Eimreiðin - 01.09.1908, Blaðsíða 44

204
var fóst-bróðir Bela hraustr
bæsings afar-sporum grafinn;
hærur niðr um hundrað ára
hrundu hvítan öldung nýtan.
Lofa dag, þá’s lokka-fögr
lögzt í Unnar skaut er sunna,
öl, þegar drukkit er af skálum,
annarra ráð, þá hafa sannazt.
Ungr maðr at mörgu gengr
máli ok hlítir forsjá lítit.
í raunum sést, hve reynist vinr,
en randa þrymu stæltr brandr.
Laust ein-nættum ísi treystu,
ei þíð-viðri um vetr miðjan,
ormi í svefni, né örmum vafðrar
ungrar snótar blíðu-hótum;
innra hugr hýrra kvenna
á hjóli hverfu jafnan sverfist,
brigð í lyndi leynist undír
ljósu brjósti hringa rósa.
III. FRIÐPJÓFR ERFIR FÖÐUR
SINN.
Gekk á beit
í grænum dölum
sælligr smali
síðjúfraðr;
en drifhvítir sauðir
dreifðust í flokkum,
sem þokuský færi
um festing bláa,
vindum knúin
á vordegi.
Stóðu stríðaldar
á stalli tvennar
vápnhesta tylftir,
vindum skjótari;
váru rauðtyptir
reistir fákar,
ísarn-skúaðir
öllum fótum.
IV. BÓNORÐSFÖR FRIÐ-
ÞJÓFS.
Hátt glymja söngvar
í sölum Friðþjófs,
ætt hans lýðskáldin lofa.
En söngum hann ei unir,
ok ekki vill heyra
þat’s kvæða-smiðir kveða.
Óróast fákum,
ok fálkinn ránlystr
vælir eftir veiði;
en Friðþjófr eyðir
æfi sinni
með sút í svörtu húmi.
V. HRINGR KONUNGR.
Reis Hringr gramr af glæstum
gullstól frá borði;
upp stóðu hirðskáld ok hetjur
at hlýða grams orðum;
sjóli var nafnfrægr næsta
um Norðrlönd gjörvöll:
var hann margvíss sem Mímir
ok mildr sem Baldr.
Lönd hans váru sem lundr,
þar’s lifandi guðir
búa, en ei brak heyrist vápna
á biómvengi grænu;
reifaðar rósemd inn-dælli
þar rósir lit-fagrar
gróa í grösugum högum,
griðum helguðum.