Morgunblaðið - 01.10.2000, Síða 42
á 42 SUNNUDAGUR 1. OKTÓBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Hjartkær föðurbróðir minn,
HELGI GUÐLAUGSSON,
Hamrahlíð 17,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánu-
daginn 2. október kl. 13.30.
Guðlaugur Rúnar Guðmundsson.
t
Hjartans þakkir fyrir alla þá hlýju og stuðning
sem þið hafið sýnt okkur við andlát okkar
ástkæra
SIGURJÓNS GUÐFINNSSONAR,
Reykási 49,
Reykjavík.
Sigríður Jóna Jóhannsdóttir,
Eyrún Þóra Sigurjónsdóttir, Jóhann Finnur Sigurjónsson,
Hafdís Jóna Sigurjónsdóttir,
Ágústa Sveinbjörnsdóttir,
Jóhann Jón Hafliðason, Eyja Sigríður Viggósdóttir,
Þórólfur Guðfinnsson,
Sveindís Guðfinnsdóttir,
Jóhanna Guðfinnsdóttir,
Margrét Guðfinnsdóttir,
Guðrún Guðfinnsdóttir,
María Jóhannsdóttir,
Hávarður Benediktsson,
Stefán Sigurðsson,
Jóhann Á. Gunnarsson,
Arngrímur Angantýsson.
+
Þökkum öllum þeim er auðsýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför ástkærrar eigin-
konu minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
SELMU GUÐMUNDSDÓTTUR,
Hafnargötu 30,
Höfnum.
Þóroddur Vilhjálmsson,
Birna Ágústsdóttir, Vilhjálmur Reynir Sigurðsson,
Sigríður Ágústsdóttir, Sigurður Ari Elíasson,
Selma Ágústsdóttir, Jens Herlufsen,
Einar Sigurjónsson, Hugborg Erlendsdóttir,
Kolbeinn Sigurjónsson, Guðlaug Á. Arnardóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
+
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda
samúð og hlýhug við andlát og útför
RAGNHEIÐAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Grænumörk 1,
Selfossi.
Greipur Ketilsson,
Fjóla G. Ingþórsdóttir, Gunnar H. Reynarsson,
Sigríður Greipsdóttir, Egill Sigurðsson,
Vigdís Greipsdóttir, Daníel Kristinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur vináttu, samúð og hlýhug við
andlát og útför sonar míns og bróður okkar,
JÓHANNS ÓLAFSSONAR,
Melabraut 2,
Seltjarnarnesi.
Rannveig Jóhannsdóttir,
Guðbjörn Óiafsson,
Sigurður Þ. Ólafsson
og fjölskyldur.
Lokað
veröur vegna jarðarfarar GUÐJÓNS INGA SVERRISSONAR,
mánudaginn 2. október, frá kl. 14.00.
Litlaprent ehf,
Skemmuvegi 4.
ÁSTA
HANNESDÓTTIR
+ Ásta Hannes-
dóttir fæddist á
Undirfelli í Vatns-
dal 11. júlí 1926.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
26. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Hann-
es Pálsson, bóndi á
Undirfelli og full-
trúi í Reykjavík, f.
18. apríl 1898, d. 15.
janúar 1978, og
kona hans, Hólm-
fríður Steinunn
Jónsdóttir, f. 1. júní
1903, d. 20. janúar 1967. Alsystk-
ini Ástu eru Páll, f. 6. júlí 1925,
Guðrún, f. 19. apríl 1931, d. 20.
júlí 1945, Jón, f. 2. júní 1927, og
Bjarni, f. 5. júlí 1942. Hálfbróðir
Ástu samfeðra er Guðmundur, f.
22. september 1960,
en móðir hans er
Sigrún Huld Jóns-
dóttir, þriðja kona
Hannesar Pálssonar.
Dóttir Sigrúnar
Huldar og stjúpsystir
Ástu er Guðbjörg
Snorradóttir.
Ásta giftist 11.
október 1952 Gissuri
Jörundi Kristinssyni,
f. 17. júlí 1931, d. 28.
júlí 1993, trésmið og
framkvæmdastjóra.
Börn þeirra eru: 1)
Hannes Hólmsteinn
prófessor, f. 19. febrúar 1953. 2)
Salvör Kristjana deildarsérfræð-
ingur, f. 26. febrúar 1954. Maður
hennar er Magnús Gíslason verk-
fræðingur, f. 1. júní 1959. Dætur
Salvarar eru: Ásta Lilja Steins-
dóttir viðskiptafræðinemi, f. 29.
desember 1973, en sambýlismað-
ur hennar er Kjartan Biering
tölvunemi; Kristín Helga, f. 15.
október 1989. 3) Kristinn Dagur
bflstjóri, f. 17. júlí 1957. 4) Guð-
rún Stella forstöðumaður, f. 9.
aprfl 1962. Maður hennar er Jó-
hann Hannibalsson, bóndi á Han-
hóli við Bolungarvík, f. 27. júli
1954. Dætur Guðrúnar eru: Asta
Björg Björgvinsdóttir, f. 3. jan-
úar 1986, Ósk Jóhannsdóttir, f. 5.
mars 1996, d. sama dag, Magnea
Gná Jóhannsdóttir, f. 3. aprfl
1997, Þorsteina Þöll Jóhanns-
dóttir, f. 27. aprfl 1999.
Ásta var kennari í Melaskólan-
um í Reykjavik, barnaskólanum á
Stokkseyri, Laugalækjarskóla og
Breiðholtsskóla. Hún var formað-
ur Freyju, félags framsóknar-
kvenna í Kópavogi 1987-1989 og
lengi í stjórn þess félags og ann-
arra samtaka framsóknarmanna.
Ásta verður jarðsungin frá
Kópavogskirkju mánudaginn 2.
október og hefst athöfnin klukk-
an 10.30.
Góð kona er gengin og komið að
kveðjustund. Á morgun verður til
moldar borin tengdamóðir mín Ásta
Hannesdóttir. Kynnum okkar bar
saman fyrir átta árum er ég kynntist
yngstu dóttur Ástu, Guðrúnu. Það var
fljótlega ljóst að Ásta væri mikil
mannkostakona. Hún var vinnusöm
og ósérhlífin og lét ávallt velferð ann-
arra ganga fyrir sinni eigin. Ásta var
hugsjónakona og þó nokkuð væri liðið
á starfsævina þegar við kynntumst
var kraftur hennar og eldmóður síst
minni en yngri manna. Það fann mað-
ur sterklega þegar hún tók menn og
málefni upp á sína arma. Henni var
afar umhugað um hag þjóðarinnar og
velferð einstaklinga. Hugmyndir
hennar voru oft framúrstefnulegar og
ferskar og hún hélt þeim óhikað á
lofti. Hún hlustaði þó alltaf á sjónar-
mið annarra og átti góð skoðanaskipti
við gesti og gangandi. Við vorum
skoðanasystkini og ég sat stundum
með henni flokksþing Framsóknar-
flokksins. Þar sópaði aðhenni þegar
hún kom skoðunum og hugmyndum á
íramfæri. Það var gott að eiga Ástu
að. Hún sinnti bæði börnum og bama-
bömum vel og sýndi sínum ávallt
ræktarsemi og umhyggju. Og alltaf
var hugurinn hjá þeim nánustu. Þær
vom ófáar sendingarnar sem við
fengum frá henni í sveitina. Það voru
ýmist þarflegir hlutir fyrir heimilið,
eitthvað nytsamlegt eða góðgæti fyrir
barnabömin svo ekki sé minnst á all-
ar plöntusendingamar sem hún sendi
okkur í garðinn á Hanhóli. Þá átti hún
til að senda okkur dunkana af smá-
kökum fyrir jólin eða af sínum ein-
stöku framsóknarkleinum eins og hún
kallaði þær. Ásta var nýtin og nægju-
söm. Hún samgladdist öðrum yfir
góðu en aðstoðaði í þrengingum. Með
Astu fylgdi ferskur andblær enda var
hún alltaf opin fyrir nýjum hugmynd-
um. Hún hafði til dæmis mikinn
áhuga á vetnisframleiðslu og var um-
hugað að við nýttum betur okkar
orkugjafa. Hún var alltaf að læra eitt-
hvað nýtt og hélt áfram að læra þó að
hún væri komin á eftirlaun, nú síðast
ýmislegt sem tengdist handverki og
listum og ensku. Eg fæ seint þakkað
fyrir samferðastundimar sem ég átti
með tengdamóður minni og allar þær
góðu stundir sem hún gætti bamanna
okkar í sveitinni. Gæska hennar var
gjöf til komandi kynslóða, arfur sem
áfram lifir.
Jóhann Hannibalsson.
Nú er komið að kveðjustund.
Elskuleg amma mín, nafna og besti
vinur hefur kvatt þennan heim.
Fyrsta tímabil ævi minnar átti ég
heima í ömmuhúsi í Hjallabrekku og
allar stundir síðan hef ég litið á þann
stað sem mitt annað heimili. Amma
leit nefnilega á okkur bamabömin
sem bömin sín og öll hennar um-
hyggja bar því vitni. Ég sótti alltaf
mikið í að vera í návist hennar enda
var hún mjög umburðarlynd við okk-
ur og sama var þótt hún hefði hugðar-
efnum að sinna, alltaf dröslaðist hún
með mig.
Þeir vom ófáir framsóknarfundirn-
ir sem ég fór með henni ömmu því
alltaf var pláss fyrir mig í hennar lífi.
Amma var kennari og ég fékk oft not-
ið leiðsagnar hennar. Stundum fékk
ég að fara með henni í kennslu í
Breiðholtsskóla og oft aðstoðaði
amma mig við dönskuna, sem hún
kunni svo vel. Hún kenndi mér að
prjóna og hekla þegar við sátum einar
og nutum samvistanna. Einnig
kenndi hún mér að rækta því hún var
alltaf að sá og gróðursetja. Héma
heima á Hanhóli rækta ég grenitré
sem ég sáði með ömmu í yndislega
garðinum hennar í Hjallabrekku.
Amma var ekki aðeins umburðarlynd
heldur var hún skapgóð og fjörug og
hún var aldrei skoðanalaus. Hún hafði
alltaf hugmyndir um allt og það gerði
hana að svo áhugaverðri persónu.
Kannski var það þessi áhugi hennar á
öllu sem mér líkaði svo vel og þrek
hennar og þrautseigja, sem allir
fundu sem umgengust hana. Ég h't á
það sem foiréttindi mín og gæfu að
hafa átt Ástu Hannesdóttur sem
ömmu og ástvin. Hennar verður sárt
saknað en miningin um einstaka
ömmu lifir áfram.
Ásta Björg.
Ásta Hannesdóttir föðursystir okk-
ar er látin. Veikindi hennar bar brátt
að fyrir nokkrum mánuðum og eins
og oft við slíkar aðstæður bregður
manni og minningar fljúga gegnum
hugann. Ásta frænka var einstök
kona. Hún var hlý, glaðvær og fá-
dæma mikil mamma, amma, frænka,
systir, félagi og vinur. í kringum Ástu
frænku var alltaf mikið líf. Hún hafði
einstaklega gott skap og dillandi hlát-
ur sem laðaði okkur að henni.
Á uppvaxtarárum okkar var Ásta
miðpunktur í mörgu. Hún og Gissur
heitinn áttu fjögur böm og var alltaf
gaman að koma á Laugamesveginn,
hvort sem var í afmæli, á jólum eða
bara í venjulega heimsókn. Þar
kynntumst við kvikmyndasýningum,
poppkomi sem poppað var í stærsta
pottinum og sett í þvottabalann,
spumingakeppnum og mörgu fleira.
Föðursystir Ástu, Árdís hárgreiðslu-
kona, bjó í sama fjölbýlishúsi og vora
þær frænkur miklir mátar. Þær era
með eftirminnilegustu og skemmti-
legustu konum, sem við systurnar
höfijm kynnst.
Ásta var dugnaðarforkur og hjá
henni var alltaf nóg að gera, stórt
heimili og mikill gestagangur. Þeir
vora líka margir sem leituðu til henn-
ar og löðuðust að henni. Hún veigraði
ekki fyrir sér að takast á við stór
verkefni. Á miðjum aldri þurfti hún
og vildi fara út á vinnumarkaðinn, og
eftir að hafa verið heimavinnandi á
annan áratug settist hún í hand-
menntadeild Kennaraskólans og
starfaði síðan sem handmennta-
kennari eins lengi og aldur leyfði.
Ásta var mikil saumakona og var gott
að spyrja hana ráða. Nú á tímum kall-
ast það að stunda nytjalist, að sauma
fót á fjölskylduna og búa til gjafir.
Alltaf var jafnspennandi að opna
pakkann frá Ástu og fjölskyldu. Oft
fékk brúðan ný íot og þótti okkur
stundum einkennilegt að hún vissi
hvað útigallinn átti að vera stór á
brúðuna sem kom í jólapakkanum frá
mömmu og pabba. Dúkkufötin sem
Ásta gaf okkur vora engu lík og á
fárra færi að líkja eftir.
Bamabömum sínum fimm, Ástun-
um báðum, Kristínu Helgu, Magneu
Gná og Þorsteinu Þöll, reyndist Ásta
einstök amma, enda vora þær einkar
hændar að ömmu sinni sem allt vildi
fyrir þær gera. Umhyggjusemi Ástu
náði langt út fyrir nánustu fjölskyldu.
Mjög kært var með henni og Hannesi
afa enda höfðu þau líka lífssýn. Henni
var í blóð borin mikil pólitísk sann-
færing og hún hafði hugsjónir félags-
hyggjunnar að leiðarljósi. Ásta var öt-
ull boðberi jafnréttis og samhjálpai-
og valdi sér Framsóknarflokkinn til
að ná árangri.
Á góðum stundum spaugaði hún
með að hún yrði að halda uppi merkj-
um pabba síns í flokknum því hinir af-
komendumir hans væra úti um aliar
trissur með alls konar skoðanir, ein-
hvers konar undanvillingar. Sannfær-
ing Ástu frænku var ávallt mikil og
kom mælskusnilld hennar að góðum
notum þegar mikið lá við. Hún hvik-
aði ekki frá því sem rétt var og sýndi
það í verki ef henni mislíkaði við
flokkinn og hætti þá að starfa um
stundarsakir.
En það var ekki bara mannfólkið
sem var frænku hugleikið. Eftir að
hún flutti í Kópavoginn eignaðist hún
garð, þar sem hún fékk útrás fyrir
áhuga sinn á náttúranni og umhverfi
sínu. I Hjallabrekkunni kenndi
margra grasa, og þar var ógrynni
blóma, tijágræðlinga og matjurta.
Þessu dreifði hún til vina og vanda-
manna og gaf til fjáröflunar ýmissa
góðra mála.
í veikindum sínum var það henni
mikil ánægja að komast heim í garð-
inn sinn i Hjallabrekku og er þess
skemmst að minnast í sumar þegar
hún stóð úti og vökvaði blómin sín,
þótt svo væri af henni dregið að hún
komst ekki hjálparlaust inn eða út úr
húsi. Það verður erfitt að fylla tóma-
rúmið eftir Ástu, en allar góðu minn-
ingamar um þessa einstöku konu
munu lifa með okkiu- alla tið og við er-
um þakklátar fyrir að hafa orðið
þeirrar gæfu aðnjótandi að þekkja
hana. Bömum, tengdabömum og
bamabömum Ástu sendum við inni-
legar samúðarkveðjur, missir þeirra
er mikill. Blessuð sé minning hennar.
Þóranna og Hólmfríður.
Þegar rætt er um stjómmálastarf
er oft haft á orði að það sé til lítils að
taka þátt í starfinu þvi hinn almenni
flokksmaður hafi lítil áhrif. Þegar
þetta er sagt koma oft upp í hugann
þeir íjölmörgu einstaklingar sem ég
hef verið með í stjómmálum og sem
hafa haft margvísleg áhrif á samtím-
ann.
Ásta Hannesdóttir er gott dæmi
um konu sem hefur lagt mikið af
mörkum í starfi fyrir samfélagið.
Ásta var af kynslóð, sem varð vitni
að ótrúlegum breytingum og framför-
um á íslandi. Þegar hún fæddist á