Morgunblaðið - 26.08.2000, Qupperneq 42
42 LAUGARDAGUR 26. ÁGÚST 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HALLDÓRA
ÚLFARSDÓ TTIR
+ Halldóra Úlfars-
dóttir var fædd í
Dagsbrún á Yattar-
nesi við Reyðarfjörð
2. október 1918.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Vestraannaeyja
20. ágúst síðastlið-
inn.
Halldóra var
dóttir hjónanna
Maríu Ingibjargar
Halldórsdóttur frá
Hofi í Fellum, f.
lö.september 1897,
d. 29. septejnber
1939 og Úlfars
Kjartanssonar útgerðarmanns
frá Dagsbrún, Vattarnesi, f. 26.
nóvember 1895, d. 26. mars 1985.
Börn Maríu og Úlfars eru: Hall-
dóra, Jón, Eygerður sem nú er
látin, Björg, Sigurður, Aðal-
björn, Steinunn, Kjartan, Hreinn
og María.
Halldóra giftist Njáli Andersen
frá Sólbakka í Vestmannaeyjum
8. apríl 1939. Njáll var fæddur
24. júní 1914. Hann lést á hjarta-
deild Landspftalans 27. október
sl. Foreldrar Njáls
voru Jóhanna Guð-
jónsdóttir Andersen,
f. 27. febrúar 1889 í
Sigluvík í Landeyj-
um, d.1934 og Hans
Peter Andersen, f. í
Frederiksund í Dan-
mörku 30. mars 1887,
d.1955. Börn Njáls og
Dóru eru: 1) María
Jóhanna, skólaliði,
11. febrúar
gift Kolbeini
Ólafssyni kaup-
manni, f. 21.10 1938.
Börn þeirra eru Val-
geir Ólafur vélvirki, Njáll skip-
stjóri, Dóra fiskverkakona og
Kolbrún framhaldsskólakennari.
2)Úlfar vélvirki, fæddur 10.
janúar 1943 kvæntist Ástu Krist-
insdóttur skrifstofudömu. Börn
þeirra eru Smári vélvirki og Rós-
marý skrifstofustúlka. Úlfar og
Ásta skildu. Seinni kona Úlfars
er Halla Hafsteinsdóttir hár-
greiðsludama. Börn þeirra eru
Katrín Dóra og Þór Daníel. 3)
Harpa, skólaliði fædd 10. ágúst
1948, giftist Ólafi Óskarssyni
pípulagningamanni. Börn þeirra
eru Óskar verslunarmaður og
Halldóra framkvæmdastjóri. Ól-
afur lést. Seinni maður Hörpu er
Atli Sigurðsson skipstjóri og eiga
þau dótturina Sigríði Sunnu. 4)
Jóhanna kennari f. 27. apríl
1953, gift Ragnari Óskarssyni
framhaldsskólakennara. Börn
þeirra eru Óskar læknir, Guð-
björg Vallý nemi og Njáll nemi.
5)Pétur, vélvirki og útgerðar-
tæknir, f. 1. janúar 1955, kvænt-
ur Andreu Gunnarsdóttur, tölvu-
fræðingi. Synir þeirra eru
Valgeir vélstjóri og Njáll
vélskólanemi. 6)Theodor Friðrik
viðskiptafræðingur, f. 3. mars
1960, kvæntur Siv Schalin hag-
fræðingi. Börn þeirra eru,
Dagmar Soffie og Anton Bene-
dikt.
Halldóra var alla tíð virk í fé-
lagslífi í Vestmannaeyjum og sat
hún um tfma í sljórn kvenfélags-
ins Líknar, hún var um tíma for-
maður í Kvenfélagi Landakirkju.
Auk þess starfaði hún með Leik-
félagi Vestmannaeyja. Síðustu
árin var hún virkur félagi í Fé-
lagi eldri borgara.
Útför Halldóru fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Við hjónin vorum í afmæli hjá
tengdasyni okkar síðastliðinn
sunnudag þegar síminn hringdi og
mér var rétt símtólið. I símanum var
Björg systir mín sem flutti mér þá
fregn, að hún Dóra systir okkar
hefði dáið einni klukkustund fyrr á
spítalanum í Vestmannaeyjum. Mig
setti hljóðan, mér var ekki kunnugt
um að hún hafði verið lögð inn á spít-
ala daginn áður. Ekki var liðið ár frá
því að við kvöddum eiginmann henn-
ar Njál Andersen og þá virtist hún
'úraust og sterk, eins og við vorum
vön að sjá hana. En þannig er lífið,
kallið kemur og við verðum að hlíta
því. Þetta var að mörgu leyti líkt
hennar lífi, að hlutirnir drógust ekki
á langinn. Hún var ekki ein af þeim
sem kvartaði þó hún fyndi til, yrði að
leita lækninga, leggjast inn á spítala
og gangast undir erflðar aðgerðir
eins og þegar skipt var bæði um
mjaðmar- og hnélið, heldur stóð upp
jafnharðan. Þau hjónin styrktu
hvort annað þegar veikindi steðjuðu
að.
Það var góður skóli fyrir mig sem
ungling að dvelja á heimili þeirra
Dóru og Njáls og kynnast þeirri
reglu og myndarskap sem þar ríkti.
.Jlún systir mín var einstök
dugnaðarkona sem lagði metnað
sinn í að hugsa um fjölskyldu sína og
eiginmann sem var henni kærastur
af öllu. Þau voru samhent hjónin og
var einkar lagið með sínu góða skapi
og dugnaði að fá aðra til liðs við sig
við hvað eina sem gera þurfti á
heimilinu.
Hún var elst okkar systkina og
þegar við komum saman á ættar-
mótum gat Dóra sagt okkur margt
um lífið á æskuheimili okkar á Vatt-
arnesi og rifjaði upp margt
skemmtilegt frá þeim tíma þegar
hún var barn og unglingur. Hún
hafði góða frásagnargáfu og hafði
einkar gott lag á að hrífa aðra með
sér í frásögn sinni.
Dóra var höfðingi heim að sækja
og var sérstaklega lagin við að láta
gestum sínum líða vel. Hún var fé-
lagslynd og glaðvær og naut sín vel í
góðum félagskap. Hún starfaði um
tíma með Leikfélagi Vestmannaeyja
og hafði af þvi mikla ánægju.
Faðir okkar naut umhyggju henn-
ar og manns hennar oft á tíðum,
ekki síst á seinni árum ævinnar og
var það honum mjög mikils virði.
Fyrir það viljum við þakka og einnig
alla vináttu í okkar garð.
Kjartan og Margrét.
Mig langar hér að minnast minn-
ar elskulegu tengdamóður sem lést
hinn 20. ágúst sl. á Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja. Þegar ég kynntist Dóru
fann ég strax að hún var fjölmörgum
ágætum kostum búin, kostum sem
gerðu hana að góðum og traustum
samferðamanni allra þeirra sem
hana þekktu. Dóru var sérstaklega
annt um fjölskyldu sína og gaf henni
mikið af sér. Hún var ávallt reiðu-
búin til þess að aðstoða þá sem á
þurftu að halda og hún bjó yfir mik-
illi hlýju sem varð til þess að hún var
virt og dáð, ekki bara af sínum nán-
ustu heldur langt út fyrir þær raðir.
Við hjónin og börn okkar vorum
þeirrar gæfu aðnjótandi að búa í
næsta húsi við Dóru og Njál á Há-
steinsveginum og sú nálægð veitti
okkur mikla ánægju og vináttan
varð kannski fyrir vikið meiri og
nánari en hún ella hefði orðið. Sam-
gangurinn á milli var mikill. Börnin
okkar áttu öruggt skjól hjá ömmu
og afa og hjá þeim vildu þau gjarnan
vera enda fundu þau vel hlýjuna sem
ávallt einkenndi þau hjónin. Ef eitt-
hvað bjátaði á var alltaf hægt að
leita til ömmu og afa því þar var
hægt að leysa öll þau vandamál sem
upp komu. Sameiginlegur flatköku-
bakstur undir forystu Dóru var einn
af föstu punktunum í tilverunni og
við baksturinn var oft glatt á hjalla.
Á haustin var hugað að uppskerunni
úr garðinum fyrir sunnan hús og
mér finnst að hvergi hafi ég fengið
betra grænmeti en úr garði Njáls og
Dóru. I jólaboðum og öðrum fjöl-
skylduboðum að Hásteinsvegi 29
var Dóra hrókur alls fagnaðar og
hún sparaði ekkert til þess að láta
öllum líða sem best. Enda var það
svo að allir hlökkuðu til þess að fara
í heimsókn til þeirra hjóna. Við
hjónin og böm okkar fórum ósjald-
an með Dóru og Njáli í sumarfrí. Þá
var farið um landið þvert og endi-
langt, ýmist var gist í tjöldum eða
sumarhúsum. Þessar ferðir eru
ógleymanlegar og þar sem þessi
hópur var ávallt í góðu ferðaskapi
var svo sannarlega gaman. Við nut-
um þess að vera saman, skoða land-
ið, taka í spil á kvöldin og rækta vin-
áttuna. Þessar ferðir voru
ómetanlegar og þeirra minnist ég
alla tíð. Áhugamál Dóru voru fjöl-
mörg. Hún starfaði í margs konar
félagsskap og var þar jafnan í
fremstu víglínu. Þar komu fjöl-
breyttir hæfilekar hennar vel í ljós
og þar hún naut virðingar þeirra
sem störfuðu með henni. Garður
Njáls og Dóru á Hásteinsveginum
var sérlega fallegur og bar merki
mikillar smekkvísi þeirra hjóna
enda voru þau óþreytandi við að
rækta þann garð. Þangað var alltaf
gaman að koma og fræðast um hinar
ýmsu plöntur sem skörtuðu sínu
fegursta. Þar var líka gaman að sitja
í spjalli um daginn og veginn á fögr-
um sumardegi yfir kaffibolla eða við
grillið meðan börnin nutu þess að
leika sér í fallegu umhverfi. Já, það
er svo ótal margs að minnast af sam-
verustundunum með Dóru. Þær
stundir eiga það allar sameiginlegt
að vera ljúfar í minningunni.
Nú er Dóra dáin. Við söknum
hennar sárt en minningin um hana
lifir meðal okkar, minningin um
mikla sómakonu sem gaf okkur svo
margt og var okkur svo góð. Sú
minning er okkur ómetanlega dýr-
mæt. Blessuð sé sú minning.
Ragnar Óskarsson.
Nú þegar leiðir skilja eftir mörg
farsæl ár langar mig að setja á blað
fáein minningarbrot af ömmu minni.
Margs er að minnast þegar kveðja á
ömmu sem var góð vinkona okkar,
fjölskyldunnar á Hólagötunni. Strax
á unga aldri leitaði ég eftir því að fá
að vera hjá ömmu og afa. Ég hef því
haft hana nálægt mér strax frá
æskuárum og vitað að hægt var að
leita til hennar hvenær sem er. Þær
voru ekki ófáar stundirnar á Há-
steinsveginum í bernsku með
ömmu, afa og krökkunum. Amma
kenndi mér að lesa, ég sat á skamm-
eli en hún sat og prjónaði, ég varð
fluglæs á nokkrum vikum því amma
var góður kennari og aðferðir henn-
ar virkuðu. Svo vel leið mér hjá
ömmu að þegar heim átti að halda
faldi ég mig bak við öskutunnuna
svo ég gæti verið lengur.
Fjölskylda og vinir ömmu voru
henni mjög hugleikin og hún var
stolt af börnunum sínum og afkom-
endum þeirra. Henni var mikilsvert
að eiga fallegt heimili þannig að öll-
um liði vel. Hún lagði kapp á að sem
flestir kæmu í heimsókn og það
gladdi hana að geta gefið öllum kaffi
og með því og rætt allt milli himins
og jarðar. Var eins og amma héldi
sambandi við alla og gat maður allt-
Mig langar tU að
skrifa nokkur orð um
ömmu mína. Amma var
alltaf svo góð við mig.
Amma bakaði svo oft
eplaskífur sem hún gaf okkur. Þær
H»ru mjög góðar. Ég kallaði þær rús-
ínuskífur af því að hún setti alltaf rús-
ínur í þær. Mér fannst gaman að baka
hjá henni. Ég fékk að baka smákökur
með henni fyrir jólin.
Ég horfði oft á fréttimar með
ömmu. Þegar ég var í pössun hjá
henni kallaði hún alltaf í mig og sagði:
Gísli, komdu og horfðu á fréttimar
fheð mér.
Meðan amma átti
heima í Barmahlíðinni
borðuðum við alltaf hjá
henni á jóladag. Eftir
matinn fengum við allt-
af smákökur. Ég man
eftir litla jólatrénu
hennar.
Mér mun alltaf finn-
ast gaman að skoða
myndir af ömmu minni.
Þá finn ég hvað ég
sakna hennar mikið, því
mér þótti svo vænt um
hana. Ég veit að núna
er hún hjá Guði og er
búin að hitta afa aftur.
Gísli Erlendur
Marinósson.
Elsku besta amma Kata okkar. Við
frændsystkinin höfum verið að rifja
upp ýmis atvik úr Barmahlíðinni. Við
minnumst þess öll hve þú varst natin
og þolinmóð við okkur. Þú leyfðir
okkur oft að baka með þér og voru þá
gerðir karlar og kerlingar úr kleinu-
deigi, piparkökur og fleira. Við
munum líka þegar þú fylltir eldhús-
vaskinn með vatni, settir uppþvotta-
lög út í og leyfðir okkur að stinga
sogröri ofan í vatnið og blása í það.
Það var alveg sama þótt við sulluðum
mikið eða gerðum eitthvað annað af
okkur, þú varst aldrei reið við okkur.
Það var gott að koma til ykkar afa í
Barmahlíðina og til þín eftir að afi var
dáinn. Við sváfum stundum á milli
ykkar afa en síðan í afa rúmi eftir að
þú varst orðin ein. Það var alltaf góð
lykt af sænginni eins og hún væri
nýkomin inn eftir að hafa verið viðruð
úti á svölum. Það má ekki heldur
gleyma öllu sem þú gast töfrað fram á
eldavélinni, hvort sem það var heitt
súkkulaði með ijóma eða lambalæri
með brúnni sósu.
Okkur, Ingvari Erni og Agnesi
Sunnivu, finnst að þið afi hafið verið
eins og foreldrar okkar númer tvö.
Hvort sem mamma og pabbi voru að
spila við guðþjónustu eða giftingar
vilduð þið afi alltaf passa upp á okkur.
Þú varst líka rosalega sterk þegar afi
dó, við munum ekki gleyma afa eða
þér á meðan við lifum.
Mér, Katrínu, fannst þú alltaf vera
einn af stærstu hlutunum í mínu lífi.
Ég man eftir mörgum strætóferðum
niður í bæ, þá gafst þú mér alltaf blátt
ópal og kallaðir mig htla stafinn þinn.
Þú spilaðir mikið við mig og hjálpaðir
mér að finna gömul föt af Öggu og
mömmu sem ég mátti klæða mig í.
Þú söngst með mér og fyrir mig og
sagðir mér margar sögur. Þú tókst
mig með þegar þú fórst í fótsnyrtingu
og stundum fórstu líka með mér út á
Klambratún. Þú varst ekki eins og
fullorðin manneskja og samt ekki
bam. Þú lékst þér við mig og mér
fannst að þú hefðir áhuga á sömu
hlutum og ég. Þó að ýmislegt færi úr-
skeiðis sást þú bara spaugilegu hlið-
ina á öllu saman.
Þú kenndir okkur mörg lög og
texta og vorum við snemma farin að
syngja með þér. Við kveðjum þig með
þessum texta sem þú söngst oft fyrir
okkur.
Amma hún er mamma hennar mömmu,
mamma er það besta sem ég á,
en gaman væri að gleðja hana ömmu,
gleðibros á vanga hennar sjá.
I rökkrinu, hún segir mér oft sögur,
hún svæfir mig er líða fer að nótt,
hún syngur við mig sálma og kvæði fógur,
þá sofna ég svo sætt og vært og rótt.
Katrín Þóra Jóhannesdóttir,
Ingvar Orn Þrastarson,
Agnes Sunniva
Þrastardóttir.
KATRIN
SÆMUNDSDÓTTIR
+ Katrín Sæ-
mundsdóttir var
fædd í Austur-
Skaftafellssýslu 4.
október 1919. Hún
lést í Reykjavík 11.
ágúst síðastliðinn og
fór útfor hennar
fram frá Laugar-
neskirkju 21. ágúst.
af spurt frétta, t.d. af bræðrunum í
Ameríku og bóndanum að Ási. Öll
börn og barnabörn ömmu eiga eitt-
hvað sem hún hefur búið til. Hún
hefur saumað og prjónað föt, heklað
dúka og saumað rúmföt með list-
rænu milliverki svo dæmi séu nefnd.
Þá hefur hún saumað gluggatjöld
fyrir marga í fjölskyldunni og haldið
ótal kaffi- og matarveislur fyrir þá
sem hafa verið að vinna í hálfköruð-
um húsum.
Síðasta samtal mitt við ömmu var
um legsteininn hans afa og hvernig
ætti að ganga frá honum. Hún vildi
að leiðið yrði fallegt og bæri minn-
ingu um góðan og snyrtilega mann
gott vitni. Sú ósk verður uppfyllt
enda vandlega búið að undirþúa
fráganginn í samráði við ömmu.
Ég er þakklátur fyrir öll þau góðu
ár sem ég hef átt með ömmu og afa,
en hann lést fyrir tæpu ári síðan. Án
efa hefur andlát afa flýtt fyrir að
amma kvaddi þennan heim en hann
var sá lífsförunautur sem hún virti,
dáði og elskaði alla tíð.
Skarð ömmu er vandfyllt og hætt
við að einhver tengsl rofni við fráfall
hennar og afa. Erfitt verður að fara í
Sólhlíðina og geta ekki skroppið í
spjall til ömmu og notið umhyggju
hennar, rifjað upp gamla tíð, rætt
um fólkið okkar, tekið í spil eða bara
horft á sjónvarpið í rólegheitum. Því
eitt er víst að í hvert sinn er við kom-
um í heimsókn gaf hún sér tíma fyrir
mann og naut þess að hafa gesti.
Það verður vel tekið á móti ömmu
þegar að Gullna hliðinu kemur af
fallegum, gráhærðum manni sem
hún hefur sárt saknað.
Valgeir Ó. Kolbeinsson og
fjölskylda.
Við vorum lánsöm systkinin að ár-
ið 1975 ákváðu mamma og pabbi að
kaupa hús númer 28 við Hásteins-
veginn í Vestmannaeyjum. Beint á
móti því húsi bjuggu nefnilega
amma og afi. Tengsl okkar við þau
urðu því náin og hafa án efa haft
mikil áhrif á uppeldi okkar og mótun
þeirrar persónu sem við geymum í
dag. Það var stutt að skreppa yfir
götuna og ferðirnar milli húsanna
tveggja því tíðar, enda erindin
margvísleg. Það var farið til að fá
lánuð verkfæri til að gera við hjólin.
Það var farið á föstudagskvöldum
til að horfa á Prúðuleikarana í lit
meðan litasjónvarp var ekki til
heima. Það var farið til að gramsa í
gömlum tímaritum sem amma átti,
til að fá hjálp hennar við saumaskap,
spila vist, sníkja gulrót úr kálgarðin-
um og svo mætti lengi telja. Það
skemmdi heldur ekki fyrir að áður
en haldið var heim á ný bauð amma
alltaf upp á mjólk og köku, eins og
henni einni var lagið.
Amma kunni margar skemmtileg-
ar sögur frá því er hún var ung. Hún
sagði okkur til að mynda margar
sögur frá Vattarnesi við Reyðar-
fjörð þar sem hún ólst upp, hákarla-
veiðum langafa og póstferðunum um
hinar hrikalegu Vattarnesskriður
inn á Fáskrúðsfjörð. Einnig var
gaman að heyra sögur frá því er hún
var vinnukona hjá Helga Ben og
þegar þau afi voru að kynnast og
hefja sambúð á Sólbakka.
Amma var alltaf svo dugleg og
vildi alltaf hjálpa til ef eitthvað
þurfti að gera. Það sást best á því að
nokkrum dögum áður en hún dó var
hún heilan dag að þurrka af og
ganga frá bókum heima hjá mömmu
og pabba til að koma öllu í sama horf
og áður vegna vatnstjóns. Allt sem
amma gerði var gert af mikilli vand-
virkni og nákvæmni eins og heimili
þeirra afa bar merki um.
Við eigum eftir að sakna þess að
hitta ekki ömmu aftur uppi í Sólhlíð
þar sem þau afi bjuggu hin síðustu
ár. Eins og það var nú oft gaman hjá
okkur þar í léttu spjalli.
En sú hugsun sem við huggum
okkur við er að nú er amma komin
til afa sem hún var búin að sakna svo
mikið síðan í oktober síðast liðnum
þegar hann lést eftir mikil og erfið
veikindi.
Við kveðjum ömmu okkar með
söknuði í hjarta og þökkum fyrir
þann góða tíma sem við fengum að
vera með henni. Blessuð sé minning
hennar.
Óskar, Vallý og Njáll.