Skírnir - 01.01.1913, Blaðsíða 21

Jón Borgfirðingur.
21
þetta 2. maí: »1 versta skapi, .sem eg hefi nokkurn tíma
verið, tek eg nú ritstílinn og það honum heyrir til, því
nú hefir bæjarstjórnin gert mig að apaketti; þess hefi eg
átt að bíða sökum andskotans fátæktarinnar og holdlegra
girnda; til að krakkarnir fai i ei á hreppinn fyr en eg
drepst, hefi eg beygt mig undir og vafið mig innan í katt-
arskinn hennar. -— Að fara að dandalast í einkunnarbún-
ingi fyrir mig, gamlan, gigtfullan og frásneyddan öllu lög-
regluragli, það er til að flýta manni með sínu upprunalega
eðli brott frá skræðum og skrifcríi til þessa gamla surts-
hellis, sem enginn þekkir (o: gi afarinnar)«. Hann streitt-
ist samt á móti í lengstu lög. en bjóst þó við að eigi
mundi við nema. »Eg á að vcrða óalandi og óferjandi
fyrir það að verða ei danskur hermaður að gerfi«, segir
hann í bréfi 15. júní, »svo bæjarstjórn og fógetinn hengja
mig innan skamms, nema eg flýi norður á Strönd. Bölvuð
fátæktin vinnur líklega sigurinn yflr mér eins og áður«.
Hann varð sannspár um þetta, því ekkert var undanfæri,
og 23. júní varð hann að sætta sig við að fara í einkennis-
búninginn. Kallar hann þann dag síðan »bandadaginn«
og sjálfan sig »bandingjann í herfjötrum Baunverja, sem
harðvítug stjórn Víkur-Rússans (öldungaráðsins) hefir pínt
til að neita þjóðerni sínu að nokkru leyti og gerast fyrsta
frækorn til hermannasveitar«. I þessum herfjötrum sat
hann enn í 9 ár, en varð það æ hvimleiðara með hverju
ári. Að lokum varð bæjarstjórnin til þess að fyrra bragði
að leysa hann frá starflnu 1. júlí 1888, án þess að hann
hefði sjálfur beðist lausnar. Mun hann þá hafa þótt orð-
inn of gamall til að gegna starflnu, en sjálfum þótti hon-
um eigi vel við sig lokið, því eigi voru honum ætlaðar
netna 280 kr. í eftirlaun. »Þegar maður hefir þreskjað
í 221/2 ár illa haldinn«, segir hann, »er farið með mann
eins og útlifaðan húðarklár, er rekinn er út á gaddinn,
en til málamynda kastað í hann moðrusli og látinn svo
eiga sig. Við því bjóst eg ætíð, að viðskiln.iðurinn yrði
samkvæmur viðurgerningi í vistinni. Þar iæt eg nótt
sem nemur«.