Eimreiðin - 01.09.1908, Blaðsíða 48

208
ok dagsmóðir dökkklædd
djásnuð stjörnum,
nóttin, heyrir
í hörmum sínum,
til afþreyingar
á eiða þeirra.
Á armhring þínum
ek fæ talit
sérhvern mánuð
sútum hlaðinn;
tveir, fjórir, sex, —
at tíma þeim liðnum
aptr þú kemr,
en Ingibjörgu
þína hvergi
þú mátt finna.
IX. HARMATÖLUR INGI-
BJARGAR.
Haust er komit,
kólga svellr
stríðum knúin stormi.
Ó, hve gjarna
una munda-k
út við sæ at sitja.
Lengi sá ek
seglit bera
hafsbrún við í vestri;
gott þat á, of
græði sollinn
Friðþjófi mega fylgja.
Svell ei bláfaldin
bára svá mikinn!
nokkut minna nægir.
Lýsi þit stjörnur.
ok leið vísit
sjófaranda’ á sævi.
Hann kemr aptr
heim at vori,
en unnusta hans eigi
gengr honum
glæstum at fagna
í sal né svölum dölum.
Liggr í moldu
litverp ok stirðnuð, —
því veldr ástar önn;
eða hjartat
af harmi drúpir,
svá at hafnar heimi.
Fálki Friðþjófs,
er fór hann brautu,
af ógá eptir skilinn,
ek tek þik at mér
ok uppeldi veiti,
vígsnar veiðigramr!
Læt ek mynd þína
á mundu hans
dýran dúk í ofna,
með silfr-vængjum
af víri gjörvum,
klær úr glæstu gulli.
Eitt sinn Freyja
of alla heima
flaug í fálka-hami;