Eimreiðin - 01.09.1896, Blaðsíða 12

I72
barm þinn hvíta, dauður þreyta
þig, og allrar orku neyta,
og í storminn önd mín fer,
enga miskunn sýni þjer.
Ljúfa stjarna, lýstu sprundi,
leiptra skært á fögru sundi.
Attu’ ei hennar hvarmablikið,
hafa Drottins stjörnur mikið
hennar blessuð blysin svikið?
Forðast ei svo fagra glóð,
flýðu’ ei þá, sem er svo góð.
Vei þjer, ef þú svíkur svanna,
sjóinn skyldir vilja banna;
þú sem uppheims öldur lauga,
ætlaðu ei eg sje að spauga:
Drottinn eins og dauðlegt auga
deyði þig án vægðar skjótt,
breyti þinni birtu í nótt!
En ef viltu ljúfri lýsa
lofa skal eg þig og prísa,
inn á land mitt lindum hleypa,
líka vatni á blóm mín dreypa,
ótal skærar skuggsjár steypa
þjer og minni mæru frú,
mjer sem ljómar eins og þú.
Gulltoppur minn!
(Eptir H. Wergeland).
Þegar þú vinnur vorsins krans
þá verð eg efni skaparans1,
því undan þínu fræi í fold
eg fer í mold.
að engu.