Morgunblaðið - 04.09.1999, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 4. SEPTEMBER 1999 45
-----------------------------k
honum og hvíslaði: „En mamma, ég
er ekki búin að fá neitt „Smart-
ies“.“ Þrátt fyrir að afi ræktaði
hverskyns grænmeti af mikilli ást-
ríðu var hann ekki mikið fyrir að
borða það sjálfur, eitt var það þó
sem hann var sólginn í af því sem
hann ræktaði og það voru vínberin,
ekki þótti honum verra ef þau voru
húðuð með súkkulaði. Afi bjó oft til
konfekt og má nefna að þegar hann
var hátt á áttræðisaldri brá hann
sér á konfektgerðarnámskeið hjá
kvenfélaginu á Skeiðunum, eini
karlinn að sjálfsögðu.
Afi var mikill unnandi tónlistar
og þegar var verið að vinna í gróð-
urhúsunum eða kálgörðunum var
segulbandstæki oft nálægt og það-
an hljómaðu gjarnan Aþba-lög eða
önnur fjörug tónlist. I seinni tíð
hlustaði afi mikið á íslenska tónlist,
gjarnan karlakóra, og eftir að hann
fór á elliheimili var oft nóg að setja
góðan geisladisk af stað ef hann var
órólegur og færðist þá yfír hann ró.
Við eigum margar góðar minningar
um öll gamlárskvöldin með afa og
ömmu og þorrablótin hjá mömmu
og Móu, þar sem afi, amma og
Kjartan voru sjálfsagðir gestir. Afa
þótti gaman að dansa og munum
við eftir tilraunum hans til að kenna
okkur að dansa á eldhúsgólfinu á
Grund, þá stráði hann kaffidufti á
gólfið og síðan var hringsnúist. Afi
var alltaf að gefa, á sumrin og
haustin fór enginn tómhentur frá
Löngumýri, allir urðu að þiggja
nýtt grænmeti. Um hver jól gaf
hann öllum í fjölskyldunni, og
nokki'um góðum vinum og vinkon-
um, jólastjörnur, sem löngu eru
orðnar að ómissandi hefð í jólahald-
inu. Gestrisnin var heldur engu lík,
enginn fór frá Löngumýri nema
þiggja eitthvað að borða, afi dreif í
að baka pönnukökur eða vöfflur
þegar gesti bar að garði og allir
muna réttasúpuna á Löngumýri,
þar sem komið var við eftir ferð í
Reykjaréttir. En þó afi væri alltaf
að gefa átti hann erfitt með að
þiggja nokkuð nema borga fyrir,
nokkrum sinnum keyrðum við hann
á Selfoss til að heimsækja ömmu á
sjúkrahúsið og það var alltaf við-
kvæðið hjá honum: „Alh minn, þú
lætur mig svo vita hvað ég á að
borga þér fyrir,“ það var sama hvað
reynt var að útskýra það fyrir hon-
um að ekki væri sótt í að fá borgun,
heldur væri þetta bara gert
ánægjunnar vegna.
Það er skammt stórra högga á
milli, því það er aðeins rúmlega eitt
og hálft ár síðan amma dó eftir erf-
ið veikindi og rúmt ár síðan yngsta
barnabarnið þeirra dó, en við get-
um huggað okkur við að nú eru þau
öll sameinuð á himnum. Hvíldin var
afa orðin kærkomin og því finnst
okkur eftirfarandi erindi eiga vel
við hér:
Lækkar lífdaga sól.
Löngerorðinmínferð.
Faukífarandaskjól,
fegin hvfldinni verð.
Guð minn gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Þakkir til allra sem önnuðust afa
í veikindum hans
Ásta, Ágúst, Jón Sindri og
Þórdís Emma Stefánsbörn.
Elsku afi, okkur langar til að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Við minnumst þess hve gestrisinn
þú varst og þú kenndir okkur að
sælla er að gefa en þiggja. Það
fengu m.a. fastakúnnarnir þínir,
sem komu í gróðrarstöðina til þín,
að reyna því alltaf fengu þeir meira
en þeir borguðu fyrir. Alltaf þegar
við vorum að fara frá Löngumýri
gaukaðir þú að okkur einhverju til
að gleðja okkur. Við vorum ekki
gömul þegar við fórum að vera á
Löngumýri, þá reyndum við að
hjálpa aðeins til bæði úti og inni.
Álltaf var stór hópur af fólki saman
kominn á Löngumýri um réttirnar,
bæði börn og fullorðnir. Við buðum
vinum okkar með og vorum svo
stolt sem og alltaf, af þér og ömmu,
þegar kjötsúpunni var hrósað.
I eldhúsinu á Löngumýri var
skúffa með ýmsu góðgæti, sveskj-
um, döðlum, rúsínum og súkkulaði.
Henni fengu börnin okkar að kynn-
ast, allavega Hlynur Snær. Þegar
hann og mamma hans voru hjá ykk-
ur jólin 1996, kom hún að þér og
Hlyn Snæ, þar sem skúffan var op-
in og Hlynur tíndi upp úr henni og
rétti þér innihaldið en hann smakk-
aði líka á því og ef honum líkaði
ekki bragðið af gúmmulaðinu borð-
aðir þú það fyrir hann. Þessi sömu
jól eydduð þið kvöldstund í að búa
til konfekt, sem þú varst frægur
fyrir. Amma sat við eldhúsborðið
og skar niður marsipan og núggat
og sagði sögur af mömmu og systk-
inum hennar. Ömmu þótti gaman
að segja frá prakkarastrikum syst-
kinanna og vorkenndum við ykkur
að hafa átt svona uppátektarsöm
börn. En það hefur sýnt sig oft, sér-
staklega núna og þegar amma dó,
að þau eru vel upp alin og ósérhlíf-
in. Ekki töldu þau það eftir sér að
heimsækja þig á Kumbaravog og á
Ás. Næstum á hverjum degi fór
einhver í heimsókn til þín og þannig
á það að vera, við eigum ekki að
gleyma gamla fólkinu þó það sé
komið á elliheimili.
Við viljum þakka þér og ömmu
fyrir allar samverustundimar og
allt sem þið voruð okkur og okkar
fjölskyldum.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ragnheiður, Guðlaugur
og Kristinn Ágúst.
Hvort fannstu ekki gæfunnar ódáinsunað,
er úti þú gekkst að sá
og vormoldin fijómild við fætur þér
breiddist
í fagnandi ljúfri þrá?
Er sáðperlum gróandans hélstu í hendi,
var hönd þín af vonum fúll.
Svo draup það í skaut hinnar dreymandi
moldar,
hið dýrasta jarðargull.
(Guðmundur Ingi.)
Sumt fólk er með moldina í blóð-
inu - eða græna fingur, eins og sagt
er - allt sprettur í höndum þess,
hvort sem það eru fögur blóm eða
matjurtir úti eða inni við jarðhita.
Einn slíkur var Ágúst Eiríksson á
Löngumýri, sem lést 25. þ.m. 82 ára
að aldri. Að honum stóðu sterkir
stofnar. Eiríkur faðir hans var frá
Reykjum á Skeiðum og bjuggu þeir
fjórir bræður þaðan lengi í sveit-
inni. Ragnheiður móðir hans var
frá Birtingaholti. Hún spilaði á or-
gel og kenndi lengi söng við barna-
skólann. Er mér minnisstæður, síð-
an ég var nemandi í Brautarholti,
áhugi hennar og dugnaður - en hún
kom oftast gangandi, um 5 km veg.
Þá var hún mikil ræktunarkona,
m.a. fræg fyrir það hvað hún átti
mikinn og fallegan rabarbara.
Gústi á Löngumýri - eins og við
kölluðum hann venjulega - ólst upp
við venjuleg sveitarstörf, en þegar
atvinnubyltingin hófst á stríðsár-
unum sá hann nýja möguleika og
notaði þá. Hann keypti vörubíl árið
1944, Ford 1 tonn, árgerð 1931 og
hóf vörubílaakstur. Notaði hann
bílinn í vegavinnu og annan akstur.
Byggingaframkvæmdir voru mikl-
ar í sveitinni og bfllinn stoppaði
ekki hjá Gústa. Tveimur árum síðar
keypti hann annan bfl - enda alltaf
bjartsýnn og nóg að gera. Þetta var
Chevrolet 1942 með geysilangan
pall, sem hann rak í félagi við Sig-
urð bróður sinn. Selfoss var að
byggjast upp, mölin var sótt Murn-
eyri í Reykjalandi og óku þeir m.a.
öllu steypuefni í sláturhúsið þar og
fleiri stórbyggingar. Allri möl urðu
þeir að moka á með skóflu og voru
umtalaðir fyrir umsvif og að vera
fljótir í ferðum. Enn keypti Gústi
vörubfl, sem hann átti í nokkur ár -
en hugurinn beindist alltaf að garð-
yrkjunni. Því varð það úr að hann
fór á Garðyrkjuskólann að Reykj-
um og útskrifaðist þaðan eftir tvö
ár sem garðyrkjufræðingur 1946.
En Gústi átti fleiri erindi á Sel-
foss en að fara með möl, því þar
kynntist hann henni Emmu sinni
Guðnadóttur. Þau giftust 1946
fluttu að Löngumýri 1949, þar sem
þau fengu hálfa jörðina og stofnuðu
nýbýli. Fyrstu árin voru þau í sam-
býli við foreldra hans - og hefur þá
verið þröng á þingi með barnahóp-
inn, en árið 1954 byggði svo Gústi
íbúðarhús. Hann bjó við fjölbreytt-
an bústofn, kýr, kindur, hænsni,
gæsir og endur en stundaði jafn-
framt nokkra garðrækt, ræktaði
ýmsar káltegundir við erfiða að-
stöðu, þar sem enginn jarðhiti var á
jörðinni. Börnin uxu úr grasi og
þeim var komið til mennta, þrátt
fyrir lítil efni. En Gústi var góður
heimilisfaðir og velferð fjölskyld-
unnar var fyrir öllu. En umsvifum
Gústa var ekki lokið, því í kringum
1979 keypti hann garðyrkjustöð í
Ölfusi, en Kjartan sonur hans tók
við búinu að mestu. Stöðina rak
hann í nokkur ár en varð að láta
hana af hendi þar sem heilsa hans
þoldi ekki slíka vinnu. Þá einbeitti
hann sér að garðræktinni á Löngu-
mýri og aðstaðan þar gjörbreyttist
þegar hitaveita kom á Suður-Skeið-
in árið 1986.
Það var gaman að koma til Gústa
að Löngumýri, sjá garðræktina og
finna hinn mikla og lifandi áhuga
hans. Allt spratt sem sprottið gat
og hann seldi afurðimar víða. Og
han lét ekki deigan síga fyrr en
heilsan bilaði. Síðustu árin var
hann búinn að fá mikinn áhuga á
skógrækt á jörðinni, en til þess ent-
ist ekki líf og heilsa. Gústi var
greindur maður og glöggur, hafði
sig lítt í frammi en var vel máli far-
inn og tillögugóður á fundum.
Hjálpsamur var hann og gjafmild-
ur og gestrisinn.
Henni Emmu kynntist ég alltof
seint. Við lentum saman í undir-
búningsnefnd hjónaballs þar sem
hún var hrókur alls fagnaðar og við
urðum góðir kunningjar. Eg kom
stundum að Löngumýri en alltof
sjaldan. Þar var gestrisnin ríkjandi
og ekki nóg að hafa bara molakaffi
á borðum. Og það var svo gaman að
tala við hana Emmu, hún var svo
greind og skemmtileg, hafði
ákveðnar skoðanir og var svo
hreinskilin. Við voram að vísu ekki
alltaf sammála en það gerði ekkert
til. Þá var svo gaman að skoða
steinasafnið hennar Emmu, en hún
átti svo marga og fallega steina,
enda Austfirðingur að ætt. Og
Emma var svo listfeng. Man ég eft-
ir hvað fólk var hrifið af öllum
postulínsgripunum, sem hún hafði
málað á, og bömin hennar sýndu í
sjötugsafmælinu hennar í Brautar-
holti. Emma átti lengi við vanheilsu
að stríða og síðustu árin voru Gústa
einnig erfið og hann varð að dvelja
á stofnunum. Það var honum mikið
áfall að missa Emmu sína í desem-
ber 1997 og ég efa ekki að hann hafi
hlakkað til endurfundanna.
Ég minnist Gústa sem góðs
drengs og kveð hann með söknuði.
Börnunum og öðrum aðstandend-
um votta ég samúð.
Jón Eiríksson, Vorsabæ.
Kæri mágur og svili.
Okkur langar að kveðja þig með
nokkram orðum. Það era orðin
mörg ár sem við höfum átt saman.
Ég minnist þín fyrst þegar við vor-
um að keyra að Löngumýri, ég var
15 ára og ætlaði að vinna hjá ykkur
Emmu í kaupavinnu til að afla mér
framfærslu að einhverju leyti til að
stunda nám við Kvennaskóla
Reykjavíkur. Þú sóttir mig að Sel-
fossi. Ég var alls ókunn um þessar
slóðir. Þú varst að fræða mig um
bæjarnöfnin og við keyrðum fram
hjá Bitru og þú baðst mig að lesa
nafnið á bænum. Þú vissir að ég var
að austan nánar til tekið frá Reyð-
arfirði og við Austfirðingar áttum
það til að vera flámælt. Þú varst svo
stríðinn en samt góður. Ég hef oft
hugsað um hvað þú gast verið
gáskafullur en samt svo alvörugef-
inn. Ég var hjá ykkur í tvö sumur í
kaupavinnu og þú varst alltaf eins.
Til dæmis var mjög heitt sumar
sumarið sem Hekla gaus 1947. Þá
eins og oft áður var ég að reyta arfa
því þið ræktuðuð kál og annað
gi-ænmeti. Það var skínandi sól, ég
var að sólbrenna og færði það í tal
að ég gæti fengið sólsting og dáið.
Þá sagðir þú með þinni óbilandi ró,
það hafa nú fleiri dáið í rúminu sínu
en úr sólsting. Þetta var nú þitt
svar. Svona held ég að þú hafir
hugsað. Þú varst mjög rökfastur.
Árin mín hjá ykkur voru mér til
góðs og ekki síður vinátta ykkar
hjóna eftir að ég gifti mig og fór að
búa á Selfossi.
Það var alltaf góður samgangur
hjá okkur. Við komum ósjaldan að
Löngumýri til að hjálpa til í hey-
skap með börnin okkar fimm. Það
var alveg ótrúlegt hvað það var
gaman. Við vorum þarna til að
hjálpa til en þó til að skemmta okk-
ur og kynna börnum okkar sveita-
lífið sem þau hefðu annars misst að
mestu leyti af.
Sonur okkar var svo í sveit hjá
ykkur, hann fékk að kynnast því lífi
sem búskapurinn var. Þetta var sí-
fellt strit alla daga. Ég veit að það
skrifa aðrir um búskapinn og allt
það. Guð blessi þig og þakka þér
fyrir samfylgdina.
Þó jörðin sé frosin og fokið í gömul
skjól,
þá fylgir þeim gæfa, sem treysta
áástinaogvorið.
Með einum kossi má kveikja nýja sól.
Eitt kærleiksorð getur sálir til
himins borið.
Hin innsta þrá getur eld til guðanna sótt.
Ein auðmjúk bæn getur leyst hinn
hlekkjaðafanga.
Svo fógnum þá - og fljúgum þangað
ínótt,
sem frelsið ríkir, og sígrænir skógar anga.
(Davíð Stefánss.)
Innilegar samúðarkveðjur til all-
ra ástvina þinna.
Guð blessi ykkur öll.
Ásdís, Leifur og böm.
Eiginmaður minn, + RICHARD L. CORDES,
lést að morgni fimmtudagsins 2. september á heimili sínu í New York.
Ingibjörg Sigurðardóttir Cordes og fjölskylda.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SVAVA KRISTJÁNSDÓTTIR,
Lönguhlíð 23,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn 2. sept-
ember síðastliðinn.
Kristján Auðunsson, Anna Fríða Bernódusdóttir,
Margrét Auðunsdóttir, Konráð Þórisson,
barnabörn og barnabarnabarn.
+
Móðir okkar,
GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR
frá Fremri-Arnardal,
Knörr, Breiðuvík,
Snæfellsnesi,
lést á St. Fransiskusspítalanum í Stykkishólmi
miðvikudaginn 1. september.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Börn hinnar látnu.
+
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUÐMUNDUR Ó. MAGNÚSSON
fyrrv. bifreiðarstjóri,
frá London í Vestmannaeyjum,
lést fimmtudaginn 2. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Eygló F. Guðmundsdóttir, Jóel Hreiðar Georgsson,
Maggý Guðmundsdóttir, Egill S. Egilsson,
Guðný B. Guðmundsdóttir, Erlendur Steingrfmsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
RAGNHEIÐUR SÆMUNDSSON,
sem lést á Sjúkrahúsi Siglufjarðar þriðjudaginn
24. ágúst, verður jarðsett frá Siglufjarðarkirkju
t dag, laugardaginn 4. september, kl. 14.00.
Sigurjón Sæmundsson,
Stella Margrét Sigurjónsdóttir, ingvar Jónasson,
Jón Sæmundur Sigurjónsson, Birgit Henriksen,
barnabörn og barnabarnabörn.