Eimreiðin - 01.09.1908, Blaðsíða 43

203
Óf dag frá degi
drós, en þegar
ásjána Friöþjóf
endrmynduð
skein á dúki,
dró í kinnar
hrund gulls roða,
en hjartat brosti.
En Friðþjófr rúnar
rísta náði
I(s) ok F(é)1
á eikar stofna;
runnu þær rúnar
á reistum meiði
eins og ásthugir
ungra saman.
»Pú jörð, er hadd þinn
á hverju vori
grænan skreytir
gullnum blómum,
fegrsta geí mér,
Friðþjófi ek vil
blómdjásn til búa
ok binda at höfði.«
»Pú haf, sem í myrku
marar skauti
ótal hundruð
hylr perlur,
gef mér þá beztu,
ek binda vil hana
um háls inndælli
Ingibjörgu.«
»í*ú knappr á Valföðrs
veldis-stóli,
þú alheimsauga,
algylt sunna!
ef ek þik ætta,
ek þik gæfa,
Friðþjófi frækna
fagra at skildi.«
»þú ljósberi’ í Óðins
ljósri höllu,
svalr máni
ok silfr-bleikr!
til búnings-bótar
þik brátt ek gæfa,
ef ek þik ætta,
Ingibjörgu.«
»Goðum borinn
er giidr styrkleikr,
Pórr hans kynfaðir
Prúðvang stýrir;
metr hann manndáð
meirr en ætt-göfgi:
er-a leggbítr
lengi ván-biðill.«
»Berjast skal ek
fyrir brúði unga,
þótt í mót snúi
Prumu-valdr.
Vaxi ljúfliga
liljan hvíta;
þrífist sá aldri,
er oss vill skilja!«
II. BELI KONUNGR OK POR-
STEINN VÍKINGSSON.
Elli saddr studdist stillir
á stinnan geir í höllu inni,
hjá þengli stendr Porsteinn bóndi
þrekinn Víkings sonr ríkum;
1 Fýðandinn hefir auðsjáanlega ætlast til, að lesa skyldi ís og Fé, því svo heita
I og F í hinu forna rúnaletri.