Eimreiðin - 01.05.1897, Qupperneq 61

mun það ekki ijarri fara, að eins og angurblítt glaðværðarbros leiki um
varirnar á mörgum gömlum Garðbúa, er hann hugsar til herbergjanna
sinna á Garði.
Á Garði er opt og tíðum glatt á hjalla. Hann hefur lika um
langan aldur verið skoðaður sem aðalból hins frjálsa og glaða stúdenta-
lífs. Oðru hvoru safnast Garðbúar saman til að skeggræða um hagi
sina, eða þeir efna til veizlu, jeta, drekka og eru glaðir. Er þá sungið
svo hvellt, hrópað svo hátt og hlegið svo dátt, að gamla rauðskjöldótta
hrúatildrið nötrar og skelfur svo liggur við hruni. Allir mannfundir á
Garði eru haldnir á lestrarsalnum. Á haustin er slegið upp veizlu til
að fagna hinum nýkomnu Garðbúum, »jRússunutn«, sem svo eru kallaðir.
Við getum máske kallað þá »nýgræðinga« á voru máli. Til þeirrar
veizlu er ætið boðið sem heiðursgestum einhverjum málsmetandi mönn-
um utangarðs. Eegar sem hæst stendur veizlan, er nýgræðingunum
boðið að stíga upp á stól, til að sýna sig i allri sinni nýbökuðu Garð-
búadýrð, og fagnaðarminni þeirra drukkið af mikilli kurteisi. Eptir þvi
sem á nóttina liður og sjatnar i púnskollunum, stígur glaðværðin og
háreystið, engin bönd halda lengur galgopaskapnum í skefjum og loks
tekur svo út yfir, að ekki heyrist mannsins mál, púnslækirnir kvislast
urn borðin og steypa sjer í smáfossum niður á gólfið og veizlugestirnir
verða á stundum svo ljettfættir við púnsið, að þeir bregða á leik og
stíga dans á borðum uppi innan um glös og flöskur. Pá er og stundum
um miðsvetrarbilið haldinn dansleikur og boðið til snótum, fríðum, ung-
um og fjörugum. Eá er nú samt sá rauðskjöldótti uppljómaður og út-
flúraður. Ja, þvílík dýrð! Pað er eins og hann fyrirverði sig fyrir
blómarósunum og kasti ellibelgnum meðan á dýrðinni stendur og láti
yngjast upp að nýju af æskufjörinu og æskufegurðinni, glaumnum og
gleðinni. Hann fær lika opt, sá gamli, þá nótt að heyra hviskur og
hljóðskraf og fer nær um, hvað það á að þýða. Ja, þá er nú ekki
amalegt að vera í tölu Garðbúa. Enn er að vorinu til, í maimánuði,
slegið upp veizlu i húsagarðinum. Par stendur stórt og fagurt linditrje
i miðjum garði og er yfir 200 ára að aldri. Veizlan er haldin á af-
mælisdag lindarinnar, reiknað frá þeirn degi, er fræinu var fyrst sáð í
jörð. Áð þvi sumbli eru drukkin ótal full, fyrst og fremst lindarinnar,
og að því búnu er drukkið minni svo að segja alls milli himins og
jarðar. Veizlan er haldin að kvöldinu til og lindin alsett fjöllitum ljós-
kerum. Par sitja Garðbúar i víðum hring umhverfis borð með langar
tóbakspipur í munninum og rjúkandi púnskollur fyrir framan sig. Otal
ræður eru haldnar og tækifæriskvæði kyrjuð, og ómurinn af söngnum
og húrrahrópinu stigur upp úr garðinum og breiðist i titrandi raddbylgj-
um út yfir nágrennið i vornæturkyrðinni, svo þeir, sem um strætin reika,
vita ekkert hvaðan á sig stendur veðrið, en leggja ósjálfrátt við hlust-
irnar. En uppi yfir húsagarði breiðir lindin iðgrænt limið eins og ótal
verndandi og blessandi arma yfir glaðværu synina sina, Garðbúana.
Flestir Garðbúar munu minnast garðdvalarinnar með ánægju. Flesta
mun reka minni til saklausra og ógleyriíanlegra glaðværðarstunda. Á þeim
árum voru þeir ungir, glaðir og óragir og ljetu hverjum degi nægja sína
þjáning. Peir tóku í hjörtum sinum undir með skáldinu og sungu:
»Vort æskulif er leikur«, og þóttust færir í flestan sjó. Viljugir stigu