Eimreiðin - 01.09.1896, Blaðsíða 21

i8i
kennarafrúin kom til að baða sig. Gunnhildur fylgdi henni inn
með sama vinabrosinu og hæverskusvipnum og vant var. Og þeg-
ar frúin var komin ofan í baðkerið, fór Gunnhildur að strjúka
hörund hennar.
»Nú — nú Gunnhildur góð, þú — þú strýkur svo fast.« —•
»Fast?« — »Já, mjer svíður svo skelfing.« — »Jeg sem kem varla
við yður.« — »Þetta — þetta er ljóta plágan. En hvað mig tek-
ur í bakið — æ —• æ! jeg ætla öll að brenna.« — »Það er mjer
óskiljanlegt.« — »Það hlýtur að vera eitthvað í burstanum.« —
»Nei, hver dje —« — »Hvað er það Gunnhildur?« — »Ekki nema
marglittutægjur í burstanum, frú mín góð, langar tægjur. Það er
óskiljanlegt, hvernig þær hafa getað komizt í hann.« ■—• »En þær
kvalir í bakinu á mjer, æ, æ!« — »Já, nú er bakið á frúnni orðið
eins rautt eins og á honum Lauga mínum í gær, þegar yíirkenn-
arinn var nærri búinn að berja úr honum líftóruna.«
Frúin leit á hana með prófandi augnaráði, eins og hún vildi
skyggnast eptir, hvað henni byggi í brjósti; en Gunnhildur stóð
þar með sama vinabrosinu og hæverskusvipnum eins og vant var.
»Vill frúin láta lemja sig dálítið með hríslu?« — »Já, þakba
yður fyrir. Svo Laugi litli var barinn í gær.«
Gunnhildur þreif hríslu og tók að lemja frúna.
»Barinn? Já, það er nú víst engin nýlunda fyrir hann.«
Gunnhildur ljet hrísluna ganga og dró nú ekki af.
»Æ —■ æ! Hann er sjálfsagt óþekkur.«
Gunnhildur herti enn betur á.
»Hann óþekkur, greyskinnið! Nei, en yfirkennarinn elur það
upp í hinum piltunum með því að vera á þeirra bandi, að hæðast
að honum og kalla hann Gunnhildarson.« — »rað •— æ — æ, —
getur ekki verið satt.« — »Satt! Jú, því miður, og svo lúber hann
barnið svo afskaplega, að mann hryllir að hugsa til þess.«
Gunnhildur ljet hrísluna ganga bæði ótt og títt og enn fast-
ara enn áður.
»Hvað er þetta, Gunnhildur! jeg held þú ætlir alveg að klára
mig.« — »Jeg bið yður afsökunar, frú min góð, jeg var dálítið
utan við mig. Nú skal jeg sækja baðleðjuna.« — »Og láttu ekki
steypibaðið vera of kalt, um 20 stig.« ■— »Já, frú mín góð.«
Gunnhildur kom aptur með baðleðjuna.
»Gunnhildur, Gunnhildur, þú ætlar að steikja mig lifandi.
Baðleðjan er alveg sjóðandi. Kondu með steypibaðið.«