Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1940, Blaðsíða 155

147
ir, að láta hundinn Sám ekki koma upp um komu sína að Hlíðarenda,
er hann fór að Gunnari, og hundur í Kirkjubæ „gó eigi at“ Melkólfi
þræl af því að hann „kenndi hann“. Þó drap þrællinn hundinn, áður
en hann lagði heimleiðis, líklega af ótta við, að hann kæmi upp um
sig. Annars er það harla undarlegt af EÓS, að halda því fram, að
höf. Njálu hafi verið Rangæingur, sem lét sér nægja að sjá Berg-
þórshvol — aðalsögustaðinn — „aðeins af þjóðveginum“. Þessu má
hver trúa, sem trúa vill, ég geri það ekki, enda er ekkert í lýsingunni
á Bergþórshvoli eða í umhverfi hans, sem ekki fær staðizt, þegar all-
ar eðlilegar breytingar þar eru athugaðar og teknar til greina.
Það er nánast spaugilegt, er EÓS fer nú að tala um, að sögurit-
arinn hafi „kannske haft í huga „dalinn“ bak við Gammabrekku í
Odda“, er hann var að lýsa dalnum í Hvolnum. í U. N. mátti jafnvel
skilja á honum, að höf. hefði ekki vitað, hvar Oddi var, og spurði þá:
„Er afstaða Odda í þoku?“ (í þessu sambandi má geta þess, að Oddi
blasir við af hinum fornu alfaraleiðum um Hvolhrepp og Rangár-
velli, þó EÓS virðist ekki vita það).
14. Ég vil eftirláta EÓS þá hugmynd, að þeir nafnar Þorgeir
Otkelsson og Þorgeir Starkaðarson hafi farið að sofa með alla sína
menn upp undan Hlíðarenda, enda þó þeir vissu, að Gunnar væri
einn heima. Hann segir, að ég bendi á stað (Lambatungur), er mér
þyki líklegt, að þeir hafi verið „þar sem að nú eru skógar“. Ekki er
þetta rétt, að ég segi, að nú sé skógur í Lambatungum, og hefði EÓS
líklega kallað þetta „rangfærslu" hjá mér. „Hinn kunnugi maður
nefnir Lambatungur, sagan „skóga nokkura“.“ Hér eins og áður
heimtar hann, að höf. — sem hann þó segir, að hafi „engan áhuga“
haft á staðfræði — þekki alstaðar hvert örnefni uppi á heiðum og
fjöllum og tilgreini það.
15. Um Þórsmerkurbæina ætla ég ekki að ræða frekar, þar
sem EÓS hefir nú öðlazt þann skilning, að ekki sé rétt að gera „mik-
ið veður“ út af þeim. Aðeins vil ég geta þess, að mér þykir líklegt,
að Almenningar a. m. k. hafi verið taldir til Þórsmerkur í fornöld,
og bærinn á Kápu því talinn einn af Þórsmerkurbæjunum.
Um Fiskivötn norðan Tungnaár er líka óþarft að tala meira,
því það eru engar líkur til þess, að þau hafi verið fundin á Njálutíð,
eða þegar sagan var rituð. Njála getur því ekki átt við þau, er hún
nefnir Fiskivötn.1) Allt mælir eindregið með því, að Fiskivötnin ná-
lægt Flosaleið hafi verið vötnin við Bláf jall, sem sýnd eru á uppdrátt-
1) Viðkunnanleg-ra hefði það verið af EÓS að geta þess, er hann vitnar í
U. N. í dóminn frá 1476, að sú afskrift af dómnum, er nefnir Fiskivötn, er fölsuð.