Eimreiðin - 01.09.1908, Blaðsíða 39

‘99
Stúlkan stendur úti
á stétt við bæjardyr,
er þar altaf kyr,
reifuð rósa-klúti.
Hann í hlaðið ríður,
hestur móður blæs.
Nú er gefin gæs:
fyrir er svanninn fríður.
Stúlkan stendur úti;
stígur þorna ver
af baki, en blektur er
af brendum kjarna’ úr kúti.
Heilsar hringa þöllu;
hún læzt vera þá
snúðug í svip að sjá,
af biðinni — öllu og öllu.
Með eftirgangs-munum mestu
mildast lætur hún,
reiði renna af brún.
Slyng er Freyja í flestu!
MANNLEITIN.
Menn fóru út um allan heim,
einungis til að leita að þeim
dygðugum manni, er mætti góðs
maklegur geta talist fljóðs.
En það varð eintóm armæðan,
enn þá er nú ei fundinn hann.
Að finna mann, sem er ekkert að,
undur hin mestu væru það!
Einn er drembinn oflátungur,
annar nízkur og fúllyndur,
þriðji sú mesta ógerð er,
ygldur hinn tjórði og lyndis-þver.
Af því á myrkum æfi-stig
engin finst veran fullkomlig,
stúlkunum ræð ég þetta þá:
Pær skulu taka hvern sem fá.
ÍSLAND.
Úr Norður-sjávar
svölu skauti
hefur fjall-tinda
himin-gnæfa
ísfaldin eyja,
umgyrð hafi;
gnauðar við sanda
gjálfur marar.
Gljáir á jökul-
gnípur hálar;
gyllir þær röðull
roða fögrum;
gnæfa fjöll hátt
við himin bláan,
með standberg slétt
og stórskornar gjár.
Fagrir eru dalir
fjalla milli,
grasi grónir
og gullnum blómum;
þar hafa búmenn
bæi reista
starfsamir á
stöðvum áa.
Bruna fram ár
af bröttum hömrum
með stríðum fossum
og sturlandi nið,