Eimreiðin - 01.05.1897, Síða 21

IOI
liggja lengi vakandi: »fáum við heldur ekkert í soðið í dag,
pabbi?«
Drengurinn talaði í hálfum hljóðum, rjett svo að faðirinn gat
greint orðaskil.
»0 — það verða einhver ráð með það, held jeg. — En umfram
allt hafðu ekki hátt, svo mamma geti sofið.« Hann dró með
hægð lokuna frá hurðinni og læddist fram fyrir.
Þar stóð hann um stund og horfði út; loptið var dimmt og hrá-
slagalegt, lafði alveg niður á kofaþakið; það gryllti ekki í naustið niðrí
fjörunni, sá naumlega ofan í varinhelluna, en það heyrðist jafn og
þrotlaus dynur í brimólgunni, og drynjandi niður neðan úr firð-
inurn, þar sem brimsorfnir grjóthnullungarnir rugguðu á marar-
botni, aptur og fram i straumfallinu. Stöku sinnum öskraði berg-
uglan ámáttlega yfir í háfjallinu.
Hann var að skyggnast eptir, hvort hann sæi ekki glampa út
á fiskigrunninu — bara svo litla glætu, þvi þá var fiskurinn
kominn.
En þar útfrá var allt jafn biksvart og sídimmt og áður. — Það
var ekkert annað úrræði en fara með grísinn til kaupmannsins.
Tobías lagði úr vörinni í apturelding með Matta bundinn við
þóptuna og í skutnum stóreflis kippu af svínablöðrum, sem höfðu
hangið á snaga í arinkróknum frá þvi hann kom úr seinustu slátur-
ferðinni, — það var þó vísast, að hann fengi nokkra skildinga fyrir
þær. — Börnin fylgdu ofan á hamarinn og störðu eptir Matta,
meðan þau gátu eygt hann.
Það gat nú varla heitið sjófært um daginn, í húðarkafaldinu
og sviptibyljunum; en það var þó enn krappara heima í kotinu,
þar sem sulturinn var tekinn til að ýlfra í máttarröptunum.
•—- — »En ekki eina síld — ekki svo mikið sem hálft austur-
trogið af mjeli,« vildi kaupmaðurinn láta hann fá, úr því hrepp-
stjórinn var búinn að taka hann með húð og hári, »hann vildi
heldur ekki gefa eina spönn af munntóbaki fyrir gríslings skömm-
ina.«
Þetta var vissan, sem Tobías fjekk við búðarborðið, og nú
sat hann í bátnum sínúm, sem hoppaði í bárugjálfrinu við hliðina
á vöruhúsinu; hann sat og hugsaði dapur í huga um erindislokin
hjá kaupmanninum. Oðru hverju leit hann þeim augum til gríss-
ins, sem spáðu honum einhverju öðru en hárri elli; en grísinn
var eins áfjáður og iðinn að urga mjelrykið úr pokatetrinu í skutn-