Eimreiðin - 01.05.1897, Blaðsíða 57

137
stúdentanna tóku allt í einu að brenna af heitri elsku og frændræknis-
tilfinningu, allt komst á ferð og flug; þeir, sem skáldmæltir voru, færðust
í aukana og ortu tvítugar og þritugar drápurnar, glóandi af bróðurkærleik
og gjallandi af orðskrúði; ræðugarparnir ljetu glymja í skoltunum allt
hvað af tók, söngmennirnir þöndu raddböndin, og þeir, sem ekki voru
annars megnugir, ja, þeir gátu að minnsta kosti veifað húfunum og
hrópað húrra. Og svo fóru stúdentarnir í Danmörku, Sviþjóð og Nor-
egi lestaferðir á milli landanna, til að sýna sig og sjá aðra og fá sjer í
staupinu upp á frændsemina. Bæjarbúarnir i háskólabæjunum litu yfir
þessa ungu ofurhuga og allt, sem þeir sungu og sögðu, og, sjá, það var
harla gott. En meður þvi að maðurinn lifir ekki af einu saman söngli
og sálarfæðu, — ekki einu sinni stúdentar —, þá lögðu bæjarbúar þeim
á borð vín og vistir, og var þar fram borið bæði »bjarnarslátur og bjór
i könnu« og margt annað sælgæti, sem hjarta manns kann að girnast.
Pá var gullöld stúdenta, þeir voru prísaðir í ljóðum og sögum sem
óskabörn menntagyðjunnar, og ekkert þótti ráð ráðið, nema þeir væru
annars vegar.
Þótt nú sje öldin önnur, þótt stúdentar eigi ekki nú sem stendur
sjerlegu ástfóstri að fagna hjá Hafnarbúum, þá kveður þó enn sem fyrr
töluvert að þeim í Kaupmannahöfn, og því er vert, að þeirra sje getið,
ekki aðeins vegna þess, að þeir eru svo óstjórnlega margir í tiltölu við
stærð landsins, svo þeir geisa yfir eins og engisprettusveimur og liggur
við, ef þessum ósköpum heldur áfram, að þeir verði að annari eins
landplágu og engispretturnar hjá honum Faraó heitnum, sællar minningar.
Nei, stúdéntastjettin vekur enn .sem fyrr ósjálfrátt athygli manna, einkum
vegna þess, að enginn veit, hvað í þessum æskulýð kann að búa eða
hvað úr honum kann að verða. Hann ber í sjer hina óráðnu gátu
framtíðarmögulegleikanna. Pess vegna rennir Hafnarbúinn augunum með
forvitnisblandinni og eptirvæntingarfullri athygli til stúdentanna, og þegar
heimasæturnar sjá húfunni með hvitu silkisnúrunni og silfurkrossinum
framan á bregða fyrir, þá er kannske stundum ekki laust við, að eitt-
hvað kviki ofboð, ofboð litið hraðara i barminum en vant er, að Ijettur
roði færist um vangann og að hugurinn reiki viða. En við skulum
ekki hafa hátt um það. Það er bezt að láta framtíðina sjálfa draga
skýluna burt. —
Verði manni reikað um Kaupmangaragötu, um það svæði, er Sí-
valiturn stendur, blasir víð hinum megin götunnar, andspænis turninum,
gömul og hrörleg, rauðskjöldótt og fornfáleg bygging. Hún er eins og
sliguð, öll sömun hálfskæld og snúin og stingur undarlega í stúf við
nágrannahúsin, sem öll eru nýleg og reisuleg, og einmitt þess vegna
rekur maður undir eins skjáinn i hana og verður ósjálfrátt á að spyrja:
»Hvaða djeskotans hrúatildur er þetta?« Fað stendur ekki lengi á svar-
inu, þvi hvert mannsbarn i Kaupmannahöfn kannast við hreysið. Það
er »Regensen<i, sem við Islendingar köllum »GARЫ. Er það bústaður
fátækra stúdenta og hefur um langan aldur verið eins konar aðalhreiður
stúdentalífsins í Kaupmannahöfn. Heiðursmaðurinn hann Kristján IV.
tildraði því upp 1623 handa bláfátækum námsmönnum, til þess að þeir
þyrftu ekki að flækjast húsnæðislausir um á strætum og gatnamótum.
Islendingar þóttu svo sem sjálfsagðir að njóta góðs af þessari rausn, því