Morgunblaðið - 05.05.2000, Qupperneq 52

52 FÖSTUDAGUR 5. MAÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JENSGUNNAR
FRIÐRIKSSON
+ Jens Gunnar
Friöriksson
fæddist í Reykjavík
26. október 1950.
Hann varð bráð-
kvaddur 26. aprfl síð-
astliðinn. Jens var
sonur Halldóru Óla-
far Jensdóttur f. á
Patreksfirði 3. sept-
ember 1929, d. 19.
aprfl 1979 og Frið-
riks Hafsteins Guð-
jónssonar, f. í
'!%eykjavík 8. febrúar
1927. Systir Jens er
Sjöfn Friðriksdóttir,
f. 3. júní 1949. Eiginmaður hennar
er Snorri Ólafur Sigurðsson f. 26.
nóvember 1947. Þau eiga dóttur-
ina Sigrúnu, f. 24. desember 1977.
Hafsteinn og Halidóra skildu.
Seinni kona Hafsteins var Ingi-
björg Jóna Jónsdóttir, f. 5. desem-
ber 1927. Hún lést 20. nóvember
síðastliðinn. Halldóra var elst
barna Guðrúnar
Halldórsdóttur, f. á
Mábergi 24. aprfl
1908 og Jens Árna-
sonar, f. 16. mars
1891, d. 2. septem-
ber 1959. Guðrún er
enn á lífi og býr í
Reykjavík.
Jens kvæntist 20.
júlí 1981 Guðríði
Óskarsdóttur, f. 25.
febrúar 1948 á
Bassastöðum við
Steingrímsfjörð og
gekk í föðurstað syni
hennar Óskari Daða
Péturssyni, f. 24.12. 1975. Jens og
Guðríður eignuðust dótturina
Hafdísi Björk, f. 27. mars 1982.
Jens var vélvirki að mennt og
starfaði lengst af í Vélsmiðju Jens
Árnasonar í Reykjavík.
Útför Jens verður gerð frá
Þjóðkirlgunni í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Drottin er minn hirðir, mig mun
ekkertbresta
Á grænum grundum lætur hann mig
hvflast, leiðir mig að vötnum,
- þar sem ég má næðis njóta.
Hannhressirsálmína,
leiðirmigumréttavegu
fyrirsakirnafnssíns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
þvíaðþúerthjámér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þúbýrðmérborð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyrð höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já gæfa og náð fylgja mér
jr allaævidagamína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Dav.sálmur.)
Elsku Jensi minn. Mig setti hljóða
þegar dánarfregn þín barst. Þú
kvaddir svo snöggt og óvænt. Aldrei
hefði mér dottið í hug að ég ætti eftir
að vera viðstödd jarðarfor þína. Við
fréttir sem þessar vakna ótal erfiðar
spumingar sem ekki fást svör við. Af
hverju þú? Hver er tilgangurinn með
því að hrífa mann í blóma lífsins burtu
frá ástvinum?
Fyrstu fímm æviár þín bjóstu í
sama húsi og við afi þinn. Þér voru
einnig gefin nöfnin okkar beggja,
Jens Gunnar. Síðar fluttir þú með for-
eldrum þínum og systur út á Seltjam-
^rnes og varð ég þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að búa tímabundið hjá
ykkur.
Ég minnist þín sem kraftmikils og
góðhjarta drengs, sem alltaf mundi
eftir ömmu sinni á Spítalastígnum.
Þú varst mikill fjölskyldumaður og þú
bjóst ykkur Guðríði gott heimili í
Hafnaríirðinum. Frá unga aldri
varstu handlaginn og vandvirkur og
sást það vel af störfum þínum í vél-
smiðjunni sem hann afi þinn og nafni
setti á fót.
Með þessum fáu línum kveð ég þig
nú, elsku Jensi minn. Megi góður Guð
leiða þig um ókunna heima. Ég bið
Guð að styrkja og blessa Guðríði,
Óskar Daða, Hafdísi Björk og aðra
Íðstandendur í sorg þeirra. Missir
eirra er mikill.
Amma.
Við áttum erfitt með að trúa, að
hann Jens væri dáinn. Þó nokkrn-
dagar séu liðnir er enn erfitt að átta
sig á því að eiga ekki von á honum
glaðbeittum í heimsókn til að drífa
okkur áfram með framkvæmdir,
hjálpa og gefa góð ráð, eða bara til að
spjalla yfir kaffikrús.
Ég man vel eftir íyrstu kynnum
okkar Jens þegar hann og Guðríður
sýstir voru í tilhugalífinu. Mér þótti
maðurinn nokkuð stórkarlalegur ef
ég man rétt, en ekki þurfti löng kynni
til að finna þá hlýju er inni fyrir bjó.
Hann var drengur góður og hjálp-
semi hans og greiðasemi með ólíkind-
um og óteljandi öll þau viðvik sem
hann gerði fyrir vini, ættingja og
tjpgdafólk.
Þau Guðríðui' byggðu fallegt hús á
Reyniberginu og alltaf var Jens að á
kvöldin og um helgar. Þegar húsinu
vai- fulllokið var tekið til við fram-
kvæmdii- í garðinum og alltaf hægt að
bæta við og gera betur.
Þrátt fyrir þessar framkvæmdir
hafði hann alltaf tíma til að leggja öðr-
um lið og fórum við systkinin ekki
varhluta af því né heldur mamma.
Við hjónin vorum svo heppin að fá
að kynnast Jens og finna hvern mann
hann hafði að geyma. Við munum þó
helst hugsa til liðins árs, en þá stóðu
fyrir dyrum hjá okkur miklar fram-
kvæmdir sem satt að segja uxu okkur
í augum. Það var okkur til happs að
leita ráða hjá Jens, því ekki var nóg
með að hann hefði ráð undir rifi
hverju, heldur má segja að hann hafi
tekið þetta verkefni í fóstur. Það
þurfti ekki að biðja hann um hjálp,
hún var alltaf auðfengin og veitt af
mikilli ánægju.Vandamál voru tíl þess
að leysa þau og verkin til þess að
vinna þau. Bara bretta upp ermar og
vinda sér í málið. Oft var sest með
kaffibolla að dagsverki loknu og rætt
um allt milli himins og jarðar. Pers-
ónuleg málefni voru stundum rædd,
og við kynntumst enn betur þama í
eldhúskróknum og fannst enn vænna
um þennan dugnaðarfork fyrir vikið.
Jens varð fyrir því að meiðast illa á
öxl og var hálf handlama öðrum meg-
in í langan tíma. Hann var þó ekkert
að fjasa óþarflega um slíkt og Þór-
hildur minnist sérstaklega einhvem
tíma er þær mæðgur vora að bera
spýtur og ekki margar í einu, að Jens
hóf hvert buntið á fætur öðru upp
með heilu hendinni og bar inn. Þegar
hún spurði hann hvernig hann gæti
þetta var svarið: „Nú, það er ekkert
að þessari öxlinni." Þetta lýsir honum
mági mínum betur en flest annað.
Hann fékk sýkingu í auga ungur að
áram og þrátt fyrir aðgerðir á auga sá
hann lítið með öðra auga og sjón einn-
ig skert á hinu. AJdrei varð maður var
við að hann léti þetta aftra sér á neinn
hátt og rennismíði og önnur ná-
kvæmnisvinna lék í höndunum á hon-
um. Honum fannst trúlega ekki
ástæða til að gera mikið veður yfir
því, það var svo sem ekkert mikið að
hinu auganu.
Jens hafði gaman af veiðiskap og
við fóram stundum saman að renna
fyrir fisk, en þó vora þær stundir of
fáar. Við töldum okkur svo sem hafa
nægan tíma til þess í framtíðinni,
bráðungir mennirnir. Það er þó ekki
að því spurt þegar kallið kemur.
Einhvem tímann í vetur voram við
að ræða verðbréfakaup og það taum-
lausa gróða- og efnishyggjusjónarmið
sem ríður húsum á Islandi. Ég taldi
að það sem mestu skipti værí hvemig
við kæmum fram við þá sem umhverf-
is okkur era, hvemig við reynumst
þeim, sem mest þurfa á okkur að
halda og hvaða minningar og tilfinn-
ingar við skiljum eftir hjá bömunum
okkar. Ef til vill ekki merldleg vísindi
og engan vegin ný. Hann Jens hefur
trúlega ekkert velt því fyrir sér að
hann hafði í rauninni lifað nákvæm-
lega samkvæmt þessari kenningu og
minningin sem hann skilur eftir er
um hlýju, hjálpsemi og ótrúlega ósér-
hlífni.
Við kveðjum þig í dag, Jens minn,
þökkum þér allt sem þú gerðir fyrir
okkur og eram þakklát fyrir að hafa
kynnst þér. Við vottum þeim samúð
okkar sem um sárast eiga að binda og
biðjum ykkur blessunar.
Hrafnkell Óskarsson
og fjölskylda.
Það var fyrir um það bil 22 áram,
sem ég hitti Jens Gunnar Friðriksson
fyrst.
Guðríður systh- mín bjó þá með
Óskari Daða syni sínum á Mýi’argötu
í Hafnarílrði, þar sem ég var mikill
heimagangur. Eitthvert veður hafði
ég af því að hún væri búin að eignast
vin og var nokkuð spennt að hitta
þennan mann sem kominn var inn í líf
hennar.
Ég man vel er ég hitti hann í fyrsta
sinn. Hann kom á móti mér og kynnti
sig, stór og sterklegur maður með
rauðleitt hár og skegg. Brosti sínu
kankvísa brosi og handtakið var þétt.
Þóttist ég strax finna, að hér var kom-
inn góður maður sem reynast myndi
þeim mæðginunum vel. ■
Samband okkar systra hefui- alltaf
verið náið og ekki fækkaði samver-
ustundunum eftir að Jens kom til sög-
unnar. Þvert á móti mynduðust enn
sterkari tengsl á milli fjölskyldnanna.
Jens og Guðríður bjuggu á Sel-
tjamarnesi í mörg ár, á fyrram æsku-
heimili Jens, og þar fæddist þeim
dóttirin Hafdís Björk. Hún er jafn-
gömul Brynjari syni mínum og vora
þau frændsystkin skírð saman í
Grindavíkurkirkju.
Jens var víkingur til vinnu, eins og
allir vita sem til hans þekktu. Þegai’
Jens og Guðríður hófu byggingu húss
síns í Reynibergi í Hafnarfirði var
ekki slegið slöku við enda gekk allt
fljótt og vel, og þar er vel til alls vand-
að. Ég dáðist oft að því hvað þau vora
samhent í öllum sínum verkum, enda
hörkudugleg bæði.
Garðurinn við Reynibergið er kap-
ítuli út af fyrir sig. I hann lögðu þau
mikla vinnu enda er hann verðlaunað-
ur og einstaklega fallegur.
Heimili Jens og Guðríðar hefur
alltaf staðið okkur opið og þar hefur
verið gott að koma.
Þegar strákamir mínir vora litlir
og við þurftum pössun fyrir þá var oft
leitað til Guðríðar og Jens og alltaf
vora þau boðin og búin að hjálpa til.
Eins var þegar Tommi elsti sonur
okkar og síðan Jóhann fóra að heim-
an til að sækja framhaldsskóla í
Reykjavík. Það var auðsótt mál að
taka þá inn á heimilið og fengu þeir
fæði og húsaskjól hjá Jens og Guðríði
fyrstu veturna, sem var ómetanlegt.
Strákamir tala oft um það hve
Jens var þeim hjálplegur. Þeir áttu
báðir gamla bíla sem biluðu stundum
eins og gengur en Jens gekk strax í
það að kaupa varahluti og gera við
það sem aflaga fór.
Jens og Guðríður höfðu mjög gam-
an af að ferðast, fyrst með tjald en
síðar fengu þau sér tjaldvagn. Við
reyndum ef mögulegt var að fara
saman eða hittast einhvers staðar á
leiðinni og ég minnist margra ferða,
til dæmis austur á Kirkjubæjar-
klaustur, á Strandimar og í Borgar-
fjörðinn.
Fyrir fimm áram fóram við saman
íjölskyldumar með yngstu bömin til
Mallorca og dvöldum þar hálfan mán-
uð.
Ótal minningar era bundnar þess-
um ferðum. Það var gott að vera með
þeim og alltaf líf og fjör.
Jens var einstaklega hjálpfús mað-
ur og ósérhlífinn. Ef hann vissi af því
að okkur, tengdafólk hans, vantaði
hjálp var hann oftar en ekki farinn að
hjálpa til eða ýta á eftir að verkið yrði
unnið. Tengdaforeldrum sínum, og
síðar tengdamóður, reyndist hann
alla tíð einstaklega vel og bauð fram
krafta sína ef eitthvað stóð til.
Jens var traustur maður, vinur
vina sinna og naut sín vel í góðum
hópi.
Guðríði reyndist hann ástríkur eig-
inmaður cig bömum sínum, Hafdísi
Björk og Óskari Daða, góður faðir.
Jens og Guðríður vora að koma úr
utanlandsferð þegar kallið kom.
Fráfall hans var ótímabært og mik-
ið áfall fjölskyldunni og öllum þeim
sem hann þekktu.
Leiðum hugann að því, hvað raun-
veralega skiptir okkur máli í lífinu.
Okkai- líf snýst svo mikið um hið dag-
lega amstur, vinnu og starfsframa, að
ástvinir okkar og vinir verða oft af-
skiptir. Á stundu sem þessari skynjar
maðui- það enn betur en ella, að góð
heilsa, ástvinir, fjölskylda og traustir
vinh- er það sem gefur lífinu gildi.
Að leiðarlokum þökkum við Jens
samfylgdina og vináttu, sem aldrei
bar skugga á.
Innilegar samúðarkveðjur sendum
við Hafsteini, sem nú sér á eftir
einkasyni sínum, Sjöfn systur Jens,
Snoraa og Sigrúnu dóttur þeirra.
Elsku Guðríður, Óskai’ Daði og
Hafdís Björk. Guð veiti ykkm- styi-k
til að takast á við erfiðar stundir sem í
hönd fara.
Rut, Gunnar og
fjölskylda, Grindavík.
Sú harmafregn bai-st mér að
frændi minn og vinur Jens G. Frið-
riksson væri dáinn. Mig sem aðra
setti hljóðan.
Jens var fæddur á Spítalastíg 6 í
Reykjavík. Sonur hjónanna Halldóra
Jensdóttur og Friðriks Hafsteins
Guðjónssonar. í húsakynnum afa síns
og ömmu sem hann ber nafn af, Jens
Amasonar jámsmiðs og ömmu sinn-
ar Guðrúnar Halldórsdóttur konu
hans, en þar hófu foreldrar hans einn-
ig sinn búskap. Jens var tápmikill
strákur sem barn, alltaf glaður og
augasteinn afa síns, hjá honum mátti
hann allt gera og þó mörgum þætti
ótæpilega farið með efni þá tók afinn
það sem eljusemi í stráknum og hast-
aði á aðra.
Afi Jens, Jens Amason, f.
16.3.1891, d. 2.10. 1959, þá 68 ára,
stofnaði vélsmiðju sína á Geirseyri við
Patreksfjörð og rak frá 1930-1940 þar
til hann flutti suður og gerðist for-
stöðumaður vélaverkstæðis í Innri-
Njarðvík. 1946 kaupir hann húseign á
Spítalastíg 6 í Reykjavík og hefur
smiðjustarfsemi þar í skúr í portinu
sem Vélsmiðja Jens Árnasonar hf.
var svo stofnuð 1959 með konu sinni
og bömum: Áma, Guðbjörgu, Gylfa,
Hafdísi, Halldóra og Friðriki Haf-
steini tengdasyni sínum, sem var
skipasmiður og var að Ijúka námi í
vélvirkjun hjá tengdafóður sínum.
Vélsmiðjan var starfrækt á Spítala-
stígnum við þröngan húsakost, Jens
gamli vai' mjög áhugasamm- um sem
nýjastan vélakost og fjárfesti í vélum
svo orð fór af og varð eftirsótt verk-
stæði til vandasamra og stærri verk-
efna í rennismíði. Sem dæmi um
framtakssemi Jens brá hann sér á
tékknesku iðnsýninguna sem haldin
var í Austurbæjarbarnaskólanum
1950 og keypti nýjustu rennibekki og
fræsara sem þar vora. Engum af sýn-
endunum hafði dottið tiþhugar að
slíkai' vélar yrðu eftir á Islandi þá.
Þessar vélar era enn í notkun.
Þetta er það umhverfi sem Jens
Gunnai- fæðist og elst upp í. Þar til
foreldrar hans flytja með bömin sín
tvö, Sjöfn og Jens, í nýtt hús sem þau
höfðu byggt á Melabraut 2 á Seltjam-
arnesi 1955. Þar ól hann sín unglings-
ár. Hugur hans stóð fljótt til véla og
tækja og hóf hann nám í vélvirkjun
strax eftir barnaskóla og lauk vélvir-
kjaprófi með meistarabréfi 1974 hjá
föður sínum sem þá hafði tekið við
rekstri vélsmiðjunnar og byggt nýtt
og glæsilegt hús í Súðavogi 14 í
Reykjavík, sem þeir fluttu í 1966. í
þessu húsi vann Jens alla sína tíð að
undansskildu einu ári sem hann var
vélamaður á Brúarfossi 1974. Og síð-
ar sem hann var frá vegna slyss og
skemmda á sjón sem átti eftir að há
honum mjög við rennismíðina, sem
hann varð að mestu að draga sig út úr
og snúa sér að grófari vinnu og haga
störfum eftir getu. Jens var alla tíð
mjög áhugasamur og duglegur í sínu
fagi og átti vélvirkjunin hug hans all-
an.
Jens var alla tíð hlýr og góður for-
eldram sínum og reyndi ætíð að verða
við þeirra óskum. Móður sína missir
hann 1979. Árinu áður hafði hann
kynnst Guðríði Óskarsdóttur kenn-
ara og flytur til hennar á Mýrargöt-
una í Hafnarfirði. Ári síðar flytja þau
á æskuheimili Jens á Melabraut 2.
Þau ganga í hjónaband 20. júlí 1981
og eignast dótturina Hafdísi Björk
27. mars 1982. Fyrir átti Guðríður
son, Óskar. Þau byggðu sér nýtt og
glæsilegt einbýlishús í Reynibergi 9,
Hafnarfirði, sem þau fluttu í 1989.
Heimili þein-a var alla tíð mjög
bjart og hlýlegt og allt vandað, þang-
að var gott að koma. Saman áttu Jens
og Guðríður góða daga og nutu fé-
lagsskapar hvort annars. Jens gekk
Óskari í föðurstað og leit á hann sem
sinn son og sjálfan sig sem föður
tveggja barna og gerði aldrei greinar-
mun þar á milli. Hann ræktaði vel
sinn garð og hlúði að fjölskyldunni
eins og mest hann mátti.
Við Jens voram systkinasynir úr
samhentum systkinahópi, sem vildi
láta böm sín þekkjast. Okkur Jens
tókst að halda þessari frændsemi alla
tíð án þess að nokkurntíma bæri
skugga þai’ á. Viðmót hans var alla tíð
hlýtt og traust. Sambandið varð nán-
ara þegar leið að fullorðinsáranum og
við gátum notið vinnu hvor annars.
Jens hafði aðstöðu í smiðju föður síns,
sem mörgum manninum þótti fengur
í að nýta sér við hugðarefni sín. Þá
var gott að koma til Jens, bera þau
undir hann og njóta hans verklags og
þekkingar. Viðmótið var ætíð slíkt að
þá var málið orðið hluti af hans máli.
Jens var ætíð glaður við vinnu sína og
naut sín best þegar hann gat lagt góð
ráð til verksins.
Ríkulega áttum við feðgar, ég og
sonur minn, eftir að njóta þessarar
hjálpsemi frænda okkar. Sonur minn
fékk áhuga fyrir vélsleðamennsku á
unga aldri og þá vantaði kerru undir
sleðann. Þú getur smíðað svona
kerra, pabbi, og Jens var svo bætt við
með áherslutón. Við báram upp er-
indið og var tekið með hlýju (brosi og
góðri athugasemd). Síðan var lagt á
ráðin og hafist handa. Kerran sú ai-na
var aldrei ætluð til annars en flytja
einn sleða í Bláfjöll og nágrenni. En
æskan varir ekki eilíflega, bamið vex
en brókin ekki. Vélsleðamaðurinn
hafði fundið íþrótt sína og óx með
henni til að taka þátt í keppnum.
Kerran varð of lítil. Til Jens var alltaf
hægt að koma með allar hugmyndir,
nú var hugmyndin sú að kljúfa hana
eftir endilöngu og bæta í hana og gera
hana fyrir tvo sleða. Jens hafði gaman
að hugmyndinni, þekkti bita og burð-
argetu vel og við hrandum verkinu af
stað. Mig furðaði hve vel hann hafði
kynnt sér smíði á felgum og vögnum
og hvaða skilyrði þyrfti að uppfylla til
að þeir fari vel aftan í dráttartæki.
Jens hafði úthugsað hvert smáatriði
og lagt í sinn reynslubanka og miðlaði
öðram. Ef festa skal yfirbyggingu á
vagn á þá skrúfboltinn að snúa með
róna upp eða niður? Niður, sagði
Jens, ef róin fer af þá er boltinn eftir í
gatinu, annars dettur hann úr. Hjóla-
búnaðurinn var tekinn af gömlum bíl
sem Jens vildi setja á öxul efth- eigin
hugmynd ef skyldi þurfa að hreyfa við
síðar. I allri sinni smíði var Jens vand-
virkur og lét aldrei hlut frá sér fara ef
hann vissi að hægt væri að gera hann
betur, og bar ríka ábyrgðarkennd
fyrir því sem hann hafði gert alla tíð
eftir afhendingu.
Kerran okkar feðga var nú komin
með það hlutverk að fai-a á hvert vél-
sleðamótið á eftir öðru á Mývatni, Ak-
ureyi-i og Ólafsfirði og á jökla lands-
ins. í Ólafsfjarðarferð einni urðum við
fyrir því óhappi að kvöldi dags að
hjólabúnaðurinn gaf sig ofan Staðar-
skála. Hringt var í Jens og bilun lýst,
nú kom hönnun öxulsins sér vel.
Hægt vai- að taka bilaða hlutinn af og
fara með hann til viðgerðar. Ég get
verið kominn inn í smiðju eftir
klukkutíma, sagði Jens. Þegar þang-
að kom var Jens búinn að draga fram
nýtt ná, hann hafði þá tekið allan
hjólabúnaðinn úr gamla bílnum ef
eitthvað mundi bila síðar. Það er
aldrei að vita hverju þarf á að halda
þegar verið er að smíða úr gömlu,
sagði Jens. Skiúfu skyldi maður
aldrei henda. Snemma næsta dag
voram við lagðir af stað með hlutinn
viðgerðan. Gott er að eiga hauk í
horni þegar svona stendur á. Við átt-
um Jens. Þetta var hans verk og hans
vinna sem hafði bilað, nú var ekki ver-
ið að spyrja um hvað klukkan var
þegar á viðgerð þurfti að halda.
Á síðustu áram vora þau hjónin
farin að ferðast meira og fara í skoð-
unarferðú um heiminn sem þeim
þótti mjög gaman og nú um páskana
átti að fara til Krítar og koma aftur á
miðvikudag. En þetta varð ferðin