Eimreiðin - 01.05.1897, Blaðsíða 20

100
öll úrræði, herspori á hverjum stig, sem hann hafði áður þverfót-
að eptir. Það var hörð raun að aptra sjálfum sjer frá að róa næsta
morgun inn eptir til meðhjálparans og biðja um sveitarstyrk. — Nei
og aptur nei; það skyldi þó þurfa að' sverfa fastar að, áður en
hann gerði það.
Hefði nú ekki þetta dauðans fiskileysi verið!
Hvert skipti sem aflinn brást, var alveg bjargarlaust i kotinu;
svo hafði það verið frá því kýrin drapst í vor. Lengi reyndu þau
að treina lífið í henni með þangi og þara; seinast hafði hún bara
mjólkað söltum sjó og blóði. Þá var það eitt kvöld, að þau gáfu
henni dálítið af rúgmjeli, og það langaði marga aðra í það mjel;
botninn i mjelhálftunnunni var líka sannarlega farinn að segja til
sín. — En nóttina eptir drapst kýrin, og það væri synd að segja
að það hefði verið mikill fengur í henni; þetta var ekki orðið nema
bein og sinar, og ketþjóttan þurr og hörð eins og trjespænir. —-
Enginn maður ljet sjer detta í hug að bjóða nokkurt verð fyrir
annað af henni en bjórinn; — en þau á Skeri lifðu samt sældarlífi
meðan kýrslátrið entist, — allur barnahópurinn og Marta Malvína.
Sláturhnifurinn með messingarhólkunum sveif fyrir hugarsjón
Tobíasar; sveif líðandi i lausu lopti, hvarf annað veifið, kom svo
aptur, og sveimaði, beittur og ógnandi, yfir höfði og hálsi þess,
sem svaf og hraut með vangann í volgri öskunni; hann var ekki
nema sex mánaða garnall og uppáhald allra i kotinu; kvennelskur
og hárviss að þekkja hvern rnann á Skeri eins og eigin bróður eða
systur, rann hann rýtandi og sótbröndóttur, sviðinn og sísnuðr-
andi mitt á meðal barnanna. Það var hreint ekki skemmtilegt að
slátra honum Matta litla, grísnum; því eins og hann hafði verið
fóðraður alla sína daga með fiskiúrgangi og engu öðru, var hann
heldur ekki annað en fiskþjótta, garmurinn sá arna.
En stundarhættan sveif burt frá höfði þess, sem hraut í værð
og næði við arinylinn, Matta litla var alveg óhætt.
Tobías lá vakandi og hugsaði og hugsaði; hann hafði engan
nýtilegan hlut að bjóða fram; þeir voru allir saman i löghaldi.
Svo hallaði hann telpunni með mestu gætni fjær sjer í rúm-
fletinu, breiddi skinnfeldinn vandlega ofan á hana, reis hljóðlega á
fætur, gekk út að glugganum og starði út; biksvört vetrarnóttin
lá fast upp að kofanum líkt og geysistór múrveggur. Rjett í því
sama sagði einn drengurinn, sem líklega hefur verið búinn að