Eimreiðin - 01.09.1896, Blaðsíða 34

i94
Vökukona var eitthvað að dunda við rúmið hennar. Allt í
einu heyrðist vagn nema staðar fyrir utan húsið og skóhljóð í for-
stofunni. Gunnhildur reis upp frá koddanum og fór að hlusta.
Hún kannaðist vel við þetta fótatak; það var fótatakið hans Gunn-
laugs. En auk þess heyrðist annað ljett fótatak.
Dyrnar opnuðust og inn um þær kom Gunnlaugur með Sig-
ríði við hönd sjer. Anægjan geislaði úr augum Gunnhildar gömlu.
Það var sjáleg sjón, að sjá þau þarna ungu hjónin, hann vask-
legan og karlmannlegan, hana sakleysislega og brosandi með myrtus-
kransinn í dökku lokkunum og skrýdda bylgjandi brúðarlíni.
»Drottinn blessi ykkur, börnin mín, og launi ykkur þá gleði,
sem þið hafið gert mjer með komu ykkar hjer í kveld.«
»Ef þú vissir, hvað hún Sigriður var óþolinmóð yfir þvi, hvað
lengi væri verið að borða, mamma! Jeg ætlaði varla að fá hana
til að smakka á ábætinum, að eins af því hún ætlaði hingað til að
sýna sig í allri dýrð sinni. Er hún ekki falleg ?«
Gunnhildur haíði sezt upp við dogg. Gunnlaugur settist á
rúmstokkinn og studdi hana með hendinni.
»Og hún er líka væn,« sagði Gunnhildur og rjetti ungu brúð-
inni höndina. Sigríður fjell á knje fyrir framan rúmið og hjelt í
höndina á Gunnhildi. Hvíti atlaskkjóllinn hennar liðaðist í öld-
nm á gólfinu, og dökku augun hennar skinu með innilegri blíðu
á hið hrukkótta andlit gömlu konunnar.
»Pú ætlar að gera hann Gunnlaug minn sælan, jeg er viss
um það; þú ætlar að elska hann eins heitt og jeg hef elskað hann,
er ekki so?« — »Það ætla jeg mamma!« — »Þakka ykkur nú fyrir,
börnin mín, að þið hafið gert seinustu stundirnar mínar sona frið-
sælar.« — »Hvað mættum við þá segja fyrir allt það, sem þú hefur
gert fyrir okkur; ástarþakkir, mamma.« — »Nú get jeg ekki gert
neitt annað en að biðja fyrir framtið ykkar. Drottinn sje með
ykkur og styrki ykkur og styðji; þá er óhætt að treysta því, að
ykkur líði vel.«
Höfuð Gunnhildar gömlu hnje máttvana niður á öxlina á
Gunnlaugi. Hann lagði hana hægt niður á koddann.
»En nú verðið þið að fara aptur til boðsgestanna ykkar börn-
in góð. Farið þið nú frá mjer; jeg er þreytt og þarf að hvíla
mig. Jeg hef haft svo mikinn eril um æfina.«
Þau kvöddu hana með innilegu handabandi. Þau sneru sjer
enn einu sinni við, þegar þau vóru að ganga út úr dyrunum.