Eimreiðin - 01.05.1912, Qupperneq 6

82
rún komin á þroskaaldur. Nú gerist hún fyrst torskilin. og þau
Kjartan bæöi saman og hvort í sínu lagi.
En eitt er alveg augljóst í sögunni, og alls ekki torskilið, en
það er þetta: að Guðrúnu er misboðið hvað eftir annað. Faðir
hennar misbýður henni fimtán vetra, þegar hann giftir hana nauð-
uga f’orvaldi. Þorvaldur misbýður henni, þegar hann laust hana
kinnhestinn, og Kjartan misbýður henni, þegar hann ræðst til
utanfarar og synjar henni fars með sér.
Og hví mundi hann synja henni farsins? Hann var þó búinn
að heita henni fyrir einu augnabliki, að veita henni bæn sína,
hvers er hún beiddi.
Hann synjar henni um farið af þeim sökum, að hún er —
kona.
Nærri má geta, hvernig þessi misendi öll saman hafa farið
með skap Guðrúnar. Hún var skapstór kona og á þann hátt var
hún skapi farin, sem skapmiklir karlmenn eru. — Hún var ekki
eldfim á þann hátt, sem tilfinninganæmar konur eru, eða vóru.
Hún var langrækin, en stökk ekki upp í fljótum hasti.
Skapferli hennar er ágætlega málað, þegar Porvaldur laust
hana kinnhestinn, bóndi hennar, sem hún var nú skilin við. Pá
mælti Guörún: »Nú gaftu mér þat, er oss konum þykkir miklu
skifta, at vér eigum vel at gert, en þat er litarapt gott.«—Þetta
eru engin stóryrði. En þó þótti Guðrúnu þetta svo mikil mótgerð
við sig, að húti sagði skilið við bónda sinn.
Guðrún kunni einnig að dylja skap sitt, þegar Bolli var veg-
inn, bóndi hennar. Pá gekk Helgi Harðbeinsson að henni, með
blóðugt spjótið og þerði blóðrefilinn á blæjuenda Guðrúnar. Hún
brosti þá. En tólf vetrum síðar var henni »þessi atburður nýr«,
og þá kom hún fram hefndum á Helga Harðbeinssyni.
Kjartan bað Guðrútiu að bíða sín þrjá vetur, þegar hann fór
utan. — Guðrún svaraði: »Engu heiti ég þér um þat.« Kjartan
fór þá til Noregs og komst í kærleika við Ólaf konung Tryggva-
son — svo mikla kærleika, að kalla má, að konungur byði hon-
um systur sína Ingibjörgu. Kjartan sat oft á tali við hana og
hefir þeim bersýnilega getist vel hvoru að öðru.
Bolii fór út hingað fyrri en Kjartan og mælti hann við Kjart-
an á þá leið, að skilnaði, að augljóst er, að Bolli hefir haldið, að
Kjartan mundi taka Ingibjörgu fram yfir Guðrúnu. Hann mælti á
þá leið, að Kjartan myndi »fátt þat, er á Islandi er til skemtanar,