Eimreiðin - 01.01.1897, Qupperneq 29

29
Svo lauk presturinn við ræðuna.
Það var byrjað á sálminum: »Allt eins og blómstrið eina,«
þessum óviðjafnanlegu sigurljóðum, sem alltaf eru síung og ný,
hvað opt sem þau eru sungin.
Nú fór kvíðinn að pína Halldór. Skyldi þeir nú bera hann
út á undan eða ekki? — hvað á eg að segja?« Það spratt sviti
fram undan hársrótunum á honum; hann starði á kisturnar, en
sá þó varla neitt; glampandi hringur eins og þokubogi, með dauf-
urn blóðlit á milli, ljek fyrir augum hans.
Svo stóðu líkmennirnir upp; jú, það var eins og heljarfárgi
væri ljett af Halldóri; ískaldur taugahryllingur fór um hann allan
um leið og honum ljetti, og var sem hann yrði hálförmagna. Kista
Jóns var tekin upp á undan og borin út. Kista Bjarna rjett
á eptir.
Og í sömu röð var þeim hleypt ofan i gröfina.
Grafarmennirnir hömuðust að moka ofan í, eins og þeim
er lagið.
Svo var aptur gengið inn.
Ekkjan og börnin stóðu eptir úti við gröfina.
Þorkell stóð á milli þeirra, Helgu og Þuríðar.
Þær kipptust við af þungum ekka. Tregabeiskjan skar í sund
ur hjörtu þeirra eins og sög.
Svo var jarðarförin á enda.
— Halldór var nú með sjálfum sjer. Hann gekk út fyrir túnið
til þess að svipast að klárnum sínum. Þar náði Þorkell í hann,
og sagði svona um leið og hann gekk hjá:
»Þú manst eptir þessu, sem við höfum talað um.«
»Já, eg skal muna það« sagði Halldór, lagði kollhúfur, og fór
leiðar sinnar.
Þorkell leit út fyrir túnið. Hestar hans vóru kyrrir. Svo
gekk hann heim.
En það átti ekki að verða ein báran stök fyrir Halldóri
þenna dag.
Þegar búið var að drekka kaffið og súkkulaðið, vóru allmargir
sveitarbændur staddir inni í suðurstofunni á Stapa, og vóru að
spjalla hitt og annað saman. Þorkell var þar inni, og var að veita
brennivín lítið eitt. Þeir stóðu þar í einu horninu, hjáleigubænd-
urnir; tók Þorsteinn þátt í samtalinu með öðrum, og var hinn
kátasti. Halldór gaf ekki orð í.