Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1963, Blaðsíða 49

ALDARAFMÆLI ÞJÓÐMINJASAFNS ISLANDS
53
Sverri Dahl, þjó ‘öminjav öróur Færeyja:
Mikil heiður og gleði er tað mær á hesum hátíðardegi at bera þjóð-
minjasafni íslands kv0ðu Foroya og F0roya Fornminnissavns, tí
stovni, sum heima hjá okkum starvast við teimum somu málum og
hugsjónum sum mæta savnið her, ið nú hevur 100 ár á baki.
Stoðið, grundarlagið, undir virki okkara er hitt sama; saman fordu
vit í forðum út í óbygdir felagsmenningararvin úr gomlu ættarlond-
unum eystan og úr norronu bygdalogunum sunnan hav.
Hesin arvur er ein partur av okkum ella beinari ein partur í hvþrj-
um einstokum okkara fslendinga og Fþroyinga, og tí er tað so, sum
á mangan hátt kemur til sjóndar, at mangt hjá okkum er líkt, tó at
mikið gj ógnum oldir og viðurskifti er vorðið ólíkt, hevur gingið hvort
sínar leiðir og fingið síni sermerktu eyðkenni.
Tit fingu eitt stórt samanhangandi land við ómetandi náttúruríki-
d0mi, vit fingu smáar kargar oyggjar, har fjoll og sund allar dagar
hava forðað samgongu og hava skilt bygdir og menn. Hetta ger ein
hin storsta munin í imenningarsogu okkara tjóða.
Eisini Fþroyar og ísland skilir breitt sund, sum, tó at menn ikki,
hvorki í fornold ella síðan, firnaðust fyri at leggja út á tað, kortini
ofta ikki var farandi, og sum forðaði tí sambandi og samvinnu, ið
átti at hava verið okkara millum.
Vit hava eina málisku, ið ljóðar: Hetta lívir ikki heldur enn ísland
lívir Foroyum.
Tikin í beinleiðis ella náttúrligari merking, so er henda máliskan
sonn, — sundið er ov vítt, — men tikin í fluttari merking, er hon ikki
bein.
fsland hevur á so mangan hátt og so mangan lívt Foroyum. Eg
hugsi her um, at ísland varðveitti okkum partar av fornu sogu okk-
ara, og í seinri tíðum til domis gav okkum Ljómur, ella sum vit van-
liga siga Ljómurnar, ið hjá okkum hava verið goymdar í minni og
havdar á munni við hábærisliga lagnúm, sum vit annaðhvort hava
vart ella skapað, til tær nú við hesum lagi verða sungnar í kirkjum
várum.
Eg eri ógviliga fegin um her at hava fingið fori at takka íslandi
fyri hesa og manga aðra lívd og virðismiklu gávuna.
„Mangt umskipast á manns ævi“, segði Tróndur í Gotu á sinni.
Hesum mátti eg sanna, nú eg aftaná lítlan mannsaldur aftur sá þjóð-
minj asafnið. Henda umskiping, frá tí at savnið húsaðist á lofti Lands-
bókasafnsins til tað nú so prýðiliga er sett upp í stóru, vokru, egnu
húsum sínum, er so stór, at maður má undrast og fegnast um tann