Eimreiðin - 01.05.1897, Blaðsíða 11

9i
voru fleirum en honum lítt leysanlegir. Hann var eins og íugl
sem svífur í loptinu; það var ekki hægt að fullyrða, hvort heldur
hann hjeldi áfram að beina fluginu, eða hann örmagnaðist og
skellti sjer niður, beint niður, rjett í rniðjan »hreppskassann.«
Tobías hjelt alltaf huga sveitunga sinna glóðheitum og reikandi
um það, hvort heldur þeir mundu mega taka úr þessum mjóa
skorpna hreppssjóð til að hjálpa honum, eða hann skrykkti af án
þess. I hvert skipti sem Tobíasi fæddist barn andvarpaði og stundi
öll sveitin, ekki af neinni sjerlegri viðkvæmni eða mannást — sem
ekki var heldur neitt tiltökumál — heldur af einlægri umhyggju
og aðgæzlu. Hvert einasta barn, sem bættist við, jók gremjuna
og viðkvæmnina. Það var allt af sama kveljandi ráðgátan um,
hvort hann Tobías á Skeri kæmist sjálfbjarga af eða ekki.
Það var aldrei nema hársbreidd á milli hans og sveitarsjóðs-
ins; hafði raunar æfinlega verið svo. — En hvað myrkar sem
spárnar höfðu verið frá því fyrsta, þá skyldi þessi hársbreidd þó
jafnt og stöðugt hvorn frá öðrum. Gagnstæðlegar tilfinningar
lögðu hina örveiku brú yfir hyldýpið, sem skalf og titraði við
hverja minnstu hreyfingu, hjekk líkt og mauravefur yfir kolsvartri
klettagjá, sem blaktir til og frá í kvöldnepjunni. Bara ef hrepp-
stjórinn snerti við honum með minnsta fingri eða tæki eina fjöð-
ur af honum, þá var hann líka á sama vetfangi kominn á höfuð-
ið í »hreppskassann« með konuna og alla krakkana þeirra, átta
talsins. Það var ekki annað en taka úr öðrum lófanum og leggja
í hinn.
Tobías kom eins óboðinn í hinn blásnauða Kefjörð og dagur
drottins, eða sviplegur vígabrandur.
Upphaf allrar ógæfunnar var það, þegar Lýsingur hans Hans á
Harastöðum fótbrotnaði í urðinni. Enginn heimilismaður vildi
birkja klárinn og enginn utanheimilismaður heldur, og þó var sjálf-
sagt að hirða húðina; það var ekkert annað en stundarhapp, að
Tobías þá gaf sig fram.
Hann kom labbandi deginum áður þar í húsmannskotið, og
enginn vissi til, að hann hefði annað meðferðis en stóran skinn-
feld, sem hann bar á bakinu, og ofurlitla skreppu í annari hend-
inni með einhverjum lítilförlegum smiðatólum i; hann átti hvorki