Eimreiðin - 01.09.1908, Blaðsíða 46

206
Inn kom Hildingr,
hann Friðþjófr
kurteisliga
kvaddi’ ok inti:
»Vík til öndvegis
ok veig úr horni
teyga’, unz vær höfum
tafli lokit.«
»Pú skalt ráða
þínum vegum,
hverki man-k þér
hughvarf telja;
fari sem Óðinn
auðnast lætr,«
Hildingr mælti
ok hvarf á brautu.
VII. AUÐNUKJÖR FRIÐPjÓFS.
í liðs bón þó Bela synir
of bygðir gangi endi-langar,
frá Baldrs-haga ek fer aldri,
örlög geymast mér þar heima.
Um jarðar lítt ek harma hirði,
hefndir þungar né kon-unga;
með Ingibjörgu ek drekk margan
yndis-teyg af goða-veigum.
Meðan sólin sínum strjálar
um söfnin blóma gullnum ljóma,
sem blakti gljá of brjóstum meyjar
blæja rósa hörund-ljósum,
sit ek viðr sæinn úti,
silki-gná af hjarta þrái;
ástmeyjar nafnmeð oddi sköfnungs
andvarpandi rita’ á sandinn.
Hljóðla stjörnur of loptit líða,
sem læðist njótr baugs til snótar.
Strjúk of fjörðinn Elliði’, auki
aldan skriðit blágræn-faldin.
Rar’s lundar guða grænir standa,
á góðra vald skal drotna halda,
ok ástar-gyðjan byggir blíða
Baldrs hof und laufskrúð-tjaldi.
Grönn sem lilja rétt ný-runnin,
rósar fullum þroska hrósar!
Hrein ok góð sem hugr guða,
heit í ást sem Freyja ’in teita.
Fagra mær! lát mér um varar
mjúkan kossa loga blossa!
Gleymi-k jörð, ok hvelfing himins
úr huga missi’, er þú mik kyssir!
Gullhadd þinn ok einnig enni
ek marg-breyttum stjörnum
skreytti;
við leik minn hrepti lita-skipti
lilja föl í Vingólfs sölum,
unz þik heim ek dræga’ úr dansi,
þar’s drotnar ást, sú’s aldri þrotnar,
ok brúðar leikr ljóð með mjúku
lagi’ á hverjum aptni Bragi.
Peg, þeg! ló, — nei litfríð dúfa
í lundi kvakar um ástir vakin;
hjá sínum maka’ á svæfli mjúkum
sefr lóan enn í mói.
Sæl eru þau at þurfa’ ei skilja,
þægr er hagr nátt sem daga;