Eimreiðin - 01.09.1908, Blaðsíða 41

201
Svínadalur elur ær
og ógnar sauba-fjölda;
hann er varla af flóum fær
fyrir menska hölda.
Kolkumýrar kennir þjóð,
er kallast Ásar núna;
útbeitin er ærið góð,
en erfið ræktin túna.
Gleður lýði gróin hlíð
grass í víða salnum;
veður-blíðan varir þíð
Vatns í fríða dalnum.
Víðidalur er vegleg sveit,
vel þar margir búa;
er þar tíðum ýtt á beit
ám og sauða-grúa.
Miðfjörbur er mikil sveit,
magur bæði og feitur ;
þrífast vel í þessum reit
þjórar, sauðir, geitur.
Pó Hrútafjörður harður sé,
hvergi kemur að grandi;
hans því jafnan varða vé
vættir helgra á landi.
Úr Friðþjófssögu Tegnérs.
I. friðÞjófr ok ingibjörg.
Harla fagrar
í Hildings garði
óxu jurtir tvær
í árdaga;
aldri sá nokkurr
á Norðrlöndum
svá fögr blóm gróin
á grænum völlum.
Óx þar önnur
sem eik í skógi:
á sterkum stofni
stórvaxin gnæfir
við himin heiðan
með hvelfdu lauf-djásni,
hjálmbrúsk-löguðu,
er hrærir vindr.
Var önnur sem rjóð
rós at líta
á vori ný-sprottin,
at vetri liðnum,
þar's í blómknappi
í brosanda draumi
árblíðan hvílir
ok eykr þroska.
Undu þau æfi,
unnust hug-ástum;
þá fyrstu rún,
er Friðþjófr nam,
Ingibjörg’ kendi,
unnustu sinni —
þóttist vegsælli
vísi hverjum.
Lét hann fley fljóta
of fjörð myrkbláan
til skemtanar fagri
skrúða þöllu;
handfögr mær,
hann þá’s sneri
segli, lof í
lófa klappar.