Eimreiðin - 01.05.1897, Síða 28

io8
Viðmótið og skapferlið haíði breytzt að miklum mun, það var
auðsjeð á öllu. — Þegar þauTobías fóru, hjeldu börnin á smurðum
brauðsneiðum í höndum, og ein stúlknanna kom hlaupandi á eptir
þeirn með klút, sem hún hafði tekið úr kistu sinni, og gaf hann
einni litlu stúlkunni.
Og frömuður allrar forlagabreytingarinnar, hann Matti litli,
var nú af náð og miskunn keyptur af kaupmanninum og borgaður
rikulega með mjeli og síld. Hann hafði sýnt svo óyggjandi vissu
fyrir því, að hafa beztu matarlyst og ágætis smekk, þegar hann
komst í rjómagrautinn, að hann var beinlínis tekinn til svíneldis
og lifði þar í vellystingum praktuglega til æfiloka.
»Hreppskassinn« hafði um langa hríð stýrt forlögum Tobíasar;
þeir voru greinilegustu andstæðingar. Meðan Tobías lamdi and-
viðris-blá-barninginn, svo honum lá við spreng, til að forðast hann,
þá lá hann allt af með flenta skoltana til að svelgja hann í sig; en
loksins þegarTobías fleygði sjer í það gin, þá spúði hann honum
hvæsandi og rymjandi alla götu — til Ameríku.
Snemma i maímánuði var Tobías kominn alfari til borgar-
innar; ferðbúinn til að fara með fyrstu gufuskipsferð vestur um haf.
Hann bar stóran poka á bakinu, kistil í annari hendinni, en
með hinni leiddi hann eina litlu stúlkuna sína; hann labbaði hægt
ofan sjávargötuna og Marta Malvína á eptir með allan hópinn og
bar smá böggla í höndunum og pjáturbolla til að taka matinn í
á vesturförinni. Stóreflis hópur af götustrákum flykktist organdi
og æpandi kring um þau, líkt og gargandi rnávar yfir síldtorfu.
Gufuskipið lá út á höfninni og þeytti gráum reykjarstólpanum
beint upp úr reykháfnum, og ferjan beið inn við bryggjuna; en
þegar börnin fóru að tínast í hana, tóku strákarnir til að kasta
hverjum snjókökknum á fætur öðrum; snjórinn var svo mátulega
kramur i sólbráðinni.
Tobías stóð hálfboginn og hjálpaði börnunum niður í ferjuna
og sitjandinn horíði svo vel við strákunum, og karlinn var líka
einkennilega þrýstinn og þjóbreiður; þeir, sem hafa lesið rit Dar-
wins, geta sannarlega gert sjer ýmsar getgátur og dregið miklar
likur að því, að sviplík muni að lokum verða þjóin á þeim, sem
mann frarn af manni riða á skrifstofustólnum, eða hinum volduga
aðli, sem situr í riddarasöðlinum, hver maðurinn fram af öðrurn
í þrítugasta lið, og þau voru nú á Tobíasi, því allur feðrabálkur
hans hafði þolinmóður þrælkað á bátsþóptunni. Og til þess að