Skírnir - 01.01.1889, Qupperneq 59

RÚSSLAND.
61
klungur og eyðimerkur að fara. það væri mesti þjösnaskapur
og asnaskapur, segir Dilke, að ieggja út i slíkt.
I Persíu sitja sendiherrar Rússa og Englendinga sinn við
hvort eyrað á Persakonungi. þar mætast tveir seigir, en kon-
ungur veit ekki sitt rjúkandi ráð, hverjum hann á að geðjast.
Ef hann vilnar eitthvað i við annan, þá verður hann ætið að
vilna eitthvað i við hinn.
þannig leiða Rússar og Englendingar saman hesta sina
hingað og þangað, en þó eru ýmsir sem vilja koma þeim í
bandalag. Helztir þeirra eru Morier sendiherra Englend-
inga i Pétursborg og Stead, ritstjóri blaðsins Pall Mall
Gazette. Stead ferðaðist um Rússland sumarið 1388, dvaldi
lengi á búgarði hins mikla skálds Tolstojs, og ritaði þaðan
mjög fróðleg bréf til blaðs sins. Hann hefur haft tal af mörgum
málsmetandi mönnum á Rússlandi, og segir Stead, að það sé
ekki satt sem menn halda, að Rússar vilji kveikja ófrið í
Evrópu. Morier hefur komið á samning milli Engiendinga og
Rússa um verzlun í Siberiu. Ignatieff og fleiri merkismenn
Rússa vilja eiga vingott við Englendinga, en þjóðverjum vilja
þeir engin grið gefa heldur koma þeim á kné, ef þess
verður auðið, til fulls og alls.
þýzkur maður, Brucker, hefur ritað bók, sem hann kallar
«Die Europáisirung Rússlands». Hann segir að Rússar eigi
hægra með að læra mál og semja sig að siðum annara, en
nokkur önnur þjóð. það sé engin furða, þó þeir hafi jetið
upp alla Norður- og Mið-Asíu að kalla.
Hinn 27. júlí héldu Rússar hátíð i Kijeff í minningu þess,
að 900 ár voru liðin síðan Vladimir, stórfursti af Kijeff, tók
kristna trú og kristnaði þegna sína. Strossmayer biskup sendi
heillaóskir þangað og var sneyptur af Austurríkiskeisara fyrir
það (sjá Austurríkisþátt). Sendimenn komu frá Serbíu og
Búlgaríu til að færa hinu heilaga Rússlandi sína hollustu; jafn-
vel frá Rúmenum, sem eru af öðru bergi brotnir, þó þeir séu
sömu trúar og Rússar, komu kierkar á þessa hátíð.
Yfirhöfuð hallast þjóðirnar á Balkansskaga meir og meir
að Rússum og frá Austurríkismönnum. þegar þetta er skrifað
(apríl 1889) hefur Karl Rúmeníukonungur, sem er af Hohen-