Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1883, Qupperneq 69

69
sem síld sé undir, verði opt vart við olíu eða fitukent
efni ofan á sjónum („graissin“, ,,smalt“). Sumir halda,
að þetta komi af því, að hákarl eða háfur bíti síldirn-
ar í sundur, en aptur aðrir, og er það líklegra, aðþvf
skjóti upp af hinum fitumikla saur, er síldin gefur frá
sér. En allopt er það, að menn hafa ruglað þessu
saman við hinn almenna fyrirburð, að sjórinn hvítnar
við hrygninguna.
þ>að eru margir aðrir fyrirboðar síldar eðamerki,-
sem of langt væri upp að telja, helzt þar eð þau eru
ekki áreiðanleg að fullu. Af verkfærum til eptirleita
á síld, má telja vatnskíkirinn, mjög einfalt verkfæri,
sem hver maður getur látið búa sér til; honum er lýst
í Stjórnartíðindum B 1880, bls. 167. J>ar er og lýst
lóði þvf, sem kannað er með, hvort síld sé fyrir og
hve mikil. Svo má og telja eitt verkfæri til, sem kanna
má með, hvort síldartorfa sé fyrir og jafnvel veiða sfld-
ir. Englendingar kalla það „Dandyline“. Á færi er
bundin sakka alt að 4 pd. á þyngd. Fyrir ofan hana
er á átta þumlunga bili brugðið föstum hnút yfir miðju
á mjóum þverálmum úr hvalbeini eða sterkum málm-
vír, 9 þuml. á lengd. Úr hvetjum enda þverálmanna
er bundinn stuttur öngultaumur, og á honum er hafð-
ur fagurtinaður öngull. þ>verálmurnar eru 8—10, og
eru bundnar þannig þvert á færið. Færinu er rent
og keipað hægt á þeirri dýpt, sem menn halda,
að síldin sé helzt fyrir. Engin beita er brúkuð. Með
þessu móti má opt krækja síld (sbr. 39. bls.).
Eins og áður var sagt, yrði ritgjörð þessi of löng,
ef farið væri að lýsa veiðiaðferðum Norðmanna, en
eg ætla þar á móti heldur að fara fáum orðum um
net, sem Amerfkumenn hafa fundið upp á seinni tfm-
um og lofa mikið. þ>að hefir verið reynt með góðri
heppni f Frakklandi við sardfnuveiðar. Norðmenn hafa
og reynt það til síldarveiða. Hvernig þeim hafi gef-