Eimreiðin - 01.09.1908, Blaðsíða 58

218
Bar þau nú út á
ísinn hála,
þar’s undir liggr
in lævísa Rán;
lætr hún rofnar
lagar þiljur
silfr-gljáar,
en sjóla kerra
í auðri vök
á vatni flýtr.
Litverp af ótta
varð lofðungs beðja,
Ingibjörg fagra,
en í því bili
á harða hlaupi,
sem hvirfil-vindr
skjótr, gestr
skundar þangat.
Knúði’ hann kaldan
klaka stái broddum,
ok þreif í fax
farar-skjóta;
í átaki fyrsta
efldr lypti
reið ok jó upp
á ísskör trausta.
XIX. RAUN FRIÐPjÓFS.
Vorit kemr,
kvaka fuglar,
blómgast bjarkir,
brosir sunna;
elfar í leysing
ofan velta,
beljandi fram
at bláum mari.
Jafnskjótt ok sjóli
sofnat hafði,
kolsvartr fugl
kvakar í greinum:
»Flýt þér, Friðþjófr,
fylki dreptu;
útkljáðu’ í einu
ykkrar deilur.
Friðþjófr hlustar
ok heyrir kvaka
snjáhvítan fugl
á fögrum greinum:
«Pó hulinn sértu
sjónum manna,
Óðins auga
þú ei fær dulizt.
Viltu níðingr
varnar-lausan
öldung sofandi
svikum myrða ?
Hver afreks-verk,
er þú vinnr síðan,
hetju hróðr
þér hvergi getr.«