Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Page 51

53
an hafði ekkert annað fyrir sig að leggja en
eptirlaun sárlítil.
Það var mikill hamingjudagur þegar Nanna
fjekk þessa arðsömu stöðu á skrifstofunni, ■—
en engin staða er svo stór, að hún geti ekki
erðið þreytandi, þegar hennar er notið frá því að
kl. er 8 að morgni til þess hún er 7 að kvöldi
árum saman, og Nanna var líka orðin innilega
þreytt og langleið, en hún gleymdi þó ekki að
gera guði þakkir á hverju kvöldi fyrir þessa
miklu hamingju.
Hún hafði haft fataskipti og allt var eins
og það átti að vera, ekkert vantaði nema gest-
inn; það var eins og henni þætti gaman að
hugsa til þess, að þær ættu von á gesti.
Dyrabjöllunni var hringt í þessu, og hún
flýtti sjer til dyranna.
Þar var sendisveinn kominn með stórajóla-
rós í fanginu, sen? hann átti að færa henni.
Hún las nafn sitt á miðanum og þekkti strax
löngu og luralegu stafagerðina skrifstofustjórans.
• „Það er sem yður sýnist“. Honum skaut
upp bak'við sendimanninn, „hún er yður ætluð,
ungfrú Bang“. —
Hún sómdi sjer vel á grindunum til hlið-
ar við skrifborðið; þau hjálpuðust að, að koma
henni fyrir, og meðan þau voru að því, var
eins og að skrifstofuhamurinn dytti af þeim
hvoru fyrir sig.