Skírnir - 01.01.1889, Blaðsíða 57

RÚSSLAND.
59
en nokkur annar rússneskur einvaldur sem hefur drottnað á
Rússlandi i meir en hundrað ár. Hugsunarháttur hans og
menntun, heimilislíf hans og dagfar er svo rússneskt, að það
ber engan keim af Frökkum, Englendingum og þjóðverjum.
þjóðirnar vestan til við Rússland i Evrópu eru honum lítils
verðar nema að þvi leyti, sem þær verða notaðar sem fótpallar
fyrir Rússland, til að stíga jafnhátt og forsjónin hefur ætlað
þvi, þýzkaland og þrenningarsambandið er eins og varnar-
garður móti Rússum. Nú vill Alexander bíða átekta og sjá
hvort ekki með timanum kemur skarð í garðinn sjálfkrafa svo
hann verði árennilegri.
Hinn hviti, réttrúaði Tsar er heilagur hjá Rússum. Nú
kom fyrir atvik um haustið 1888, sem gerði Alexander keisara
helgari og hvítari i augum Rússa, en nokkurn annan Rússa-
keisara. Alexander hafði verið að ferðast með drottningu
og börnum sinum um Suður-Rússland og Kákasuslöndin, allt
austur að kaspiska hafinu. A heimleiðinni um Suður-Rússland
nálægt járnbrautarstöðinni Borki snaraðist járnbrautarlestin út
af brautinni. Keisaravagninn mölbrotnaði; þjónn, sem var að
rétta Keisaranum kaffibolla, steinrotaðist, en keisari, drottning
hans og börn skeindust lítið sem ekkert; 21 maður biðu bana
og 37 voru særðir stórum sárum; meðal þeirra voru ráðgjafar
þeir sem sátu i keisaravagninum. Keisari og drottning gengu
ötullega fram í að hjúkra hinum særðu og voru þeir fluttir til
næsta þorps, Borki. þau neyttu síðan matar síns á járnbraut-
arstöðinni með þeim sem af komust. þakkargjörð og sálnamessa
var haldin strax i þorpinu. þegar keisarinn kom til Moskva
varð heldur en ekki gauragangur; menn þóttust hafa heimt
hann úr helju og þótti nú flestum Rússum það liggja í augum
uppi, að guð hefði bjargað lífi keisarans úr þessari hættu, vegna
þess að honum væri ætlað eitthvert hlutverk af forsjóninni. Einn
af foringjum nihilsta, Tikomiroff, ritaði keisaranum opið bréf
og segist ekki lengur sækjast eptir lífi hans, því hann vilji
Rússlandi vel. Keisarinn lét rannsaka, hvað valdið hefði slis-
inu; járnbrautastjórinn sagði af sér, og rannsóknin var til einskis
nýt. Keisarinn kenndi sjálfum sér slisið. Hann hafði skipað að aka
með meiri hraða, þó honum væri sagt, að brautin væri ónýt