Eimreiðin - 01.09.1896, Blaðsíða 15

175
Veðslátturinn.
(Eptir Asmund Vinje).
Orrinn og gamall gaukur,
greind hjú,
veðjuðu vænni kú
jþað hermdi mjer fyrrum haukur;
heyr nú.
»Hver sem er fyr á fætur,
fær kú«.
Lómur því gaf að gætur:
»góð hjú,
veðmálsins vinn eg þrætur,
jú jú!«
Gaukurinn fyrstur gellur;
gett þú:
hljóðar upp hár og hvellur:
»eg — kú! eg — kú 1«
Orrinn þá inn í fellur:
»jir — jú, jir — jú!«
En lómurinn vesall vellur:
»æ — ú, æ — ú!«
Gunnhildur gamla.
(Eptir L. Dilling).
Hvert mannsbarn í bænum þekkti Gunnhildi gömlu. En bær-
inn var þá heldur ekki búinn að fá annað eins stórbæjarsnið á
sig eins og nú.
Þar var engin járnbrautarstöð, engin fríkirkja og engin pólitík.
Embættismennirnir sátu eins og gipsmyndir á krókhillu og litu
smám augum niður á borgarana; daglaunamennirnir stóðu með
hattinn í hendinni, ef einhver maður, sem var vel til fara, gekk
fram hjá þeim, og það fyrsta, sem stúlkubörnunum var kennt,
var að hneigja sig fallega fyrir fínu frúnum.
Allt var enn þá á fremur lágu stigi, og eins var það með
veizluhöldin. Menn vóru ekki enn farnir að hafa þrjá heita rjetti
matar í kveldboðunum og sú tízka var heldur ekki komin á, að
senda út prentaða veizluboðs- og greptrunarseðla.
Gunnhildur gamla var notuð eins og lifandi seðill, með svört-
um röndum eða án þeirra — eptir því sem á stóð.
Hún var fremur lítil vexti og ljett á sjer; dálítið skorpin og