Eimreiðin - 01.09.1908, Blaðsíða 35

*95
og flugi þrotinn Eyjúlfs örn
Eyjafjarðar ei hérað varði,
né drekinn eystra veitti vörn,
né Vikarsskeiði risinn harði.1
Sumu var rænt, því rýra vörn
ragir heimamenn tíðum sýndu;
og sum hennar eigin illu börn
ýmsu viljandi spiltu og týndu;
ónýttu vopn og forna frægð
feldu niður og manndóm snjallan;
hver annan vann með vél og slægð,
vantaði sátt og drengskap allan.
Pegar útlendir þetta sjá,
þeir tóku skjótt að ginna og tæla,
heimska menn sér í hendur fá,
helzt er þó áttu fyrir mæla
heimilis-ráði, — og réðust til
ráðs með forstöðu-litlu sprundi;
þóttust knúðir af kærleiks yl,
kváðu skjótt betur fara mundi.
Er að vóru seztir, heilla hag
herrar þeir miður efldu en skyldi;
hollum og fornum bæjar brag
breytt var, — þá enginn nýta vildi
annað heldur en útlent glys,
innlendu var nú hafnað flestu;
hreptu fjártjón og frægðar slys
Frónbúar sneyddir gripum beztu.
Næsta mjög nú í brúnir brá
brúði, og lét sjónirundrum hvestar,
þegar eigin börn sín hún sá
sér stunda að vinna ógagn mesta,
og öllu, er gátu borið braut,
úr búi hennar út að sóa,
níða heimilis niðtir skraut —
við nýbreytni margri tók að óa.
Annað hún átti ei eftir þá
af öllum kjörgripum sínum fornum,
en fötin sín gömlu og faldinn há,
úr fannskýja bólstra ofinn kornum,
og gullinn brjóstskjöld, er glóir við
glampandi sól á loftsins boga,
fágaðan kletta fram um rið
fagur-geigvænum Heklu loga.
Vonar samt snót — því von ei
deyr —,
vílsemd eyðir og harma-gráti,
aldrei þó fái’ hún aftur meir
öll þau gæði, sem hefir látið,
að farsældar röðull renni um síð
reginbjartur sér höfuð yfir.
Frelsi og hagsæld þig faðmi blíð,
Fjallkonan, meðan heimur lifir !
POKULJÓÐ.
Ekki er hann farinn enn að heiða
af sér í dalnum sýnist mér;
úr kollinum loks hann kann að
greiða
kólgunni gráu, sem þar er;
hann birtir upp ei samt með sól,
því sólstöður eru fyrir jól.
Ef til vill breytist eftir jólin
og þegar daginn lengja fer;
menn vona þá að sjáist sólin,
samt liggur altaf það í mér:
í>ó hann í mökkinn myndi rof,
muni’ hann ei verða hlýr um of.
1 Sbr. frásögn Snorra í Heimskringlu um landvættir þær, er vörnuðu landgöngu
Finni þeim, er Haraldur Gormsson sendi til íslands. er hann hugði á herferð þangað.
13*