Eimreiðin - 01.05.1897, Qupperneq 19

99
»Ha, — ha, — ha! skuld.« — Hún grenjaði. — »Æðarfuglinn
er ekki reyttur nærri eins; — reyni þið heldur að drepa okkur
hreinlega.«
»Yss, yss, — kerling, láttu ekki eins og þú sjert bandvitlaus, —
þið ljetuð ekki svona þegar þið voruð að giptast. Ykkur var nær
að ana ekki í blindni út í baslið og sultaiseyruna.«
Þegar báturinn skreið fram úr naustinu, stóðu tvær geiturnar
í skutnum, teygðu hátt höfuðið og kumruðu upp á Skerið, en á
hamrinum fyrir ofan stóð sú þriðja og kumraði á móti. Þeir höfðu
þó skilið eina eptir.
Ef málshátturinn er sannur, sem segir: að það sjeu dauf jól í
dimmum kofum, þá hefur þeim eflaust reynzt svo hjónunum á
Skeri, allan þennan kalda og svarta vetur.
»Koma dagar, koma ráð;« Tobias efaðist ekki um það; en í
gær haíði hann þó ekki fengið eitt einasta fiskseyði á línuna, sem
lá utan við Kevíkurnesið; það var ekkert annað að nærast á en
lapþunnur mjelgrautur og mjólkurdropinn úr geitinni, til að líkna
þremur yngstu börnunum.
Tobías lá í rúmfletinu sínu með svarteygu óværu telpuna á
fjórða árinu í faðminum . . . Hugurinn þreytti sig hvíldarlaust á
einhverjum úrræðum til að líkna vesalings börnunum. Þau voru
þarna átta, þakin í skinnum og ábreiðuræflum, sum undir bekkn-
um, sum í skotinu hjá arninum, eptir því sem hægt var að troða
þeim niður; og konan skinhoruð og lasin með barnið á brjóstinu.
Litla telpan brauzt um og sparkaði í hann eptir því sem hún
hafði kraptana til. — Og þegar hún svo vaknaði, — þegar allur
hópurinn vaknaði um morguninn og bað um mat, og Marta Mal-
vina leit til hans votum vonaraugum, þá, — hann gat ekki fundið
neitt ráð til að líkna og sefa, þó hann sveittist blóðinu við að leita
eptir því. Glóðin á arninum kólnaði meir og meir, skaut allt af
daprari og dauflegri bjarma á pjáturkönnuna, sem stóð á borðinu
með seinasta mjólkurdropanum í; og svo slokknaði seinasti neist-
inn; það var niðdimmt í kofanum. Það heyrðist andardráttur
hvers og eins, og var hægt að greina hvern frá öðrum, vita með
vissu, hver það var, sem stundi eða talaði upp úr svefninum.
Reynslan var fyrir löngu búin að kenna honum, að það ein-
mitt var á þessum þögulu næturstundum, sem honum helzt duttu
þau ráð í hug, er hjálpuðu honum til að rýmka ofurlítið um þenn-
an heptandi örbirgðardróma; en þessa nóttina var loku skotið fyrir
7