Eimreiðin - 01.01.1897, Síða 12

12
ur völ á nokkrum þingmönnum, sem sjeu yfirleitt hollari þjóð
vorri en prestarnir. Þessi dómur mundi þykja kynjum sæta í út-
löndum, en það verður nú að segja hverja sögu sem hún gengur.
Þá er síðasti flokkurinn: lögfræðingarnir, sem nú er annar
fjölmennasti embættismannaflokkurinn á þingi. Um þá verður
ekki sagt það sama og urn prestana. Það hefur drjúgum rneira
borið á embættismanninum hjá þeim. Þeir hafa jafnan ráðið mestu
á þingi og gera það enn. Og þeir hafa heldur ekki orðið af-
skipta, þegar þingið hefur verið að úthluta landssjóðnum. Þetta
kom fljótt í ljós, er vjer höfðunr fengið löggjafarvald, því eitt af
því helzta, sem hið fyrsta löggefandi alþingi ljet sjer verða að vegi
að gera landinu til framfara, var að ákveða þeim rífleg laun úr
landssjóði. Og þeir hafa aldrei setið sig úr færi síðan, hvorki
með launahækkun nje stofnun nýrra embætta, þótt minna hafi
orðið úr þeim, en þeir hafa óskað. Og nú er svo komið, að þótt
þeir hafi mjög miklar aukatekjur (tolltekjur o. fl.), þá gengur rúm-
lega Vs af öllum tekjum landsins til þeirra einna. Og þó var það
á einu af hinum síðustu þingum álitið bráðnauðsynlegt að sam-
þykkja ný lög um hækkun á aukatekjum þeirra. En þeir eru
ekki ánægðir fyrir því. Þeir heimta allt af fleiri og fleiri em-
bætti handa sjer. Því þess verða menn vel að gæta, að hjer um
bil öll þau nýju embætti, sem embættapólitíkin berst öflugast fyrir,
eru ætluð lögfræðingum. Það eru fleiri dómarar, lögfræðiskennar-
ar o. s. frv., sem menn heimta fremst af öllu. Það eru líka einmitt
lögfræðingarnir1, sem eru pottur og panna í allri vorri embætta-
pólitík. Þeir halda glymjandi frelsisræður fyrir þjóðinni um hve
nauðsynlegt sje að fá fleiri embætti, þótt orðunum sje hagað á
aðra leið, svo menn bíti betur á agnið. Og aðrir sigla svo aptur
í kjölfar þeirra og margtyggja þetta svo upp, að þjóðin glæpist
á að trúa á allan þennan fagurgala. Þessi embættapólitík fer að
verða svo mikil plága, að full þörf er á, að vara menn alvarlega
við henni, því sigri hún i bráð, þá mun það sannast, að hún
verður sú mara, sem ríður þjóðinni svo á slig, að hún bíður þess
ekki lengi bætur. Vjer álítum þvi nauðsynlegt, að gera eitthvað
til þess að hnekkja þessari pólitík, og bezta ráðið til þess, er að
fækka lögfræðingunum á þingi. Annars skulum vjer seinna minn-
1 Vjer verðum í þessari grein að taka alla lögfræðinga i einu númeri, þó það
sje ekki alls kostar rjettlátt gagnvart sumum þeirra að ýmsu leyti.