Eimreiðin - 01.01.1897, Blaðsíða 16

i6
anum smályptust upp, og dóu út aptur; myrkt var yfir í eld-
húsinu, enn skíma út frá glóðinni. Henni sýndist eldurinn breyt-
ast — breytast eins og í ólgandi sjó; og í einum stað glitti í út-
brunninn öskuköggul. Henni sýndist hann eins og bátur í lögun,
þár sem hann hjekk á milli tveggja öskuflaga á stefnunum; glóðin
kulnaði meira og meira; öskuköggullinn hrapaði ofan í eimyrjuna
og hvarf; hún rak upp hljóð og stökk upp; börnin vóru að gera
sjer hús úr taðköglum á eldhúsgólfinu; þau hættu, og litu upp á
hana stórurn augum; þau komu til hennar þegjandi, en hún leit
ekki við þeim.
Hún heyrði mannamál frammi i bæjardyrunum; hún hljóp
þangað fram; það var fólkið að koma af engjunum.
»Sæl vertu nú, Helga mín, þetta er ljóta andskotans veðrið«
sagði Bjarni kaupi, og vatt úr húfunni sinni, »hann var ekki geðs-
legur þarna fremra, þótti mjer.«
»Nei, heldurðu nokkur maður komizt af, sem er á sjó núna?«
spurði konan þunglamalega, eins og henni væri um megn að koma
út orðunum.«
»Ekki skil jeg það« sagði Bjarni, »þetta er afspyrnuforátta,
og hríðin er eptir því; en úr öðru eins hefi jeg nú samt klórað
mig fyrir sunnan, en hjer gera þeir það varla.«
»Nei, það lifir enginn maður þetta á sjó« sagði Helga hálf-
þurlega, og gekk inn.
Fólkið fór inn á eptir henni.
II.
Helgu varð ekki svefnsamt um nóttina; hún hrökk upp hvað
eptir annað, jafnskjótt og hún festi blund. Ruglingslegir, óvið-
feldnir draumar þjáðu hana. Henni þótti ýmist, sem hún væri
ein á litilli kænu úti á ólgandi reginhafi, og allt í kring um hana
væri bátar að farast, eða henni fannst hún vera að volkast í öldu-
rótinu, en hvenær sem einhver þessara báta kom nærri henni, sá
hún þá feðgana, Jón og Bjarna, í honum, og þeir mændu til henn-
ar vonaraugum úr lifsháskanum. En er hún ætlaði að róa til þeirra,
vóru henni horfnar allar árarnar, og hún varð ráðalaus. Hún sá
þær flækjast í löðrinu rjett hjá bátnum, en náði ekki til þeirra.
Svo rak á snöggan byl, og bátnum þeirra feðganna hvolfdi. Bjarni
hvarf, en Jón brauzt um í öldurótinu, þangað til hann sökk.