Eimreiðin - 01.01.1897, Qupperneq 60

6o
Þegar jeg kom til Winnipeg, stóð svo á, að þar var haldin fylkis-
sýning og fjöldi aðkomandi manna í bænum. Var því ekki til þess að
hugsa að fá herbergi i gistihúsum, því þau vóru öll troðfull. En jeg
var ekki á flæðiskeri staddur fyrir þvi, því að báðir ritstjórarnir buðu
mjer húsnæði, og eins Oddbjörg Björnsdóttir, og afrjeð jeg að þiggja
boð hennar. Hafði hún útvegað rnjer bústað hjá íslenzkum hjónum,
sem bjuggu í næsta húsi við heimili hennar, Mr. Benson (frá Stóru-
völlum í Bárðardal) og konu hans (dóttur Arngríms rnálara, sem rnargir
kannast við). Bjó jeg hjá þeim hjónum bæði í það sinni og hin tvö
síðari skipti, er jeg dvaldi í Winnipeg, og undi mjög vel hag mínum.
Vóru húsakynni hin prýðilegstu og húsbúnaður allur svo vandaður, að
slíkt mundi þykja fyrirmynd hjer i Khöfn. Eru og hjónin sjálf hin
rnestu myndarhjón og eins dóttir þeirra upp komin. Það sá og á, að
ekki höfðu þau skilið gestrisnina eptir, er þau fluttu úr átthögum sínum,
því ekki var við það komandi, að þau þægju eins eyris borgun fyrir
veru mína hjá þeirn.
I Winnipeg dvaldi jeg í þetta sinn tvær nætur og notaði jeg tímann
til þess að heilsa upp á ýmsa kunningja og skoða bæinn. Hitti jeg þar
marga landa, sem jeg hafði kynnzt á æskuárum mínum, en sem jeg
hafði enga bugmynd urn að væru þar. Einn þeirra var Oddbjörn Jó-
hannesson (hálfbróðir skáldsins Sigurðar Jóhannessonar), sem jeg var einu
sinni nærri drukknaður með i smalamennsku nálægt Kagaðarhóli á Ásum.
Heimsótti jeg hann tvisvar og hafði gaman af.
Eann 23. skoðaði jeg sýninguna, sem haldin var í stórum garði í
útjaðri bæjarins. Mátti þar sjá rnarga hugvitssama vjel og margan stæði-
legan grip. Eru slíkar sýningar haldnar á hverju ári, i Winnipeg fyrir
allt fylkið, en auk þess smærri sýningar i hverjum hinna minni bæja.
Hafa sýningar þessar ekki smáræðis þýðingu, til þess að opna augu
manna fyrir framförum i búnaði og endurbótum á akuryrkjutólum, enda
eru þær vel sóttar, og kaupa rnenn á þeim nýjar vjelar og gripi til
kynbóta.
Sama kveldið vórum við Þorsteinn boðnir til síra Jóns Bjarnasonar,
og var þar saman safnaður fjöldi málsmetandi landa, bæði úr bænum og
utan úr sveitum, sem kornið höfðu á sýninguna. Skorti þar hvorki veit-
ingar nje skemmtilegar samræður, enda eru bæði hjónin, sira Jón og
frú Lára alkunn að rausn. Sira Jón er eins konar kóngur eða öllu
heldur páfi þeirra Vesturíslendinga, enda hefur hann og marga þá kosti
til að bera, sem góður fyrirliði þarf að hafa. Hann er gáfumaður mikill,
vel menntaður og hinn djarfasti, en einrænn þykir hann í trúarskoðunum
og harður i horn að taka, þegar þvi er að skipta. En slíkt bar ekki á
góma okkar á milli, og hafði jeg því ekki annað af honum að segja
en hina mestu ljúfmennsku. En hvað sem segja má um trúarofsa síra
Jóns, sem í rauninni er i því einu falinn, að hann fylgir fast fram öllum
kreddum kirkjunnar, eins þeim, sem nú eru taldar úreltar af flestum
menntuðum mönnum, og berst gegn þeirn, sem á móti mæla, alveg
samkvæmt prestaeiði sinum, þá er þó það vist, að sira Jón og hans
liðar eiga miklar þakkir skildar fyrir þann mikla áhuga og alúð, sem
þeir leggja á að viðhalda islenzkri tungu og þjóðerni þar vestra, og yfir
höfuð að efla i öllu vöxt og viðgang landa sinna — á íslenzkum grund-