Eimreiðin - 01.09.1908, Blaðsíða 54

214
XIV. FRIÐPJÓFR í útlegð.
Steig á siglumar brátt
um sumar-nátt
hetja harm-þrungin,
sem hrynji sprungin
alda, harmr hneit
of hyggju reit;
en hof-brennu reykr
við himin leikr.
»Brend er mín bygð,
en brugðit trygð;
er nú odda börr
útlægr gjörr;
legg ek landi af
ok læt í haf;
kveð ek heims yndi
hryggu lyndi.
XV. VÍKINGABÁLKR.
Lét nú Friðþjófr fljóta
fram skeið of útsæ breiðan; ,
víða’ hann fór sem færi
fálki’ of heiðar at veiðum.
Hetjum þá hjörva knýir
hraustum lög á flausti
vitr skrár; — viltú heyra
Víkinga-bálk slíkan?
Öldu-skíð skal-a tjalda,
í skála leggist né seggir;
opt eru innan dyra
úvinir þeygi trúir;
sverð í mund sveigir randa
sofi gildr á skildi,
hafi bláan hifin.
hjálmi faldinn at tjaldi.
»Gunnfána hæst á húnum
horfir sporðr í norðr,
er ok in ástar-kæra
ættar-storð míti þar norðr;
himins með blæ vil-k hlýjum
hverfa’, er forðum var-k, norðr;
stýrum of bláar bárur
borða-mar aptr norðr!«
XVI. FRIÐPJÓFR OK BJÖRN.
F: >Nú leiðist mér, Björn!
á brimils slóðum,
láta Ægis dætr
úfriðliga.«
B: »Far ei einn saman,
kannske för þín heptist.
F: »Emk-at ek einn
meðan Angrvaðill
er í för minni
eggjum snarpr.«
B: »Manstu, hve Hagbarð
þeir hengdu’ í gálga?«
F: »Hengja skal þann,
er höndlast lætr.«
B: »Fallir þú fóstri,
frekliga hefni-k:
skal ek blóðörn rísta
brandi hvössum
á baki Friðþjófs
bana-manni.«