Morgunblaðið - 02.02.2000, Blaðsíða 40

40 MIÐVIKUDAGUR 2. FEBRÚAR 2000
>---------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÁSTDÍS
. GIJÐMANNSDÓTTIR
Ástdís Guð-
mannsdóttir
fæddist í Jórvík í
Álftaveri í V-Skafta-
fellssýslu 13. janúar
1941. Hún lést á
heimili sínu 23. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru:
Guðmann Isleifsson,
bóndi í Jórvík, f. 11.
nóvember 1901, d.
22. febrúar 1985, og
~ Guðríður Bárðar-
dóttir húsfreyja, f.
30. apríl 1902, d. 10.
nóvember 1984.
Systkini Ástdísar eru: Guðbjörg,
f. 29. ágúst 1926, Óskar, f. 24.
febrúar 1929, Ingibjörg, f. 30. júlí
1931, Sijjríður, f. 18. október
1932, og Isleifur, f. 12. desember
1939. Börn Kristínar Bárðardótt-
ur, móðursystur Ástdfsar, ólust
að mestu leyti upp í Jórvík eftir
andlát móður sinnar 1947. Þau
eru: Sigrún Ágústsdóttir, f. 22.
nóvember 1944, og Kristinn
Ágústsson, f. 30. október 1947.
Synir Ástdísar eru tveir: 1) Ein-
ar Gunnarsson, f. 10. febrúar
Elsku Ástdís mín. Það voru
óvænt skilaboð sem ég fékk á sím-
svaranum mínum sunnudaginn 23.
janúar: „Hún Ástdís systir okkar dó
í nótt.“ Hvemig er hægt að trúa
svona skilaboðum, þau koma manni
algjörlega í opna skjöldu.
Hvernig má það vera, við sem
vorum svo kátar og hressar á þrett-
ándanum í þínu árlega jólaboði. Þú
og Jóhann voruð búin að bjóða mér í
lambahrygginn sem þú varst meist-
'ari í að elda og ekki var nú rauðvínið
af verri endanum.
Við sem höfðum alltaf svo gaman
af því að hittast og tala saman um
gamla daga. Ekki svo sjaldan tókum
við í harmonikuna og spiluðum og
sungum af hjartans lyst. En þrátt
fyrir glatt yfirborð máttir þú stríða
við heilsubrest árum saman, og var
aðdáunarvert hvernig Jóhann, mað-
urinn þinn, stóð sem klettur þér við
hlið.
Nú ertu farin til annarra heima til
að starfa Guðs um geim. Þar verður
örugglega tekið vel á móti þér af
þeim sem þar ræður. Nú tölum við
ekki lengur saman í síma og har-
monikan er þögnuð. En eitt er víst
^Sið við eigum eftir að hittast aftur
hinum megin og þá verða englatár
felld og lögin aftur spiluð.
Eg sendi Jóhanni mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur, einnig sonum
þínum, Einari og Guðna, litlu sonar-
dætrunum, tengdadóttur, systkin-
um og vinum. Mig langar til að enda
þessa fátæklegu kveðju, kæra syst-
ir, með þessum sálmi:
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum fóðurörmum þínum
og hvíli sætt, þó hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu fóðurhjarta.
Þín líknarsján lýsi dimmum heimi,
þitt ljósið blessað gef í nótt mig dreymi.
^ I Jesúnafnivilégværansofa
og vakna snemma þína dýrð að lofa.
Mín elskulega systir hún Ástdís
hefur nú kvatt þennan heim. Hún er
nú sjálfsagt hvfldinni fegin því líf
hennar var ekki alltaf dans á rósum.
Minningarnar streyma í gegnum
huga minn og í gegnum tárin færist
bros yfir andlit mitt þegar ég hugsa
jim þig, kæra systir. Mér er minnis-
•tæð síðasta heimsókn þín til mín.
Þá hittumst við allar systurnar
hressar og kátar heima hjá mér og
þá varst þú svo fín og hafðir svo
gaman af að vera með okkur. Á leið-
inni heim fórum við svo að skoða
hús dætra minna og þú hafðir mjög
gaman af því og samgladdist mér
íívo innilega.
Elsku systir, margir voru kostir
1966, faðir Gunnar
Jóhannsson, fyrri
eiginmaður Ástdís-
ar, f. 12. febrúar
1935. Einar er
kvæntur Elísabetu
Þórðardóttur, f. 26.
desember 1965.
Dætur þeirra eru:
Andrea Sara, f. 14.
aprfl 1991, og Karen
Eir, f. 3. maí 1998. 2)
Guðni Magnússon, f.
17. maí 1972, faðir
Magnús R. Gíslason,
sambýlismaður Ást-
dísar, f. 26. október
1937. Guðni á eina dóttur, Maríu
Rut, f. 19. september 1992.
Ástdís giffist öðru sinni 19. júlí
1979 eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Jóhanni Kr. Hannessyni, f.
27. aprfl 1916. Börn Jóhanns af
fyrra hjónabandi voru sex: Björg
Pálína, f. 1940, d. 1999, Sigurrós,
f. 1941, Björn, f. 1944, Hannes, f.
1945, Jónina, f. 1949, og Ragnar,
f. 1956, d. 1984.
Útför Ástdisar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
þínir og er þá gjafmildi þín mér efst
í huga. Þegar ég eignaðist mín
barnaböm sem eru orðin ansi mörg
var alltaf þín fyrsta hugsun að færa
hinu nýfædda bami einhverja gjöf
þó svo að þú treystir þér ekki alltaf
til að fara út úr húsi.
Eg minnist þess líka þegar þú og
hann Jóhann þinn komuð til mín
upp í sumarbústað og við skemmt-
um okkur svo vel. Við hlógum og
sungum, spiluðum gömlu dansana
og dönsuðum þó ekki væri bakkus
þar með í ferðum. Elsku systir,
þessar minningar eru mér mjög
kærar.
Gestrisni þín var með eindæmum,
alltaf vildir þú bera fram það besta
sem þú áttir til og er mér ofarlega í
huga þegar við ísleifur bróðir kom-
um til ykkar Jóhanns skömmu fyrir
jól. Þú varst búin að setja þennan
dýrindis lambahrygg á borðið með
öllu tilheyrandi og þetta var nú
meiri herramannsmaturinn.
Ástdís systir mín átti litlar sonar-
dætur sem hún elskaði mikið, þær
voru henni allt. Mikið hafði hún
gaman af því að tala um þær og voru
þær stolt hennar. Ástdís var mjög
þakklát fyrir allt það sem fyrir hana
var gert og var það ávallt henni efst
í huga hvernig hún gæti launað í
staðinn.
Elsku systir mín, með þessum
orðum langar mig að kveðja þig í
hinsta sinn. Minninguna um þig
geymi ég í hjarta mínu. Ég þakka af
alhug samverustundirnar góðu og
þann kærleika og hlýju sem þú
hafðir að geyma. Blessuð sé minn-
ing þín
Ó, þánáðaðeiga Jesú
einkavin í hverri þraut.
Ó, þá heill að halla mega
höfði sínu í Drottins skaut
Ó, það slys því hnossi að hafna,
hvílíkt fár á þinni braut,
ef þú blindur vilt ei varpa
von og sorg i Drottins skaut.
Elsku Jóhann, Einar, Guðni og
fjölskyldur, ég votta ykkur mína
innilegustu samúð. Megi guð veita
ykkur styrk í sorginni.
Þín systir,
Ingibjörg.
Svo viðkvæmt er lífið sem
vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
aðbeygjasigundirþann
allsheijardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu gengin á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Hvfl í friði, elsku systir.
Sigríður.
+ Unnur Jönsson
var fædd í
Reykjavík 27. ágúst.
1912. Hún andaðist á
Elliheimilinu Grund,
þriðjudaginn 25. jan-
úar siðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Jóns
Guðnasonar, fisksala
og Hallberu Ottadótt-
ur, húsmóður, og var
hún þriðja í röð fjög-
urra systkina. Systk-
inin voru Björgvin,
fisksali, Vilbergur,
reiðhjólasmiður og
Hallfríður, húsmóðir, öll látin.
Unna eins og hún var alltaf kölluð,
hafði reisn til að bera, var vel klædd
og glaðleg. Hún hafði einstaklega
gaman af að klæða sig upp og láta á
sig perlufestar og eyrnalokka. Henni
Unnur giftist árið
1936 Börge Jönsson,
bryta, d. 1995. Þau
eignuðust eina dótt-
ur, Inge Lydiu, f.
1940, sem er búsett í
Danmörku. Börn
hennar eru Unnur,
Rita og Börge, og
bamabamabömin
eru sex, öll búsett í
Danmörku. Maður
Inge er Erik Jensen.
Utfor Unnar fer
fram frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík í
dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
var gefið gott skap og gat hún gert
ævintýri úr minnstu atvikum og
hvað við gátum oft hlegið þegar hún
sagði frá. Það þurfti ekki nema ferð í
strætó eða gönguferð til þess að æv-
KA TRIN N0RGAARD
VIGFÚSSON
+ Katrín Norgaard
Vigfússon fædd-
ist í Gullerup á Mors
í Limafirði í Dan-
mörku 28. mars
1904. Hún lést 11.
janúar siðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Dómkir-
kjunni 21. janúar.
Kirkjuklukka, ekki í
heimsinshöllum
hljómarþínirkveða
skærastvið,
heldurþar.semómar
þíniröllum
eyrum ná í helgri ró og frið.
(NFS Grundtvig)
Ofanskráð vers er það síðasta úr
þekktum sálmi danska skáldsins
Gmndtvig. Bæði ljóð og lag hafa
komið hvað eftir annað upp í huga
mér síðan ég frétti lát kærrar vin-
konu okkar, Katrínar Vigfússon. Það
flutti með sér einhvern andblæ frá
föðurlandi hennar, Danmörku, og frá
löngu liðinni samverustund okkar í
garðinum við Vartov kirkjuna í
Kaupmannahöfn, en þar sátum við á
sólríkri stund við styttuna af
Grundtvig og Katrín sagði mér frá
því að í þessari kirkju hefði hún
gengið að eiga íslendinginn Tómas
Vigfússon á jóladag 1938.
Vegferð Katrínar var orðin löng -
nærri 96 ár - og lengst á tengdaland-
inu, Islandi. Ég held að hún hafi elsk-
að bæði löndin jafnt. Annað gaf henni
rótgróna jóska fjölskyldu, góða for-
eldra og góðan systkinahóp; hitt gaf
henni traustan og góðan eiginmann,
stóra tengdafjölskyldu og vinafjöld,
dætumar þrjár og tengdasyni, 9
bamabörn og 23 böm í þriðja lið. Ég
hitti hana síðast á níræðisafmælinu,
þá var hún enn hin hressasta, umvaf-
in sinni stóru og fallegu fjölskyldu og
mörgum góðvinum. Hvergi kunni
hún betur við sig en 1 þeim hóp. Hún
bar ættmóðurnafnið með rentu.
Katrín ólst upp í Nyköbing, Moss
á Jótlandi og vom þau 12 systkinin.
Yngsti bróðirinn er enn á lífi. Hún
bar það alltaf með sér hvað hún hafði
fengið vandað uppeldi. í heimahús-
um nam hún hvað eina til munns og
handa. Hún var alla tíð framúrska-
randi velvirk og myndarleg hús-
freyja, þær gerast ekki betri. En
Katrín vildi gjaman læra eitthvað
annað en heimilishald og fór því til
Kaupmannahafnar að læra ljós-
myndun á einni bestu myndastofu
borgarinnar á sjálfu „Strikinu". Hún
hafði margt að segja frá námi sínu í
Höfn og frá eigendum stofunnar sem
hún hélt kunningsskap við alla tíð.
Að loknu námi réði hún sig til ljós-
myndastofu Hans Petersen í
Reykjavík og þar með vom örlög
hennar ráðin. Systir Tómasar Vig-
fússonar vann á sama
stað og þannig kynntist
Katrín mannsefni sínu í
sumarleyfisferð^ með
Ferðafélagi Islands.
Hún var snemma
áhugasöm við að skoða
landið sem tók hana í
fóstur. Þessi fyrstu
kynni leiddu til hjóna-
vígslu í Vortov árið
1938 eins og fyrr var
getið en þá var Tómas
við nám í tækniháskól-
anum en Katrín á Ijós-
myndastofunni. Þau
héldu síðan til íslands
og settust að á heimili Tómasar en
hann bjó þá með móður sinni og sjö
systkinum, þau yngstu vom þá um
eða innan við fermingu. Katrín og
Tómas voru forsjá þessa hóps næstu
árin þar til þau fóm að heiman og
reistu bú. Ámm saman kom þessi
stóra fjölskylda saman á heimili
Tómasar og Katrínar á jóladaginn.
Flest af því sem hér hefur verið
getið gerðist áður en við kynntumst
þeim hjónum. Þeir Tómas bygginga-
meistari og Vilhjálmur Árnason, eig-
inmaður minn, vom árið 1957 og
lengi síðan saman í stjórn íslenskra
aðalverktaka. Mig minnir að ég hitti
Katrínu fyrst 1958 en þá stóð fyrir
dyrum för bænda okkar til New
York vegna fundahalda og við feng-
um að fara með, frúmar. Margar
góðar ferðir fómm við eftir þetta, ut-
anlands og innan. í þessari ferð, eins
og oft síðan, fómm við í verslunar-
ferðir. Mér þykir yfirleitt leiðinlegt
að fara í búðir en ekki með Katrínu.
Hún hafði ákaflega vandaðan smekk
og forðaði mér oft frá ólánskaupum.
Eg var túlkur hennar og fylginautur
í þessum ferðum um stórverslanir
Fimmtugötu. Afgreiðslufólkið hélt
þá oft að Katrín væri framandi hefð-
arfrú frá ókunnu landi (það var hún
líka) og að ég væri í hennar þjónustu.
„Viltu segja frúnni þinni...“ sagði
það. Við skemmtum okkur vel yfir
þessu og fleiru spaugilegu sem fyrir
kom á verslunarferðum.
I þessari heimsókn til New York
ókum við t.d. langar leiðir upp með
Hudson-ánni og tók Katrín þá af-
bragðsgóðar ljósmyndir. Hún var
auk margs annars afbragðs Ijós-
myndari. Of langt yrði að telja upp
þær ferðir sem við fómm saman til
Bandaríkjanna, en ég get ekki stillt
mig um að segja að skemmtilegast af
öllu þótti mér að vera með Katrínu í
Kaupmannahöfn, því miður aðeins
einu sinni. Hún var vel kunnug á
Hafnarslóð frá námsámm sínum og
fór með mig vítt og breitt um Strikið
og nágrenni. Við fóram í morgun-
andakt í Heilagsandakirkju, fengum
okkur jarðarber og rjóma í kjallar-
anum góða og danskt ljúfmeti hjá
Soldath. Þama þurfti ég hvorki að
UNNUR
JÖNSSON
túlka né leiðbeina, heldur fræðast.
Katrín var óþreytandi að segja frá,
svo vel var hún að sér í sögu borgar-
innar og sögu íslendinga þar. Við
heimsóttum Andreu systur Katrínar
sem bjó í Sengelöse nokkm utan við
bæinn og rak þar stórt garðyrkjubú
ásamt fjölskyldu sinni. Ein dóttir
mín var sumartíma hjá því góða fólki.
Þetta var ógleymanlegur tími með
Katrínu og þá kynntist ég henni sem
Dana, ekki danskri konu búsettri á
íslandi.
Fleira gerðum við skemmtilegt
saman um dagana og ber þá fremst
að nefna veiðiferðir í Víðidalsá sum-
ar eftir sumar. Katrín varð fljótlega
áhugasöm veiðikona og Tómas henn-
ar staðfastur aðstoðarmaður í því
sem öðm. Man ég margar yndis-
stundir með þeim hjónum við ána,
döggvota morgna þegar varla blakti
hár á höfði. Katrín og Vilhjálmur
kappsöm við veiðiskapinn, við Tómas
óaðfinnanlegt aðstoðarfólk. Mér
fannst Katrín þá fyrst ánægð þegar
hún var búin að veiða í soðið handa
allri stórfjölskyldunni, og henni
tókst það oftast á þessum fjóram
dögum. Víðidalsá var fisksæl þá og
margan vænan laxinn dró Katrín þá
úr Kerfljótinu, ég held að það hafi
verið hennar uppáhaldsstaður í ánni.
Þegar ég kynntist Katrínu og
Tómasi fyrst bjuggu þau á Víðimel
57, áttu þar þá eins og alltaf vel búið
og myndarlegt heimili. Dæturnar
þrjár vora þá allar heima og við nám,
en á næstu áram giftust þær ein af
annarri og stofnuðu heimili. Síðast
bjuggu þau á Grenimel 41 en Tómas
andaðist árið 1974. Bjó Katrín eftir
það á miðhæðinni í rúmgóðri og
þægilegri íbúð. Guðbjörg dóttir
hennar og fjölskylda bjuggu á efstu
hæðinni og a.m.k. annar sonur henn-
ar í kjallaranum með sína fjölskyldu
meðan hann var við nám. Katrín var
því eftir sem áður umkringd fjöl-
skyldunni. Hún var mikil útivistar-
kona, stundaði sund og gönguferðir
langt fram eftir aldri. Hún átti góðar
vinkonur, ekki síst í Dansk kvinde-
klub og rækti þann vinskap af
tryggð. Hún fór margar ferðir til
Danmerkur eftir lát Tómasar og
heimsótti frænkur og vini, einnig til
Noregs en þar býr Elsa dóttir henn-
ar. Margt af frændfólki heimsótti
hana líka og gisti á Grenimelnum.
í nokkur ár hélt ég þeim sið að
koma til Katrínar á jólaföstunni og
ekki get ég hugsað mér yndislegra
andrúmsloft en var þá í stofunni
hennar. Jólakaktusinn stóð í blóma
og speglaðist ásamt kertaljósum og
borðsilfri í gljáfægðum rúðum, ilmur
af nýbökuðum kökum og svo allt við-
mót Katrínar sem jafnan fagnaði
mér eins og týndum sauð. Heimilis-
bragurinn var þá eins og alltaf mót-
aður af upprana húsfreyjunnar og af
því góða æskuheimili sem hún átti og
sagði mér svo oft frá.
Með þessari svipmynd vil ég nú
kveðja Katrínu okkar með kærri
þökk fyrir löng og góð kynni.
Sigríður Ingimarsdóttir.
intýrin gerðust. Unna hafði mjög
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
kom þeim óspart á framfæri og stóð
fast á sínu.
Á sínum yngri áram var Unna
mikil samkvæmiskona og tók mikinn
þátt í störfum eiginmanns síns sem
var í mörg ár formaður Dannebrog á
íslandi. En þau vora einstaklega
samrýnd hjón og nutu þess að fara á
kaffihús og skemmta sér saman.
Unna hafði mikla ánægju af lúðra-
blæstri og lét hún sig helst ekki
vanta ef von var á skrúðgöngu í bæn-
um, en þá mátti ganga að því vísu að
hún væri þar framarlega til þess að
missa nú ekki af neinu.
Hún bjó í Meðalholti 15 allt þar til
fyrir hálfu ári, en það var kannski
meira af vilja en getu. Síðustu mán-
uðina sem hún lifði, naut hún góðrar
aðhlynningar starfsfólks á Elliheim-
ilinu Grand og lét afar vel af dvöl
sinni þar.
Við vitum að vel verður tekið á
móti Unnu af þeim sem farnir era og
þökkum henni samfylgdina og send-
um Inge og fjölskyldu hennar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Halla, Bryndís, Guðbjörg
og fjölskyldur.