Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1883, Síða 75

rs
ef strax á að brúka hana, og nokkuð meira ef hún er
seld t. a. m. til Miðjarðarhafs landa; þangað er flutt
mikið af reyktri sild. Annars er það mikill vandi að
reykja síld svo vel sé. Fáum tekst það eins og Bret-
um, Hollendingnm og Holsetalandsmönnum. Norð-
mönnum hefir en eigi hepnazt að koma upp verzlan
með reykta síld, og kveður svo mjög að þessu, að
það hefir komið fyrir, að síld hafi verið flutt út frá
Noregi til reykingar. þ>etta á sér stað jafnaðarlega,
og í Edinborg sá norskur maður 1882, að þar var al-
ment reykt íslenzk og norsk síld, og að sild þessi
var frá Björgvin, lakleg að gæðum og á slæmum
tunnum. Síldin var afvötnuð i tvo sólarhringa og svo
reykt. í Hollandi er og reykt bæði norsk og svo ís-
lenzk sild, er þykir heldur stór og þurfa langa reyk-
ingu. Sé nú svo, að Hollendingar og Bretar kaupi
norska og islenzka síld saltaða til að reykja, getur þó
verið talsverður efi á, hvort lof það, sem vara þessi
fær, styðist eigi fremur af langvinnu lofi og vanafestu
í kaupum, og gæti vel verið, að ryðja mætti markaðs-
rúm með reykta síld, bæði frá Noregi og jafnvel frá
íslandi.
Ein tilhögun á Bretlandi hefir stutt talsvert að
þvi, að síld þeirra er í miklu áliti, og það er að stjórn-
in gefur kost á því, að hver tunna sé mörkuð sem
áreiðanleg vara (brand). Fyrst borgaði stjórn þeirra
um langan tíma verðlaun, til þess að örfa menn til
sildarveiða, og var þá hver tunna mörkuð sem áreið-
anleg vara. Svo var það numið úr lögum, og menn
voru ei skyldir til að láta marka tunnurnar, en stjórn-
in varð að gegna áskorunum manna um skoðun og
mörkun hverrar tunnu fyrir litið gjald, og er þetta
gjört að öllum jafnaði, til þess að halda við trausti á
vörugæðunum. í Noregi var síld skoðuð og einkend
með merki á tunnum fram til 1851. f>á var það úr