Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1883, Qupperneq 45

45
það að verkum, að einstöku sinnum reynist nokkuð
öðruvisi.
f>að hefir komið fyrir optar en einu sinni hér á
landi, að síld hefir veiðzt undir lagnaðarís, einkum fyr-
ir norðan. J>ess verður að gæta, að þó að ofankuldi
sé talsverður, þá kólna samt hin dýpri lög sjáfarins
mjög miklum mun seinna en loptið, því að sjórinn
er þéttari fyrir en loptið, og þessi mismunur verður
enn meiri þegar sjóinn hefir lagt. ísinn gjörir þá
hitann jafnari undir ísbreiðunni og straumurinn helzt
við undir henni, svo að kuldinn sakar ekki, að mjög
verulegu, þegar að eins um litla ísskán er að
ræða.
Samt sem áður er ekki ástæða til þess alveg að
neita því, að kuldi í sjó kunni að geta haft nokkur á-
hrif á síldargöngurnar bæði til lands og svo hvert hún
sækir. Menn gætu hugsað sér, að eins mikill kuldi
við land, eins og var veturinn 1880—81, þegar allur
sjórinn nálægt landi eða í Faxaflóa og Breiðaflóa var
í einu krapi, geti haft tálmandi áhrif á fiskigöngurnar.
Sjórinn var þá orðinn svo tær og auður af öllu dýra-
lífi, að sjá mátti í botn á margra faðma dýpi, lengra
en nokkru sinni áður. þ>á er eigi ólíklegt, að engin
síld hafi gengið undir land, meðan svo stóð á. Menn
þykjast og hafa tekið eptir því, þegar kuldar
hafa gengið allmiklir, eða réttara sagt, þegar sjókuldi
er mikill, að þá sé all optast tregt um síldargöngur,
en þær örfist þegar hitnar í veðri og sjó. Á sama
hátt getur og hugsazt að hún leiti og annara stöðva,
þar sem hlýrra er fyrir, og gangi þangað. fað get-
ur þannig ekkert verið þvi til fyrirstöðu að hugsa sér,
að sildartorfa, sem hefir farið fyrir Reykjanes og Skaga
inn að Garðsjó, þyki þar of kalt í sjó til þess að fara
lengra inn í hinn grunna Faxaflóa, og sæki hún svo
vestur eptir djúpálunum undir Jökul, fari inn Breiða-