálfsagt hlýturðu byr.
Já, hann Tómas var ekki lengi að
fara þennan spöl: frá fimmtugsaf-
mælinu til þess að verða tæplega
hálfáttræður. Alveg er ótrúlegt,
hversu tíminn er fljótur að líða eftir
að miðjum aldri er náð. Það reyna
menn sem fara þessa slóð.
Sumarið 1997 var ég um tíma á
Hrafnseyri við Arnarfjörð. Þar var
þá Tómas vörður við safn Jóns Sig-
urðssonar á staðnum. Fórst honum
það vel úr hendi. Hann bjó, ásamt
konu sinni, Sigríði Steinþórsdóttur,
um sumarið, á neðstu hæð staðar-
hússins. Þar var þægilegt að koma
og rabba við húsráðendur. Eitthvað
heyrði ég um þverrandi heilsu
Tómasar talað, en ekki óraði mig
samt fyrir því, að endalokanna yrði
jafnskammt að bíða og nú er raun á
orðin.
Tómas var vel máli farinn og varp-
aði stundum fram erindum. Getur
hugsast, að hann hafi búist við því,
að senn væri komið að leiðarlokum,
er hann setti saman eftirfarandi er-
indi og gaf mér í þriðja bindi vísna-
og ljóðasafnsins „I fjórum línum“, er
út kom haustið 1997:
Mér finnst ég nú öllum manndómi rúinn,
svo mjög getur tilveran verið andsnúin.
Nú er minn lífskvóti næstum því búinn;
nú verður dómurinn ei lengur flúinn.
Ég þakka kynnin við Tómas Jóns-
son. Hann var einn af þeim, sem
ánægja var að blanda geði við. Fjöl-
skyldu hans votta ég samúð.
Auðunn Bragi Sveinsson,
fyrrv. skólastjóri.
HANNA BJÖRG
PÉTURSDÓTTIR
+ Hanna Björg
Pétursdóttir
fæddist í Reykjavík
11. september 1981.
Hún lést á heimili
sínu 16. ágúst síð-
astliðinn og fór út-
fór hennar fram frá
Fossvogskirkju 23.
ágúst.
Nú hef ég kvatt
æskuvinkonu mína,
Hönnu Björgu. Ég
kynntist henni fyrst
þegar við byrjuðum
saman í sex ára bekk í
Klébergsskóla. Við urðum fljótlega
góðar vinkonur og sátum oft saman
í skólanum. Við áttum það þó stund-
um til að tala of mikið saman í tím-
um og þá var oft fljótlega sussað á
okkur. Hanna var dugleg og atorku-
söm og henni gekk alltaf vel að
læra. Það kom heldur engum á
óvart að hún væri alltaf hæst á próf-
um. Hún var mér alltaf hvatning all-
an barnaskólann og alltaf vildi ég
verða eins dugleg og hún. Hanna
var frekar feimin að eðlisfari og
naut sín ekki sem skyldi í fjölmenni.
Þær voru þó ófáar stundirnar sem
við áttum saman í næði og þá
kynntist maður annarri hlið á
Hönnu. Þá var spjallað um allt milli
himins og jarðar og þess á milli átt-
um við það til að fremja smá prakk-
arastrik. Hanna var alltaf svo mikill
prakkari og tók oft uppá ýmsu snið-
ugu og þá var erfitt að vera ekki
með í hrekknum. Við vorum til
dæmis mjög duglegar að nota sím-
ann og hringdum oft út um allan bæ
og brugðum okkur þá í hin ýmsu
gervi. Við hættum því þó eftir dálít-
inn tíma þegar við áttuðum okkur á
því að símtölin voru orðin ansi mörg
og þá sætum við illa í því þegar
reikningurinn kæmi. Við vorum
samt ekki lengi að finna okkur eitt-
hvað annað til að prakkarast. Ég
gleymi heldur aldrei öllum skóla-
ferðalögunum sem við fórum í með
bekknum. Þessar ferðir geyma
margar ómetanlegar minningar um
góðan tíma. Einu sinni fórum við
Hanna saman á grímuball sem hald-
ið var þegar við vorum í bamaskóla.
Þá tókum við okkur til heima hjá
henni og minnist ég þess að búning-
arnir voru ansi skrautlegir. Þá var
mikið hlegið enda fannst okkur við
vera hálfaulalegar í tuskunum sem
við vorum búnar að dressa okkur
upp í. Mömmu Hönnu Bjargar
kynntist ég líka vel því hún var um-
sjónarkennari bekkjarins í fjölda
ára. Henni á ég mikið að þakka þau
ár sem hún kenndi mér. Þegar
skyldunámi lauk splundraðist hóp-
urinn og við fórum hvert í sína átt-
ina, svona eins og gengur og gerist.
Eftir standa þó fjölmargar minning-
ar um góðan og hlýjan félaga bæði í
leik og starfi og hann kveð ég með
söknuði og hlýhug.
Elsku Hanna, ég vona að þú hafir
fundið frið í hjarta þínu og ég trúi
að þar sem þú ert núna líði þér vel.
Ég vil biðja algóðan guð að styrkja
fjölskyldu Hönnu Bjargar á þessum
erfiðu tímum og hjálpa þeim í þess-
ari sorg.
Helga Ottós.
Elsku Hanna Björg.
Nú ertu horfin frá okkur, en eftir
sitjum við skilningsvana og sár.
Hvað er það sem hrífur unga stúlku
í blóma lífsins svona snöggt í burtu?
Hanna mín, þú sem áttir svo bjarta
og gæfuríka framtíð fyrir höndum.
Eg kynntist þér í áttunda bekk í
Klébergsskóla. Strax þá gerði ég
mér grein fyrir hversu klár, sam-
viskusöm og sjálfstæð þú varst í
námi og leik. Þú varst svo rosalega
metnaðargjarn nemandi, og fékkst
alltaf hæstu einkunnir. En þó varst
þú aldrei neitt fyrir að flíka afrek-
um þínum. Mér er það minnisstætt
á skólaslitunum í 10. bekk þegar
bekkjarsystur mínar spurðu mig í
gríni hvort ég væri búin að panta
vörubíl fyrir verðlaunin. En þess
þurfti ekki með, þvi
enginn annar en þú
áttir þau skilið fyrir
frábæran námsárang-
ur í gagnfræðaskóla,
enda fékkstu þau öll. A
þeirri stundu, sem oft-
ar, hafa foreldrar þínir
verið afar stoltir af þér.
Þú varst svo heppin að
eiga yndislega fjöl-
skyldu sem elskaði þig
og bar virðingu fyrir
þér. Ég lærði hand-
mennt undir hand-
leiðslu móður þinnar í
gaggó og veit hversu
auðvelt hún átti með að hrósa nem-
endum sínum og sýna ánægju sína
þegar þeir stóðu sig vel. Þessa um-
hyggju hefur hún án efa sýnt þér.
Daginn sem ég frétti af dauða þín-
um hittumst við Elísabet og Helga
og töluðum um þig. Þegar við hitt-
umst vorum við ákaflega leiðar, en
þegar við minntumst prakkara-
strika þinna í gaggó var ekki lengi
að læðast fram bros, því að þannig
varst þú: ávallt brosandi og í góðu
skapi. Þessa stund reyndum við að
kalla hverja einustu minningu fram,
og sögðum hver annarri frá henni.
Þessar minningar, sem við deildum,
munu ávallt lifa í hjörtum okkar.
Síðasta skiptið sem við hittumst, all-
ar fyrrverandi bekkjarsysturnar,
var á stelpukvöldi sem Rakel hélt.
Þar grilluðum við saman og
skemmtum okkur við að tala um ár-
in í gaggó. A því kvöldi hugsaði ég
einmitt með mér hvað þú værir
glæsileg og með sterka útgeislun.
Elsku Hanna, nú þegar þú ert
farin hefur stórt skarð verið hoggið
í hóp okkar bekkjarsystkinanna. En
þú munt ávallt vera með okkur í
minningunni. Elsku Pétur, Guðrún,
Kolla og Guðný, sem og aðrir að-
standendur. Missir ykkar er mest-
ur. Mig langar til að láta fylgja með
litla bæn sem er búin að vera í
miklu uppáhaldi hjá mér síðan ég
var lítil stelpa. Ég vona að hún verði
ykkur til huggunar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mér að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Takk fyrir allt og allt.
Þín vinkona,
Heiða.
Þau sorgartíðindi bárust okkur
þriðjudaginn 17. ágúst að bekkjar-
systir okkar, Hanna Björg, væri
farin frá okkur.
Við minnumst hennar sem ijúfrar
og hæglátrar stelpu úr bekknum
okkar og fráfall hennar skilur eftir
stórt skarð sem aldrei verður fyllt.
Við söknum þín sárt og þú verður
ávallt í huga okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Við biðjum góðan Guð að styrkja
fjölskyldu Hönnu Bjargar og aðra
ástvini.
Þínar bekkjarsystur,
Sigríður Magnea, Þórey Ósk,
Vala Hrönn og Iris.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.