Eimreiðin - 01.01.1897, Qupperneq 22

22
búið austur á landi. Hafði honum græðzt þar fje allmikið; hann
var maður barnlaus, og kona hans dáin á undan honum. Hann
hafði andazt veturinn áður; erfingjar vóru engir þar eystra, og
ekki aðrir til en börn Hólmfríðar systur hans. Arfurinn hafði
hlaupið nálægt 5000 krónum eptir virðingarverði; lausafje hafði
verið selt um vorið á uppboði, og selzt talsvert fram yfir virðingu.
Jón hafði nýlega fengið tilkynningu um arf þenna frá sýslu-
manni, og þarmeð hafði hann beðið hann að finna sig viðvíkjandi
ráðstöfun á jörðum, er í arfinum vóru. Hatði Jón brugðið við,
er hann gat því við komið, og fundið sýslumann. Tók hann þar
á móti ýmsum skjölum, er arfinn snertu, og send höfðu verið til
sýslumanns.
En á heimleiðinni úr þessari ferð drukknuðu þeir feðgar eins
og áður er frá sagt.
IV.
Presturinn reið frá Hamravík að Vjegeirsvík, og sagði þar
sorgartiðindi þessi. Þuríður varð mjög sorgbitin, lagðist inn í rúm
og flóði í tárum. Henni hafði þótt svo vænt um þá, föður sinn
og bróður.
Þorkell tók tíðindunum stillilega, en spurði prestinn að eins,
hvor þeirra feðga mundi hafa drukknað fyrri.
Prestur sagði honum, að sjer hefði skilizt svo saga þeirra hjá-
leigubændanna, að Bjarni hefði drukknað á undan föður sínum.
Það væri áreiðanlegt, þeir hefði sagt það.
Þorkell jánkaði við því, spjallaði um hitt og annað, sem fyrir
hafði komið í sveitinni, og var hinn brattasti.
Síðan reið prestur heim.
Um kvöldið sagði Þorkell smalanum að koma með hann Rauð
sinn um leið og hann kæmi heim með ærnar í fyrramálið; hann
þyrfti að skreppa út á bæi.
Um morguninn reið hann af stað, og reið mikinn; ljetti hann
ekki reiðinni fyrri en hann kom að Hamravíkurhjáleigunni all-
tímanlega dags, aflíðandi dagmálum. Var það jafnsnemma, að
hann reið i hlaðið, og þeir bændurnir vóru að sækja góðan dag-
inn út; veður var ið fegursta.
Hann tók þá þegar tali, og fjekk þá með sjer upp fyrir bæ-
inn; þar var hóll einn lítill, og laut sunnan í hólinn; sást þaðan