Óðinn - 01.01.1924, Blaðsíða 43

Óðinn - 01.01.1924, Blaðsíða 43
Og hann laut svo djúpt að enni hans snart gólfið. Og keisarinn varð mjög glaður. Hann stje fram úr hásæti sínu, tók hönd gefandans og reisti hann á fætur. Og á meðan gullhylkið var opnað gladdist hjarta mannsins og sál hans hvíslaði að honum: Aldrei hef- ur nokkur maður í heimi fært nokkrum konungi slíka gjöf: keisarinn mun sæma þig stórum sæmdum, þú munt verða æðsti maður í ríkinu og besti vinur keisarans! Og þegar keisarinn sá perluna, þá furðaði hann stórum slíka undrafegurð, og hann mælti við manninn: — Sjá, perla þín er fögur, liómi hennar er bjartari en tunglsljósið, í sannleika er hún meira virði en allir mínir fjársjóðir, mætari en allir gimsteinar Indíuborga. Sjá, gjöf þín ér oss þóknanleg og jeg vil gera þig æðstan mann í ríkinu og besta vin keisarans. En fyrst verður þú að kafa niður í hin dýpstu djúp og hætta lífi þínu einu sinni enn, gegn öllum ógnum djúpanna, til þess að sækja mjer aðra perlu, sem er þessari lík. Þá gekk maðurinn í brott drúpandi höfði, og þegar hann kom út fyrir, tók hann að gráta beisklega, því að hann skildi nú að alt var unnið fyrir gíg. Djúpin höfðu aldrei átt fleiri en eina slíka perlu. (Þýtt hefur Halldór Kiljan Laxness.) M Guömundur góöi Arason, 5. Hólabiskup. Horfin er hin forna frægð, forðum sem að ríkti á Hólum: »Helgir menn« á helgum Stólum, höfðu ráð á sekt og vægð. — Há-altaris hæsti dómur, hljómur klukkna’ — og bænarrómur lýðnum veitti hugarhægð. Þar var bent á ljóssins leið, líka hyltir skuggar dimmir. Höfðingjar í gjörðum grimmir gáfu Drotni helgan eið. — Ofugstreymi í aldarfari. Oreiganna þjettur skari kraup fyrir eigin kvöl og neyð. — Löng og merk er sagan sú, sem af æðstu klerkum gengur; meðal þeirra margur drengur mikill var í starfi og trú. En, ef til vill, allra bestur, andríkastur, stærstur, mestur, Gvöndur góði! — það varst þú. Þótt þig skorti fje og föng, fengirðu ofsókn marga að reyna, vesælum þú veittir beina, vottur guðs í stríði og þröng! Háleit rök frá helgum brunni hljóðlega streymdu af þínum munni. Blessun hlautstu í bæn og söng. Hrein og blíð og björt var sál, eins og lind, sem áfram rennur, — eins og vitaljós, er brennur út við dimman Drafnar ál. Lýðum varstu líkn og yndi, læknaðir dýpstu mein í skyndi. — Trúin þín var tállaust mál. Um þig kváðu kjarnyrt Ijóð Arngrímur og Árni1) forðum; þar er farið auðgum orðum um þitt starf og verkin góð. — Fortíðin þig frægan taldi. Framtíðar á sögu spjaldi ljómi’ um nafn þitt geisla glóð. — P. P. Jón Magnússon og Halla Árnadóttir. Það er merkra manna að minnast, þar sem eru hjón þau, er hjer fara myndir af, ]ón sál. Magnússon frá Bráðræði, og kona hans Halla Árnadóttir. Það var hvorttveggla, að þau voru bæði af góðu bergi brotin, komin bæði af merkisfólki og kjarnmiklum stofni í ættir fram, enda voru þau bæði sæmdarmenn í hvívetna. — Með því að enn er skamt síðan þau hjón bæði ljetust, þá skal hjer með fáum orðum gerð nokkur grein lyrir helstu æfiatriðum þeirra, svo að minning þeirra ekki fari að öllu leyti með þeim ofan 1) Sbr. Biskupasögur, II. B., 1., bls. 178—220.

x

Óðinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.