Eimreiðin - 01.09.1896, Blaðsíða 53

213
við annað. En hvað þau voru glöð! Þau sofnuðu um kvöldið og
dreymdi hvort um annað um nóttina. Holtafífilinn fór nú að
langa til að kornast til litlu sóleyjarinnar og vera hjá henni, en
brekkufíflarnir og hinar brekkusóleyjarnar vildu ekki, að holtafífill-
inn, er þær kölluðu »holtafíflið«, kæmist í reitinn þeirra. En þótt
litla sóleyin hefði viljað flytja sig til hans, þá hefði hún ekki feng-
ið þess ráðið. Þess vegna varð holtafífillinn að missa vonina, þeg-
ar hún var rjett nývöknuð, en vonarlaus gat hann ekki lifað. Að-
ur en hann náði fullum þroska, bliknaði blómið hans og lokaðist,
hve blítt sem sólin skein. Stöngullinn bognaði og hann hallaðist
upp við stein og brosti í síðasta sinni við sólina og mælti: »Pakka
þjer fyrir geislana, sem þú hefir sent mjer, sólin mín góð; jeg
get nú ekki notið þeirra lengur. Vertu sæl, og kysstu fyrir mig
sóleyina í brekkunni.« Svo hneig hann alveg útaf og reis ekki
upp aptur; og þó kom hlý og góð gróðrarskúr um kveldið. En
ósköp var skýjaröndin í vestrinu falleg þá uin sólarlagið. Þar sá
jeg svo undrafagrar rósir, að þær gátu fullkomlega jafnazt við
morgungeislana, sem leika sjer á straumi mínum, og hjelt jeg þar
vera ódáinsblóm, sem væru að fagna aumingja holtafíflinum, sem
jeg kenndi svo mikið i brjósti um.« »Jeg kenni lika í brjósti um
hann,« sagði hríslan.
Og lækurinn fossaði niðandi ofan af klettinum og rann fram
í fjöruna. Þar fór hann að glíma við bárurnar. En áður en þau
skildu, hafði hann sagt þeirn söguna um holtafífilinn. Bárurnar
hjeldu á haf út, og bar þær sína að hvorri ströndinni og sögðu
þar söguna. Svo kom hafrænan og heyrði hana á ströndinni qg
flutti hana síðan upp um land, fram til fjalla og dala. Pví þekkja
allir á öllum löndum söguna um holtafífilinn.
Bjarni Jónsson (frá Vogi).
Brjefkaflar frá íslandi’.
PlNGMÁL. Pað mun eiga við, að jeg minnist nokkrum orðum á
þingið. Viðtækasta málið, sem þar var rætt, var auðvitað stjórnarskrár-
málið. En um þá deilu, sem háð var útaf þvi á þingi í sumar, ætla
Brjefkaflar þessir eru (með leyfi höf.) teknir hingað og þangað úr fregn-
brjefum til »Lögbergs«, og er því oss um að kenna, ef mönnum finnst