Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1883, Síða 29

29
jpað ber við í Noregi, að ekki gengur öll ung-
síldin til hafs, en nokkrar verða eptir, og haldast þær
því við á fjörðunum og iifa þar af. þegar hafgöng-
urnar koma, blandast þær saman við þær, og má
þekkja þær úr. þ>ær eru kallaðar „Fjorðstöjning11. Hið
sama á sér stað með hinar fullorðnu síldir, að nokk-
uð af þeim getur orðið eptir af torfunum, þegar þær
ganga til hafs. Hafast þær þá við alllangt frá landi,
verða að jafnaði ekki eins feitar, en þegar hafgangan
kemur, leita þær til lands ásamt henni, og ber það
við, að þeirra verður í Noregi vart á undan hafgöng-
unni, og er haft til marks, að hún sé þá í vændum.
Sökum megurðar á síld þessari verður meira vart við
beinin í henni, og er hún því kölluð „Graabensíld“.
Um 1870 varð mjög mikið vart við síld þessa, er hér
mun vera kölluð hæringur, á höfninni í Reykjavik og
inn í Viðeyjarsund; töldu þá allir eða fiestir það
sérstaka tegund, þó ei væri svo. Síld þessi var því
engin regluleg hafganga, heldur hafði hún farið stutt
frá landi og ekki átt við eins góð kjör að búa og
sú, sem dýpra hafði farið. þó að þetta kunni nú að
vera rétt, þá hlýtur það samt að geta komið fyrir, að
sildin í hafinu verði eigi jafnfeit á hverju ári, og þá
hlyti hún að vera lík hæringssild, þegar hún kemur
að landi.
Nú kemur að því, sem erfiðast er að gera grein
fyrir, og það er um veru og göngu síldarinnar úti í
hafi. fegar síldin leitar lands til þess að hrygna á
fjörðum, víkum eða þar sem grunt er, verður hún að
fullnægja hvöt, sem er lífsnauðsyn fyrir hana. f>að er
þá þessu næst önnur þörf, er hún verður að haga sér
eptir, og það er, að dvelja þar, sem mest æti er fyr-
ir. jpangað verður hún að leita, og það er henni eigi
mjög erfitt, því hún er rennilegur fiskur, hefir vel lag-
aðan vöxt til sunds, og ágæt sundfæri, svo að hún