Eimreiðin - 01.01.1897, Qupperneq 19

19
hjá Smalastapa, því að þar fyrir utan er hvergi hægt að lenda,
eins og þið vitið —«
»Hvergi nokkursstaðar« bætti Halldór inn í.
^Þar varð hann eins og lifandis ögn vægri, og stóð á útnorð-
an, svo að Jón gaf ögn eptir um horn á seglinu, sem aldrei skyldi
verið hafa, og svo ætluðum við okkur ögn að sigla inn með. En
rjett þegar við vórurn að komast fyrir Stapann, og vórum svo sem
tíu faðma frá landi, þá kom hann alveg eins og byssuskot fyrir Stap-
ann, fram úr skarðinu utan við Náttmálahnúkinn, skoðið þið til, skall
í öfugt seglið, og masturskömmin, eins og það var nú líka, rifið
og ljelegt, brotnaði rjett ofan við þóptuna, og kom ofan á Bjarna.
Bátnurn hálfhvolfdi, en Bjarni hljóðaði við og hrökk útbyrðis.
Eg held mastrið hafi komið í höfuðið á honurn. Við sáum rjett
að eins að hann fálmaði i sjónum, og svo sökk hann. Það var
hátt í bátnum, svo að við fórum að ausa, en Jón fór að reyna
að losa mastrið, en bátinn rak ögn inn eptir og nær landi; en þá
kom annar bylurinn álíka á norðvestan, hljóp í seglið, og hratt
bátnum inn eptir, svo að við fórum að halda, að það væri ekki al-
deilis ómögulegt, að hann ræki okkur inn í Smalavíkina, en rjett
í því rakst báturinn á einn boðann þar og hvolfdi. Svo sáum við
ekki Jón framar; hann hefur víst lent undir bátnum, þegar hon-
um hvolfdi, þvi að hann var að reyna að losa mastrið. Svo
lægði ögn — eins og vant er, þegar svo stendur á; við löfðum í
bátnum, en svo skoluðumst við einhvernveginn þar upp í víkina;
þetta var víst um miðaptansleytið í gærkveldi, eða heldur seinna.
Kúfortið flæktist í land og við björguðum þvi, en báturinn hrakt-
ist frá aptur, og öllu töpuðum við; það var ekki lítill skaði fyrir
okkur; bara kúfortið náðist.«
»En skyldi þá ekki hafa rekið?«
»Við vórum nú heldur þrekaðir, en fórum þó heim að Stapa
í gærkveldi, og sögðum prestinum frá, og vórum þar í nótt. I
morgun var Jón rekinn rjett innan við Stapann, og var lítið skadd-
aður, nema lítið eitt aptan á höfðinu, — svolítið. Bjarna sáum
við ekki, en brotin úr bátnurn fundum við inn með Náttmála-
hnúknum, sunnan við Tvílækina.«
»En ekkert af kornmatnum« bætti Halldór við.
»Og það var ekki að búast við því« sagði Þorsteinn, »það
hefir síður en ekki verið gróðaferð þetta fyrir okkur, missa eina
þrjá eða tjóra daga frá vinnu, og svo hitt í tilbót.«
2