Eimreiðin - 01.05.1897, Blaðsíða 56

136
III. Góður áfangastaður.
Pk ferðast menn um Suðurálfu-sanda
og sólin brennir, ljúf er fró í því,
að finna þar á grænum grasblett standa
einn grænan pálmalund, að hvílast í, —
einn grænan lund að hvílast í.
Þá ferðast menn á dimmum skúra-degi
um döpur hraun og eyðilegan stig,
hve gott er þá að finna’ á förnum vegi
einn fagran sólskinsblett, og hvíla sig, —
einn fagran blett og hvíla sig.
IJá ferðast menn í hríð og vetrar-hörku,
er húmið skyggir, kært er ljós að sjá,
og finna góðan garð í eyðimörku
og geta hvílzt þar kærum vinutn hjá, —
og geta hvílzt þar vinum hjá.
Valdimar Briem.
Hafnarlíf.
v.
í>ví er svo varið með flesta bæi, að þar er einhver viss stjett
rnanna, sem mest lætur til sín taka, sem einhverra hluta vegna mest
dregur að sjer athygli manna og ryður sjer til rúms, svo bærinn og
bæjarbragurinn að ýmsu leyti ber keim af henni. En svo má um þetta
segja sem margt annað: timarnir breytast og mennirnir með. Sú stjettin,
sem fyrir nokkrum árum síðan ljek i ljósi sólar og svo að segja rjeð
lofi og lögum meðal bæjarbúa, verður ef til vill í ár að vikja úr sæti
fyrir einhverri annari. þetta er náttúrleg rás viðburðanna og ekkert við
því að gera.
Sú var tíðin að stúdentarnir í Kaupmannahöfn að ýmsu leyti skip-
uðu öndvegi meðal bæjarbúa og áttu mikinu þátt í að skapa bæjarsniðið.
Mest bar á þvi um miðja þessa öld. Pað hljóp allt í einu eins og
nokkurs konar fítonsandi í menntastjettina, og stúdentarnir spöruðu ekki
að blása að kolunum. fað kom einn góðan veðurdag skyndilega upp
úr kafinu, að Norðurlandabúar voru í frændsemi hver við annan. Hjörtu