Skírnir - 01.01.1913, Blaðsíða 3

Egill Skallagrimsson.
8
Hans víkings lund þráði landnámsheiminn,
á langfeðga ætternið hvikul og gleymin.
Um afrek og hefndir, um erfðir og lönd
sótti Austmanna niðjinn á feðranna strönd.
En honum varð andþröngt, sem Ulfi og Grími.
í eining Noregs og menningar vori.
I fjallgeimum Islands reis hönd móti hönd,
þar var höggfrjálst — og olnboga rými.
Og Fróni var merktur svipur hans sálar —
í sverðanna þröng, við háborðsins skálar.
Frá brotsjónum yzta að bergássins lind,
sem brynnir andvarans þyrstu hind,
til Fjarðarins seiddu hann allan aldur
ilmkjarrsins viðir, og straumanna niðir,
og fjarlægu hæðanna milda mynd,
svo mjúk eins og öldu faldur. —
— Vor tunga hún yrkir í Egils ljóðum;
vor eldur, vort líf felst sjálft í þeim glóðum. —
Haf vorra sálna, sem hnígur og rís,
heilaga bál, undir norðursins ís.
Hvert íslands brjóst á þar afi og fögnuð.
Nær óma þeir strengir, er hvíldu svo lengi?
Nú drúpir hin stranga, stolta dís.
— Stálgígjan mikla er þögnuð.
Hans óður var frelsisins einvalds rómur.
Hans eiginn vilji var lög hans og dómur.
Hans ljóð er svo heilnæmt sem laugandi bað —
hann lýsti og fræddi, hann söng ei, en kvað,
Um drauma og vonir og ást kvað hann öngva,
— hið innra var mannsins, en hitt það var landsins.
0, gæti hann kveðið upp, blað fyrir blað,
vora bragðlausu, máttvana söngva. —
1*