Eimreiðin - 01.05.1897, Blaðsíða 10

90
nr, það verð jeg að játa! ... En það var nú einkanlega urn ofur-
lítið af mjeli.«
»Að jeg skuli sletta i allt hyskið þitt, — fyrst held jeg þú
verðir nú að fara í sveitarsjóðinn.«
Tobías kipptist lítið eitt til, það brá snögglega fyrir leiptri {
augunum, svo rjetti hann með hægð stóra hnífinn sinn með mess-
ingarhólkunum til kaupmannsins, og þá stundina var hann ekkert
stafkarlslegur á svipinn . . . »Sko, nú fæ jeg honum sláturhníf-
inn, og þurfi að slátra fyrir jólin, er ekki annað en láta mig vita
það, jeg læt aðra alveg ráða borguninni þá, — bara ef jeg gæti nú
fengið eitt mjelkvartel, og ofurlítið af síld . . . svo litla pínu af
salti . . og svo« ....
»Ekki hætinu meira, lómurinn þinn, en það skaltu fá; — og
ef þú svíkst um að koma þegar jeg geri þjer orðin, skaltu aldrei
sjá hnífinn framar.« Hann henti hnífnum niður i skúffuna, sneri
lyklinum og skráin skall í lás.
Tobías hjelt frarn með ströndinni i kólguveðrinu; reri heim-
leiðis gegn straumfallinu; lögtakshótanir kaupmannsins dunuðu
hvíldarlaust fyrir eyrum hans, hann hafði heyrt þær hótanir ótal
sinnum áður, en æfinlega hafði sljetzt úr þeim aptur; það var al-
veg samskonar og þegar hann kallaði hann ref og svikalóm og
þorpara, — bara illviðrisdynur, dynur sem aldrei brást, ef hann
kom án þess að hafa fisk eða lifur að borga með. Þessi orð voru
lik því, þegar ríðandi maður rekur marga hesta, hann lætur svipu-
ólina hvína í sífellu, en meginið er ekki annað en þytur í loptinu.
Miklu geðfeldara var, að hugsa um gleðina heima, þegar hann
kæmi með björgina handa þeim, heldur en um eigið strit og basl
við að smjúga undan þvi, að reiturnar yrðu seldar við uppboð eða
teknar lögtaki. Hvert einasta andlit leið fyrir í huga hans eitt á
eptir öðru, meðan hann knúði af alefli árarnar og sneri bátnum sem
haganlegast undan áföllunum, þegar þau urðu sem geigvænlegust.
Það var svo notaleg tilhugsun að mega hafa frið nokkra daga,
mega eptir eigin geðþótta starfa niðri við naustið á daginn, og
sitja í ró og næði við arineldinn á kveldin, bæta og lagfæra skóna
hennar Mörtu Malvínu og barnanna, skóna, sem þau þurftu að
brúka í vetur, þegar þau væru að hlaupa um gólfið að leika sjer
og hjala svo kátlega norsku eða finnsku.
Staða Tobíasar gagnvart sveitinni var sá rammriðni hnútur,
er torvelt var að leysa; þar voru þeir þættir saman snúnir, sem