Morgunblaðið - 24.10.2000, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 24. OKTÓBER 2000 49
............... 11 j'
una frá Húsavík til Dalvíkur og fór
að vinna við húsasmíðar sem ég hafði
lokið námi í 1966. Þá kom Jón til okk-
ar og hóf að læra hjá mér í iðninni
sem hann svo lauk í Reykjavík. Var
hann hjá okkur í fæði og húsnæði.
Það voru forréttindi að hafa slíkan
mann sem Jón í vinnu. Það var aldrei
neitt að hjá honum, ævinlega kátur
með gamanyrði í fyrirrúmi, skipti
aldrei skapi og varð allsstaðar strax
hvers manns hugljúfi. Eg minnist
þess oft að þótt ég væri búinn að
vinna við húsasmíðar síðan 1962 lenti
ég oft í vandræðum með hvernig ég
ætti að framkvæma ýmsa hluti, en
það brást aldrei að Jón, sem var þá
bara að byrja nám, sá ævinlega strax
hvernig verkinu skyldi hagað. Slíkt
var meðfætt verksvit hans. Það er
ekki ónýtt að hafa slíkan mann með
sér að störfum.
Mörg kvöldin sátum við og spjöll-
uðum, því það var endalaust hægt að
hlusta á Jón, hvernig hann gat búið
til gamansögur úr, að manni fannst,
ómerkilegustu atvikum, sem urðu
svo ekkert ómerkileg þegar hann var
búinn að klæða það í réttan búning til
frásagnar.
Slíkar minningar og margar fleiri
flugu í gegnum hugann og ég fór að
greina fegurð haustsins aftur.
En þó að sorgin sé stór, þá er
ómetanlegt að eiga allar þær góðu
minningar sem Jón skilur eftir, því
enginn getur tekið þær frá okkur.
Orð eru fánýt við svona aðstæður,
en við vitum að Jóni líður vel núna
eftir þrautir sjúkdómsins, og hann á
eftir að skemmta ættingjum sínum
mikið sem farnir eru á undan honum
yfir móðuna miklu. Guð blessi minn-
ingu hans.
Elsku Helga, Hafliði litli, Oddný
og aðrir vinir og ættingjar, þið eigið
alla okkar samúð og biðjum við Guð
að styrkja ykkur í sorginni, en falleg
minning lifir um góðan dreng.
Þórólfur og Þorbjörg (Obba).
Fimmtudaginn 12. október leit ég
inn hjá Jóni Hilmari Sigþórssyni en
þá lá hann á Sjúkrahúsi Reykjavíkur
við Hringbraut. Ég ræddi við hann
um bíla því hann hafði mikinn áhuga
á þeim. Þegar ég minntist nú á að
Bensinn minn væri ekki alveg í lagi
lyftist Jón allur upp og fór að ræða
meira. Hann vildi öllum vel allt fram
á síðustu stundu. Þegar ég fór frá
honum leið honum ekki vel og mig
grunaði að það styttist í hans hinstu
ferð og reyndi að taka þétt í hönd
hans. Krabbameinið hafði knúið
hressilega að dyrum hjá honum Jóni
og leið ekki langur tími frá því að
hann greindist með þann sjúkdóm
þar til að yfir lauk. Þegar hugsað er
til baka var þetta of stutt, en þegar
hugsað er lengra aftur í tímann ser
maður hve landið okkai' er lítið. Ég
kynntist Jóni fyrst þegar við vorum
að læra húsasmíðar í Iðnskólanum í
Reykjavík. Jón var rólegur og yfir-
vegaður og vissi alltaf að hverju hann
gekk. Síðan skildu leiðir og við
kynntumst báðir yndislegum konum
en það einkennilega við það var að
þær þekktust. Út úr þessu varð síðan
matarklúbbur þriggja hjóna og þar
þekktumst við karlmennimir allir úr
sitt hvorri áttinni og konurnar voru
æskuvinkonur. Þegar við hittumst
öll var margt brallað og rætt og var
ekki ósjaldan að konurnar settust
niður í eldhúsinu og töluðu mikið á
meðan við karlmennhTiir ræddumst
við í stofunni. En alltaf hófust kvöld-
in á því að haldin var mikil matar-
veisla og var þá reynt að koma á
óvart með einhverju öðruvísi. Við
karlmennimir höfðum gaman að tala
um smíðar eða bfla en það var ekki
það vinsælasta hjá konunum. Þetta
voru skemmtilegir tímar og erfitt að
hugsa til þess að fá ekki Jón aftur í
heimsókn. Fyrir nokkrum ámm
keyptu mágkona mín og maður
hennar sér hús. Gólfið hjá þeim var
ekki í góðu standi og voru þau að
hugsa um að skipta um gólfefni. Ég
stakk upp á að heyra í Jóni og biðja
hann um að líta á gólfið. Viti menn,
þetta var nú ekki mikið mál að laga
fannst Jóni. Hann mætti með slípivél
gerði gólfið að glansandi dansgólfi.
Ætlunin var að sleppa svefnherberg-
isgangi en Jón tók það ekki í mál og
sagðist klára það sem hann tæki að
sér og það var ekki lengi gert. Enn í
dag stendur gólfið fyrir sínu. Jón var
einn af þeim sem hafa þá lukku að
vera mjög handlaginn enda lék allt í
höndum hans og hann fór aldrei frá
hálfkláruðu verki. Um tíma hvfldi
Jón sig á smíðinni og gerðist bílasali
og þar sem annars staðar stóð hann
sig mjög vel. En aftur sneri hann sér
að smíði. Fyi-ir rúmu ári greindist
Jón með krabbamein og fyrst tók
maður því ekki alvarlega og taldi að
svona duglegur og skemmtilegur
drengur myndi ná að hrista þetta úr
sér. En það er með svona sjúkdóm að
hann er óútreiknanlegur, þetta ferli
leið hratt og maður sá hvernig þetta
tók á hann. Alltaf lifði maður í von-
inni og Jón hafði mikinn og sterkan
stuðning frá konunni sinni, henni
Helgu. Hún var alltaf við hlið hans
allt að endalokum þessa lífskeiðs
hans. Síðasta daginn sem ég kom til
hans var morgunn og við ræddum
saman og enn stóð hann í baráttunni
að reyna eins og hægt væri. Eftir að
við vorum búnir að ræða saman kom
Helga og spjallaði við okkur og að
lokum fór ég og ég vonaði að það
væri ekki í síðasta skiptið. Mánudag-
inn 16. október lést hann og má segja
að kannski hafi það verið léttir þegar
svona var komið. Hann fékk hvíldina
en alltaf er það erfitt þótt ekki sé við
öðru að búast. Við, vinir ykkar úr
matarklúbbnum, vottum ykkur okk-
ar dýpstu samúð og biðjum góðan
guð að styrkja Helgu, son þein'a
Hafliða og alla aðra ættingja í hinni
miklu sorg. En það er ég sannfærður
um að einhvern tímann eigum við
eftir að ræða saman aftur og hafa
gaman af. Hvíl í friði, kæri vinur, því
þjáningum þínum er lokið og þér er
ætlað eitthvert góðverkið á æðri
stöðum.
Helgi Kristófersson.
Fyrir 23 árum stóð ég í fokheldri
íbúð við Nýbýlaveg og velti því fyrir
mér hvernig væri best að slá upp fyr-
ir hlöðnum millivegg. Maður kom til
mín, kynnti sig sem næsta nágranna
og við tókum tal saman. Þegar hann
sá hvað stóð til sagði hann; „Við ger-
um þetta bara svona við strákamir“.
Á nokkrum augnablikum var vegg-
urinn uppsleginn eins og fyrir töfra,
á mun styttri tíma heldur en ég hafði
eytt í að hugsa hvemig væri best að
byrja. Þannig hófust kynni okkar
Jóns Hilmars Sigþórssonar smiðs-
sem margsinnis síðar á lífsleiðinni
sýndi mér að þar fór afburða fag-
maður og er ég viss um að leitun er
að manni sem sameinaði jafn-vel
hraða, vandvirkni og fæmi í sínu
starfi.
Við grannarnir urðum góðir vinir,
lífið var leikur með leiftrandi fram-
tíð, tókum rall-delluna og kepptum
saman um tíma. Jón keyrði þótt báð-
ir vildu, taldi sig illa bílhræddan ann-
ars, var snjall ökumaður svo jafnör-
uggt var á sérleið með honum sem í
sófasettinu heima. Ég gaf honum þá
einkunn í laumi að brjálæðið til að
vinna vantaði. Þessa kenningu af-
sannaði Jón og er einn örfárra Is-
lendinga sem hefur unnið rall-keppni
þó sparlega hafi verið til tjaldað.
Jón sveipaði gjaman daglegt
amstur glettinni kímni, var hnyttinn
í tilsvörum og átti auðvelt með að
eignast félaga. Hann var einstaklega
sjálfbjarga og hafði hæfileika til að
takast á við mörg starfssvið. Sam-
vemstundirnar urðu strjálli eftir að
við fluttum hvor í sitt hús sem bæði
bera handbragði þessa listasmiðs
fagurt vitni en alltaf var jafnupplífg-
andi að hitta Jón á förnum vegi og
hjartað tók gleðikipp.
Það setti talsverðan ugg að okkur
Gerðu þegar hann greindist með al-
varlegt mein fyrir ári síðan, við von-
uðum innflega að honum væri ætlað
lengra líf sem hann gæti notið með
fjölskyldu sinni en þrátt fyrir hraust-
lega baráttu hafði þessi svartidauði
nútímans, krabbameinið, betur.
Að leiðarlokum er efst í huga
söknuður og ósk til æðri máttarvalda
um styrk til handa hans nánustu á
þessari sorgarstundu en minningin
um góðan dreng gerir mig ríkan. Eg
vil muna Jón eins og ég sá hann í
hinsta sinn í sumar, í fögru skógar-
rjóðri við Þjórsá í yndislegu veðri
með Helgu og syninum Hafliða við
húsbílinn sinn.
Ásgeir Sigurðsson.
GUNNAR
ÓSKARSSON
+ Gunnar Óskars-
son fæddist í
Búðardal í Laxárdal
15. júní 1933. Hann
lést í Landsspítalan-
um við Hringbraut
6. október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru þau hjónin
Henríetta Björg
Berndsen frá Skaga-
strönd, f. 7. nóvem-
ber 1913, d. 15. febr-
úar 1998, húsmóðir
og símaafgreiðslu-
kona í Búðardal, og
Óskar Sumarliða-
son, f. 29. júlí 1904 í Búðardal, d.
23. júlí 1992, bifreiðastjóri og
vélgæslumaður í Búðardal og
var heimili þeirra Óskars og
Hennýjar í Búðardal alla tíð.
Systkini Gunnars eru: 1) Birg-
ir Óskarsson, f. 21. júní 1939,
kvæntur Jóhönnu Birnu Sigurð-
ardóttur, f. 10. nóvember 1942,
og eiga þau tvær dætur og fimm
barnabörn. 2) Hildur Óskar-
sdóttir, f. 12. desember 1940, gift
Róbert Fearon, f. 22. febrúar
1942, og eiga þau þrjú börn og
sex barnabörn. 3) Hilmar
Óskarsson, f. 11.
október 1950,
kvæntur Ingu Maríu
Pálsdóttur, f. 26.
aprfl 1952, og eiga
þau fjögur börn og
fimm barnabörn.
Gunnar kvæntist
Jakobínu Krist-
jánsdóttur, f. á fsa-
firði 31.1. 1933,
verslunarmanni í
Reykjavík og er
einkadóttir þeirra
Henný Ósk, f. 2.
september 1955,
þjónustufulltrúi hjá
Innheimtustofnun sveitarfélaga í
Reykjavík. Dóttir Hennýjar og
Reynis Valtýssonar er Vala Kol-
brún, f. 16. júlí 1975, og eru börn
hennar Gunnar Þór Berg
Traustason, f. 31. mars 1998, og
óskírður Traustason, f. 19. sept-
ember 2000.
Gunnar starfaði lengst af hjá
Pósti og síma, síðar Landssíman-
um sem tæknimaður við Loran-
kerfíð og síðar GSM-kerfið.
Útför Gunnars fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Þegar ég fluttist til Búðardals
haustið 1935, nýorðinn sex ára gam-
all, var ég fljótur að taka eftir stíl-
hreinu, hvítu steinhúsi, sem stóð í
brekkufætinum, rétt ofan við fiör-
una á útplássinu. Þarna bjuggu Osk-
ar Sumarliðason, þá bifreiðarstjóri,
kona hans Henrietta Berndsen,
jafnan kölluð Henný, og sonur
þeirra Gunnar, sem í dag er kvadd-
ur hinstu kveðju. Hann var þá að-
eins tveggja ára, en systkini hans
þrjú ekki fædd. í húsinu bjuggu
einnig Kristín Jónsdóttir, móðir
Óskars, og Ásta systir hans. Óskars-
hús, eins og það var jafnan nefnt,
átti síðar eftir að stækka verulega
og taka á sig þá mynd, sem það hef-
ur í dag. I fyrstu bjuggu fósturfor-
eldrar mínir, Guðríður Guðbrands-
dóttir og Þorsteinn Jóhannsson, í
leiguhúsnæði uppi í miðri brekk-
unni, en brátt byggðu þau sér hús
neðan við brekkuna, aðeins steinsn-
ar frá Óskarshúsi. Við þessa góðu
nágranna bundust fósturforeldrar
mínir vináttuböndum, sem gengu í
arf til næstu kynslóðar og hafa því
enst fram á þennan dag.
Fimmtán ár eru langur tími í ævi
barna og unglinga og í allan þann
tíma vorum við Gunnar næstu nágr-
annar í Búðardal. Húsin stóðu hlið
við hlið og engum ofsögum af því
sagt að samgangur var mikill. Al-
dursmunurinn á okkur Gunnari,
sem var að sönnu nokkur í fyrstu,
var fljótur að jafnast. Gunnar átti
mekkanó, sem svo var kallað, og til
þess fallið að smíða úr því hina listi-
legustu gripi. Margan daginn, þegar
ekki viðraði til útivistar, sátum við
yfir þessu töfraleikfangi og smíðuð-
um byggingarkrana, hús, bíla og
járnbrautarvagna Annað upp-
áhaldsverkefni okkar var að fara í
gegnum gamla árganga af Hjemmet
og Familie Journalen. Skilningur á
hinum prentaða danska texta var að
vísu mjög af skoi-num skammti, en
myndirnar stóðu fyrir sínu. Þær
höfðu líka þann kost að bjóða upp á
margs konar túlkunarmöguleika
sem jafnan leiddu til fjörugrar um-
ræðu á milli okkar félaganna. Svona
gátu viðfangsefni barna verið
skemmtileg fyrir u.þ.b. sextíu árum,
löngu fyrir daga sjónvarpsins.
Gunnar Óskarsson var á alla lund
vel gerður maður, enda voru for-
eldrar hans bæði hið mesta myndar-
fólk. Eins og fram kemur í inngan-
gsorðum eru þau nú bæði látin.
Gunnar var hár vexti, bjartur yfir-
litum og samsvaraði sér vel. Skap-
ferli og viðmót voru með þeim hætti
að manni hlaut að líða vel í návist
hans. Hann hafði góða rödd og góða
frásagnargáfu og lét því vel að segja
frá.
Á kveðjustund hrannast upp
óteljandi minningabrot úr leikjum
okkar í fjöranni í Búðardal og suður
við Laxá, en eftir að veiðitímabilið
hófst á vorin áttum við þangað tíðar
ferðir. í vegavinnu hjá þeim góða
manni Magnúsi Rögnvaldssyni
munum við Gunnar hafa eytt fjórum
til fimm sumrum saman. Vegna ald-
ursmunar byrjaði hann seinna en ég
og hélt áfram í nokkur sumur eftir
að ég var fluttur suður. Frá þessari
sumarvinnu á ég mjög skemmtileg-
ar minningar um samstarf og sam-
skipti við góða félaga á öllum aldri.
Andinn í hópnum var með þeim
hætti að ekki varð á betra kosið og
þegar ég á leið um Bröttubrekku og
Dali með börnum eða barnabörnum
þreytist ég aldrei á að benda þeim á
staðina, þar sem við vegagerðar-
menn slógum tjöldum okkar.
Þau vináttutengsl, sem urðu til á
milli okkar Gunnars á uppvaxtarár-
unum í Búðardal, entust meðan báð-
ir lifðu. Þegar við vorum báðir flutt-
ir af æskustöðvunum kom að vísu
all-langt tímabil, þar sem samskipt-
in voru ekki mikil, enda oft vík milli
vina, þar sem annar var um árabil
erlendis en hinn lengi starfandi utan
Reykjavíkur. En æskuvinátta er
sem betur fer gerð af þeim málmi,
sem hvorki þarf að hreinsa né
fægja. Af samskiptum mínum við
Gunnar þetta síðasta ár varð mér
Ijóst að hann tók veikindum sínum
af karlmennsku og æðruleysi. Ég
sat með honum dagstund á heimili
hans aðeins rúmri viku áður en kall-
ið kom; hann sagði mér hreykinn frá
því að nú væri hann nýlega orðinn
langafi í annað sinn og við rifjuðum
upp gamlar minningar úr Dölunum.
Mér var Ijóst að líkamsþróttur hans
fór þverrandi en jafnframt, að and-
legt atgervi hans var með öllu
óskert. Frásagnargleðin var rétt
eins og í gamla daga og sú ljúfmann-
lega kímni, sem ég held að hann hafi
tekið í föðurarf, var ekki langt und-
an. Ég hvarf af fundi hans með þá
von í brjósti að mér mundi auðnast
að sjá hann aftur, en því miður varð
það ekki; hinn mikli ferjumaður
varð fyrri til.
Ég kveð Gunnar Óskarsson með
söknuði og þakklæti fyrir ævilanga
vináttu. Við Inga og Guðríður fóstra
mín sendum innilegar samúðar-
kveðjur til systkina hans og fjöl-
skyldna þeirra. Dýpstu samúð vott-
um við eftirlifandi konu hans,
Jakobínu Kristjánsdóttur, Henný
dóttur hans og öðrum afkomendum.
Við biðjum þann sem öllu ræður að
styðja þau öll og styi'kja á þessum
erfiðu tímamótum.
Sigurður Markússon.
Fallinn er frá góður vinur minn
og fyrrum samstarfsmaður, Gunnar
Óskarsson.
Gunnar greindist með illvígan
sjúkdóm fyrir rúmu ári síðan og
þrátt fyrir hetjulega baráttu sigraði
maðurinn með Ijáinn að lokum.
Ég man fyrst eftir Gunnari um
1960 þegar hann starfaði hjá Stræt-
isvögnum Reykjavíkur sem vagn-
stjóri á leið sem kölluð var Vestur-
bær-Austurbær en ég ferðaðist
talsvert með þeirri leið á þeim tíma.
Hæglátt og vingjarnlegt viðmót
hans varð mér strax minnisstætt.
Kynni okkar urðu svo nánari eftir
að Gunnar hóf störf á lóranstöðinni
á Gufuskálum um 1967, þar sem
hann starfaði til ársins 1975 er fjöl-
skyldan flutti til Reykjavíkur. Þá
hafði Póstur & sími nýlega yfirtekið
rekstur lóran-monitor stöðvarinnar
á Keflavíkurflugvelli af bandarísku
strandgæslunni. Okkur vantaði
menn til starfa á stöðinni og þótti
mikill fengur að fá Gunnar til liðs við
okkur enda alvanur lóranmaður frá
Gufuskálum. Starfið í Keflavík var
oft erilsamt, einkanlega þegar út-'
breiðsluskilyrði í háloftunum voru
erfið. Gunnar leysti öll vandamál af
stakri prýði og samviskusemi, með-
vitaður um þá ábyrgð sem á honum
hvíldi. Mikilsvert var fyrir sjófar-
endur á hafinu við ísland að þeir
gætu treyst áreiðanleika Lórankerf-
isins.
Gunnar var í félaginu íslenskum
radíóamatörum og munum við félag-
arnir sakna hans í félagsstarfinu.
Hann hafði mikinn áhuga á fjarsk-
ipta- og radíótækni og var alltaf með
eitthvað í smíðum, smátæki sem
komu að notum í „amatörradíói“.
Það var gaman að fylgjast með
smíðunum hjá honum en hann lagði
ávallt mikinn metnað í allt sem hann
tók sér fyrir hendur, hvort sem það
tilheyrði vinnunni eða áhugamálun-
um. Gunnar var ekki mikið í loftinu
en hlustaði mikið á fjarskipti áhuga-
manna og var því ævinlega vel
heima í því sem var að gerast á
böndunum. Gunnar var með kall-
merkið TF3FB sem nú er hljóðnað.
Ég kveð hann með söknuði og fyr-
ir hönd Islenskra radíóamatöra
sendi ég eiginkonu hans, dóttur og
fjölskyldu hennar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Bjarni Magnússon.
+
Ástkær dóttir okkar, systir og unnusta,
ELÍN ÞÓRA HELGADÓTTIR,
Hraunsmúla,
Kolbeinsstaðahreppi,
lést af slysförum sunnudaginn 22. október.
Halldór Haltdórsson,
Kristbjörn H. Steinarsson,
Ólafur ívar Jónsson,
Guðbjörg Guðjónsdóttir,
Aðalbjörg Þórólfsdóttir,
Helgi Þ. Sigurðsson,
Anna Lýdía Helgadóttir,
Theódór H. Helgason,
Þorbjörg D. Kristbjörnsdóttir,
Thelma E. Jónsdóttir,
Steinar H. Kristbjörnsson,
Rannveig Þóra Kristbjörnsdóttir,
Gunnar Ægir Gunnarsson.